۳ سالگی

ترس از صداهای بلند

کودک: وقتی مامان‌بابا داد می‌زنن، می‌ترسم اتفاق بدی بیفته.

کودک نمی‌تواند تفاوت بین خشم و خطر را تشخیص دهند و احساس ناامنی می‌کند.

سن ۴ سالگی

ترس از قطع ارتباط

کودک: وقتی عصبانی می‌شن، قایم می‌شم؛ می‌ترسم دیگه دوستم نداشته باشن.

کودک نیازمند نظم همراه با امنیت عاطفی است، نه ترس.

۵ سالگی

ترس از دوست داشته نشدن

کودک: اگه اشتباه کنم، نکنه دیگه دوستم نداشته باشن؟ شاید بچه بدی باشم.

هویت کودک با کلمات شما شکل می‌گیرد؛ برچسب نزنید.

۶-۷ سالگی

ترس از سکوت

کودک: وقتی باهام حرف نمی‌زنن، می‌ترسم… سکوتشون از داد زدن هم بدتره.

سکوت والدین برای کودک مساوی با طرد شدن است.

۸-۹ سالگی

ترس از بی عدالتی

کودک: فقط اشتباهامو می‌بینن؛ اجازه نمی‌دن چیزی توضیح بدم.

کودکان عدالت می‌خواهند؛ تنبیه را به گفت‌وگو بدل کنید.

۱۰ - ۱۱ سالگی

 ترس از قضاوت

کودک: فکر می‌کنم باید بی‌نقص باشم تا دوستم داشته باشن، وگرنه قضاوتم می‌کنن.

کودک پیش از نوجوانی از قضاوت می‌ترسد؛ احساس او را تأیید کنید.