سکوت خبری مطلق اولین کار این رژیم بایکوت خبری مطلق است. رژیم صهیونیستی هیچ خبر، عکس یا فیلمی از خسارات یا لحظه اصابت موشک‌ها یا حتی لحظه فعال شدن گنبد آهنین منتشر نکرده است. به گفته رسلنه‌های صهیونیستی ۹۹درصد موشک‌های ایران رهگیری شده‌اند؛ اما حتی برای همین ادعای خود هم سندی ارائه نکرده‌اند. نه‌تنها به صورت رسمی فیلم و عکسی منتشر نکرده که این رژیم تدابیر امنیتی شدید برای کاربران خود گذاشته و انتشار هر گونه عکس و فیلم را جرم‌انگاری کرده است. سناریوی تکراری مظلوم‌نمایی خبری که رژیم صهیونیستی در همان ساعات اولیه حمله، منتشر کرد هم یک سناریوی تکراری بود: زخمی شدن پای یک دختر ۱۰ ساله در حملات موشکی ایران! این در حالی است که در حمله ۷ اکتبر غزه هم نظیر چنین خبری را دیده بودیم. خبر کودکان اسرائیلی که حماس سر بریده است. کذب بودن این خبر هم بلافاصله تایید شد و حتی خبرنگار سی‌ان‌ان را هم مجبور به عذرخواهی کرد. حتی همین خبر را در صورت صحت بگذارید کنار شهادت بیش از ۱۳هزار کودک! رژیمی که کودکان را با گلوله و قحطی می‌کشد، هنوز به دنبال بازی روانی و گرفتن تایید رسانه‌ای با کودکان است. گسترش ویروس خودتحقیری یکی از روش‌های همیشگی این رژیم تمسخر و تحقیر است. در این روش، از دوستان فارسی زبان خود هم کمک می‌گیرند. صدها توئیت با محتوای بی‌نتیجه بودن حمله ایران منتشر شده و کاربران زیادی این عملیت را مسخره کرده‌اند. این در حالی است که اصلا نفس حمله به فلسطین اشغالی به خودی خود حائز اهمیت است. حمله‌ای که با اطلاع‌رسانی هم انجام شده که این رژیم فرصت کافی برای فعال‌سازی پدافندهای خودش را داشته باشد. حتی آمریکا از ایران درخواست کرده اجازه بدهد صهیونیست‌ها حتی نمایشی مواضعی از ایران را برای حفظ آبروی خود را بزنند! اما عده‌ای هنوز معتقدند این حمله که هیچ جزئیاتی از آن منتشر نشده، هیچ ارزشی نداشته است. جالب اینجاست که ایران هم در این ادام به دنبال آسیب جدی به این رژیم نبوده و به نوعی خواسته قدرت‌نمایی کند و نشان دهد موشک‌هایش به تل‌آویو می‌رسند. این تمسخر نهایت به خودتحقیری می‌رسد و در این نقطه ایران هر کاری بکند باز برخی شهروندان به تمسخر آن می‌پردازند. موشک نزند، ترسوست، بزند جنگ‌طلب است و اصلا هزینه این موشک‌ها از کجا می‌رسد و... و. در نهایت این خودتحقیری پایان ندارد. انداختن توپ به زمین ایران در این بازی روانی به جای دیدن توانایی نظامی ایران، روی نارضایتی مردم تاکید می‌شود و در کنار آن به موضوع گشت ارشاد، گرانی و تورم، قیمت دلار پرداخته می‌شود. در اینجا علاوه بر ندیدن موج مثبت ایران در جهان، قدرت نمایی در برابر رژیم صهیونیستی و ابر قدرت‌ها، ناکارآمدی در داخل اغراق و بزرگنمایی می‌شود و در نهایت بین این دو مقایسه صورت می‌دهد تا مخاطب در نهایت بگو موشک نخواستیم، اقتصاد را درست کنید! یا موشک داریم اما ارز ما بی‌ارزش است. این بزرگنمایی مشکلات داخلی در کنار کوچک‌نمایی افتخارات در نهایت مخاطب را به این نتیجه می‌رساند که اصلا شاید این اقدام آنقدرها هم ارزشی ندارد!