برخی از والدین، خواسته و ناخواسته، کودک را درگیر چالش‌های مالی می‌کنند و همین باعث می‌شود او تصور کند که حضورش هزینه دارد و خواسته‌هایش دردسرساز است.

رفته رفته شرم از درخواست کردن، کودک را وادار به سکوت می‌کند. از ترس سربار بودن، نیازهایش را پنهان می‌کند و خود را کم‌خرج نگه می‌دارد و این نقطه شروع سرکوب کردن خود است.

این فشارهای روانی، کودک را زودتر از موعد وارد دوره بزرگسالی می‌کند. چنین کودکانی، قبل از اینکه فرصت تجربه کودکی را داشته باشند، وارد نقش مراقب می‌شوند و از هرگونه حمایت عاطفی دیگران اجتناب می‌کنند.

همچنین کودک رفته رفته کمالگرا می‌شود و برای جلب رضایت سعی می‌کند همیشه بی‌نیاز، بی‌صدا و  بی‌دردسر باشد. پشت این نقاب اما کودکی سرکوب‌شده ایستاده که برای جلب رضایت، خودش را فراموش می‌کند.

وقتی این زخم‌ها درمان نشود، رابطه کودک با «پول» هم آسیب می‌بیند. چنین فردی ممکن است در خرج کردن برای خود احساس گناه کند، از سرمایه‌گذاری برای رشد شخصی بترسد یا حتی از صحبت درباره مسائل مالی اجتناب کند.