یُبَصَّرُونَهُمْ ۚ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ،‏ وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ،‏ وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِم عارج آیات ۱۱ تا ۱۳؛‌ در روز قیامت گناه‌کار دوستش را می‌بیند، ولی دوست ندارد به او نزدیک شود. اگر بتواند، فرزندانش را، همسرش را، برادرش را، و حتی قبیله‌اش را برای نجات خود فدا می‌کند. آیه از حقیقتی روان‌شناختی پرده برمی‌دارد: انسانِ منهای ایمان، در نقطۀ اضطرار، حتی عزیزترین‌هایش را قربانی بقای خویش می‌کند و این، چهرۀ عریان خودپرستیِ تهی از معنویت است.

ابوالقاسم شکوری

پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ - ۱۲:۱۶