گاهی از سر عشق به فرزندمون، حرفی به معلم میزنیم که ناخواسته شبیه گلایه یا سرزنشه و نتیجهای جز دلخوری نداره.
همه بچهها رو تحسین میکنید، چرا بچه من کمتره؟
اینطوری بگو: خیلی خوشحال شدم وقتی دیدم دخترم رو تشویق کردید، اعتماد بهنفسش خیلی بالا رفت.
این نگاه مثبت باعث میشه معلم خودش بیشتر توجه کنه.
چرا به بچهها نمیگید پسر من رو اذیت نکنن؟
اینطوری بگو: چند بار دیدم خوراکی پسرم رو برداشتند، ممنون میشم این موضوع رو بررسی کنید.
هم کوتاهه، هم دعوت به همکاریه و هم معلم رو وارد گارد دفاعی نمیکنه.
هر وقت بچه من اشتباه میکنه، سریع دعواش میکنید! ولی بچههای دیگه رو نه...
اینطوری بگو: گاهی پسرم شیطنت میکنه، خوشحال میشم راهی نشونم بدید تا کمکش کنم آرومتر بشه.
اینجوری معلم حس میکنه شریک تربیت بچهست، نه متهم.
چرا به سؤالهای بچه من درست جواب نمیدید؟
اینطوری بگو: به دخترم گفتم اگه جواب سوالش رو نگرفت، زنگ تفریح دوباره از شما بپرسه.
این روش، معلم رو تحت فشار نمیذاره و بچه هم یاد میگیره پیگیر باشه.
چرا قواعد کلاسو فقط باید بچه من رعایت کنه؟
اینطوری بگو: به نظر میاد پسرم بعضی قوانین رو درست متوجه نمیشه. میتونید راهنمایی کنید تا تو خونه تمرین کنیم؟
تمرکز روی کمک به یادگیری، نه نقد معلم.
پیام شما به ما