نیویورک تایمز اخیرا درباره وضعیت وخیم سلامت روان مردم غزه گزارشی نوشته است
ترومای تجربه شده در غزه فراتر از اختلال اضطراب پس از سانحه است؛ چشم انداز مرگ بر اثر گرسنگی، بیدار شدن در بیمارستان و فهمیدن این که شما یکی از آخرین اعضای خانواده خود هستید، تماشای بیرون کشیدن کودکی از زیر آوار که بر اثر حمله هوایی کشته شد و آوارگی و نقل مکان از جایی به جای دیگر برای دومین، پنجمین یا دهمین بار.چگونه ذهن و احساسات متلاشی شده این بازماندگان را ترمیم کنیم؟ از کجا شروع کنیم تا از حالت اضطراب روانی به وضعیت قبلی برگردند؟
درمان اختلال اضطراب پس از سانحه ممکن است به یک کهنه سرباز امریکایی جنگ ویتنام برای تشخیص اینکه صدای بلند همیشه یک تهدید نیست کمک کند؛ با این وجود، چینن درمانی نمیتواند کودکان غزه را متقاعد کند که صدای بمبهایی که میشنوند آنان را نخواهد کُشت، یا این درمان نمیتواند به زن فلسطینیای که نگران است فرزندانش از گرسنگی بمیرند آرامبخش باشد! چرا که در واقعیت امر احتمال کشته شدن با بمب و گرسنگی وجود دارد.
اکثر چارچوبهای فعلی برای سلامت روان تقریبا برای توصیف مردم غزه کافی نیستند. وقتی تروما بسیار طبیعی است میتواند عادی شود. امروزه بسیاری از فلسطینیان حتی گاهی اوقات نسبت به روایت تجربیاتی که برای اکثر افراد بسیار ناراحت کننده است گاهی اوقات میخندند. هم چنین، به راحتی میتوان فراموش کرد که چگونه سلامت روان ضعیف میتواند خطر بیماریهای جسمی مانند بیماری قلبی و دیابت را در افراد افزایش دهد. پیام
نیویورک تایمز میگوید برای چنین فاجعه گستردهای مانند جنگ فعلی ما نمیتوانیم صرفا در درمانهای پزشکی متوقف شویم. برای سلامت روان کافی، بزرگسالان به شغل، کودکان به مدرسه، و همه به سرپناه و دسترسی منظم به غذا، آب و دارو نیاز دارند. در نهایت مردم باید به خانه برگردند. سلامت روانی قوی در بازماندگان بدون ثبات، امنیت و جامعه ترمیم شده قابل احیا نیست.
مقیاس و دامنه رنج در غزه امروز به ما یادآوری میکند که افراد در مناطق جنگی نیاز به بهبودی، عدالت و احساس واقعی امنیت جسمی و روحی دارند. حتی اگر آتش بس برقرار شود زمانی که اهالی غزه مطمئن باشند که ممکن است دوباره حمله را تجربه کنند چه چیزی برای بهبودی از تروما وجود خواهد داشت؟
"احساس درهم شکستن یا نابودی" اصطلاح پیشنهادی برخی از محققان است چرا که دیگر اصطلاح "اختلال اضطراب پس از سانحه"برای تحمل چنین رنجی در مردمان غزه پاسخگو نیست. برخی هم اختلال استرس آسیبزا مزمن را جایگزین کردهاند. این موضوع نشان میدهند که ارائه گزینههای درمانی در شرایطی که مردم غزه تجربه میکنند کافی نیست.
