منزل نومبارک یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‏کس نبود. یک روز، زنبور و پروانه روی گل نشسته بودند که صدای داد و فریاد کرم را شنیدند. پرنده، کرم را به نوکش گرفته بود و می‏رفت. کرم فریاد می‏زد: «من می‏ترسم! من می‏ترسم!» زنبور گفت: «باید به کرم کمک کنیم.» پروانه گفت: «حتماً پرنده می‏خواهد کرم را بخورد، کرم می‏ترسد!» پروانه و زنبور به دنبال پرنده پرواز کردند. پرنده رفت و رفت و رفت تا به درخت سیب رسید. لانه‏ی پرنده بالای درخت سیب بود. پرنده و زنبور هم خسته و نفس زنان به او رسیدند. پروانه گفت پرنده جان! لطفاً این کرم را نخور.» زنبور گفت: «ببین چقدر ترسیده است! او را نخور.» پرنده با تعجب به زنبور و پروانه نگاه کرد و گفت" «چه کسی گفته من می‏خواهم کرم را بخورم؟! زنبور گفت: «خودمان شنیدیم که کرم فریاد می‏زد: من می‏ترسم! من می‏ترسم! پروانه گفت: «برای همین هم تا اینجا به دنبال تو آمدیم تا کرم را نجات دهیم!» پرنده غش غش خندید و گفت: «تا باباجان! این کرم دوست من است. او آرزو داشت که توی یک سیب زندگی کند. من هم او را با خودم آوردم تا به آرزویش برسد.» زنبور به کرم نگاه کرد و گفت: «پس چرا فریاد می‏زدی؟» کرم گفت: «چون از بلندی می‏ترسیدم. از پرواز هم می‏ترسیدم.» پرنده گفت: «پس ما این همه راه را بی‏خودی آمدیم!» پرنده خندید و گفت: «نه! بی‏خودی نیامدید. به خانه‏ی من مهمان آمدید.» کرم روی یک سیب رفت و گفت: و به خانه‏ی من!» پرنده و زنبور خندیدند و کرم گفتند: «خانه‏ی نومبارک است!» دوست خردسالان تنظیم:بخش کودک و نوجوان ****************************************** مطالب مرتبط دوستی ها مامان گنجشک کوچولو! موش خپل روسیاه جوجه کلاغ آزاد د مثل دارکوب آقای زون به گل ها سلام می کند وقتی جوجو برگشت آرام و آهسته در یک راه راست فیل کوچولوی بادکنکی باغ سیب