عمامه و کلاه

عمامه: اغلب عمامه بر سر داشتند و آن را «تاج فرشتگان» و «تاج عرب» (وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۵۷) می‌نامیدند.

عمامۀ «سحاب» : همان عمامه‌ای که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله بر سر امیرالمؤمنین علیه‌السلام نهادند؛ نشانه‌ای روشن از ولایت و عزت.

قَلَنْسُوَه و بُرْطُلَه: کلاه‌هایی برای حفاظت از سرما و گرما؛ گاه تنها استفاده می‌شد، گاه زیر عمامه (بحارالانوار، ج ۶، ص ۱۵۵).

عبا و ردا

عبای پشمین و ساده: گاهی ردای پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله زیرانداز نماز بود؛ کارکرد چندگانه یک وسیلۀ ساده (محجه‌البیضاء، ج ۴، ص ۱۴۱).

ردا: پوششی شبیه لباس احرام، بیشتر برای نماز جمعه و عیدین. حتی برای جمعه‌ها لباس ویژه داشتند تا بر قداست آن روز بیفزایند.

فلسفۀ پوشش نبوی

سادگی: لباس خشن و ارزان‌قیمت، نه برای تفاخر (سنن‌النبی، ص ۱۲۰).

رنگ: سفید را توصیه می‌کردند و در کفن نیز سفارش آن را داشتند؛ سبز محبوبشان بود، اما از سرخ دوری می‌کردند (سنن‌النبی، ص ۱۲۰).

پاکیزگی: بر تمیزی و مرتب‌بودن لباس بسیار تأکید داشتند (مکارم‌الاخلاق، ص ۱۰۳).

اندازه مناسب: لباس تا قوزک یا میانه ساق؛ نه بلند و متکبرانه (سنن‌النبی، ص ۱۲۰).

سخاوت: هنگام پوشیدن لباس تازه، خدا را شکر می‌گفتند و قبلی را به نیازمند می‌بخشیدند.