نقش حبِّ خاندان بر لوح دل بايد نگاشت تا صورت پيوند جهان بود، علىّ بود تا نقش زمين بود و زمان بود، علىّ بود شاهى كه ولىّ بود و وصىّ بود، علىّ بود سلطان سخا و كرم و جود، علىّ بود آن شير دلاور كه ز بَهر طَمَع نفس در خوان جهان پنجه نيالود، علىّ بود آن كاشف قرآن كه خدا در همه قرآن كردش صفت عصمت و بستود، علىّ بود آن شاه سرافراز كه اندر ره اسلام تا كار نشد راست نياسود، علىّ بود آن قلعه گشائى كه در از قلعه خيبر بر كند به يك حمله و بگشود، علىّ بود دم به دم ، دم از ولاى مرتضى بايد زدن دست و دل بر دامن آل عبا بايد زدن نقش حبِّ خاندان بر لوح دل بايد نگاشت مُهر مِهر حيدرى بر دل چو ما بايد زدن هر درختى كو ندارد ميوه حُبّ علىّ اصل و فرعش چون قلم سر تا به پا بايد زدن بخش عترت و سيره تبيان شاعر: شمس تبريزى