نثر کهن فارسی [این مطلب معرفی ستون نثر کهن فارسی در صفحه فرهنگ و ادب سایت تبیان است و قصد بررسی دقیق این موضوع را ندارد] لغت نَثر پراکندگی و پراکندن معنی می‌دهد. در اصطلاح ادبیات، نَثر به سخنی اطلاق می‌شود که به رعایت وزن و قافیه پای‌بند نیست. در مقابل نظم، حالت نثر به سبک گفتاری روزمرّه نزدیکتر می‌باشد. کاربرد نثر بیشتر در توضیح واقعیات و بحث در مورد اندیشه‌ها و نظرات است. در رسانه‌ها، فیلم‌ها، فلسفه، نمایشنامه، تاریخ، زندگینامه، نامه‌نگاری، مقاله‌نویسی نشریات و دانشنامه‌ها بیشتر از نثر بهره می‌گیرند. البته از این موضوعات در ستون ادبیات غیر داستانی هم یاد شد اما علت اختصاص ستونی خاص به نثر کهن ایران این بود که تغییرات الفاظ و نگرش کاتبان و موضوعات نویسندگی از ابتدای رواج فارسی دری تا قرن 13 و14 که دوره نثر کهن محسوب می شود بسیار متنوع و حائز اهمیت است . اینکه جوانان ایرانی با میراث منثور ادبیات خود به طور خاص آشنا باشند اگر هیچ فایده ای نداشته باشد حد اقل دایره واژگانی آنان را وسیع می کند و این به درک بهتر آنچه امروز مطالعه می کنند کمک شایانی خواهد کرد. در ستون نثر کهن ایران استثنائا حکایات و داستانهای قدیم که علی القاعده می بایست در ستون ادبیات داستانی قرار بگیرند را می خوانید ، حکایاتی از گلستان، کلیله و دمنه ، تاریخ بیهقی ، سیاست نامه ، قابوس نامه و دیگر کتب منثور فارسی که مشحون از حکایات دلپذیرند و این ازان روست که می خواهیم در این ستون گنجینه ای هرچند کوچک از میراث نثر کهن فارسی را گرد آوریم . از دیگر مضامین منثور این ستون ، متون عارفانه کتابهایی مانند کشف المحجوب ،کیمیای سعادت ، مرصاد العباد و ... است . سعی ما ایجاد آشنایی با نویسندگان سلف و نمایش قطعات برتر نثر فارسی به جوانان علاقه مند به ادبیات است " اما بدین درجه نرسیم تا از هر علم بهره ای نبریم و از هر استاد نکته ای یاد نگیریم و از هر حکیم لطیفه ای نشنویم و از هر ادیب طرفه ای اقتباس نکنیم پس عادت باید کرد به خواندن کلام رب العزه و اخبار مصطفی [صلی الله علیه و آله و سلم]...و امثال عرب و کلمات عجم ..."(بر گرفته از مقالت اول کتاب چهار مقاله نظامی عروضی) تبیاد