تابش خورشید دیدی که دوام " شب" بسی کوتاه است؟ دیدی که " سحر" از پی شب، در راه است؟ آن عیسی ِ ما که زنده کرد، ایران را حقا که مسیحا دم و " ر وح الله " است. ... گرفتار جنگ یأس بودیم. - سالهای حکومت طاغوت- دشنام به " شب" می دادیم و نفرین به " ستم" می کردیم. ناامید از پیروزی ، مقهور قدرت و مرعوب سرنیزه بودیم... اما... مسیحا نفسی، احیاگر نفوس شد و حیات این ملت را جانی تازه بخشید. " روح خدا" بود که در جان افسرده مردم دمیده شد. او بود که پرده های غفلت را از هم درید، کابوس ترس و وحشت را از میان برد، جسارت و گستاخی حق طلبانه را به مردم بخشید.... امت را با " اعجاز خون" آشنا ساخت و " فرهنگ شهادت طلبی " را در کام جان پیروان علی علیه السلام و آشنایان با کربلا و شاگردان عاشورا ریخت. ..... و بالاخره" دهه فجر" آمد، که طلوع فجر آزادی را نوید می داد. ملت، تا پای جان از " راه" و " رهبر" دفاع و حمایت کردند. شهیدان بر سر" میثاق جان" استوار ماندند. جانبازان، روز و شب، از روی شیدایی حق و شیفتگی به مکتب، به سنگر سازی ، درگیری ، شعار و تظاهرات پرداختند و در برابر حکومت طاغوت، حتی یک لحظه هم سرخم نکردند و" آری " نگفتند. هرگاه بیرق خونین حق خواهی و ستم ستیزی از دست رزمنده ای بر زمین می افتاد، دیگران مصمم تراز پیش ، قدم جلو نهاده و در برافراشتن آن بیرق، همت به خرج می داند.... تا بالاخره زنجیرها گسسته شد، " ساعت" فرا رسید و یکی از " ایام الله" تحقق یافت و وعده راست الهی به وقوع پیوست و خورشید تابید... حنجره های داودی، در رهگذار باد، در چشم انداز آفتاب، در سایه سار ایمان، در موج خون، در شط جهاد و ... سرود فجر حقیقت را سر داد. " 22 بهمن " اوج این موج های خونین و متراکم و موج این شطهای خروشان بود که " کلمة الله" برفراز زمان جای گرفت و خداوند، این ملت را یاری نمود. و اینک 22 بهمن یاد آور آن روزهای خون و آتش و صحنه های نبرد در پادگان ها، لاشه تانک های سوخته و ویرانی مراکز نظامی است . یاد آور روزی که فرعون در نیل غرق شد و آتش بر ابراهیم، گلستان گشت و عصای موسی اژدها شد و بنی اسرائیل، به سلامت از " نیل" گذشتند. و آن روز است که " ایمان" به جای " زور" نشست و " خون"، وطنمان را " لاله زار" کرد و یوم الله 22 بهمن را به وجود آورد.