شهادت از نگاه استاد شهید مطهری مثل شهید، مثل شمع است كه خدمتش از نوع سوخته‌شدن و فانی شدن و پرتوافكندن است تا دیگران در این پرتو كه به بهای نیستی او تمام شده بنشینند و آسایش بیابند و كار خویش را انجام دهند. شهدا شمع محفل بشریت‌اند و محفل بشریت را روشن كردند. اگر این محفل تاریك می‌ماند هیچ دستگاهی نمی‌توانست كار خود را آغازكند یا ادامه دهد . هیچ وقت خون شهید هدر نمی‌رود، خون شهید هر قطره‌اش تبدیل به صدها قطره و هزارها قطره، بلكه به دریایی از خون می‌گردد و در پیكر اجتماع وارد می‌شود. شهادت تزریق خون است به پیكراجتماع و این شهدا هستند كه به پیكر اجتماع و در رگهای اجتماع خون جدید وارد می‌كنند. علی(ع) به امید شهادت زنده بود. اگر این امید را از او می‌گرفتند خیری در زندگی نمی‌دید و زندگی برایش بی‌معنی و بی‌مفهوم بود. گریه بر شهید، شركت در حماسه‌ی او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست. منطق شهید، منطقی است آمیخته با منطق عشق از یك طرف و منطق اصلاح و مصلح از طرف دیگر. شهید به خون خود و در حقیقت به تمام وجود و هستی خود ارزش و ابدیت و جاودانگی می‌بخشد. شهید، شهید، كلمه‌ی دیگری جای این كلمه را نمی‌گیرد و نمی‌تواند بگیرد.