همه پیامبران امامند ؟ آیا هر پیامبری كه به مقام نبوت رسید، حتماً باید امام نیز باشد و یا كسی كه دارای منصب امامت گردید، حتماً باید پیامبر هم باشد؟ پاسخ هر دو پرسش منفی است. از آیاتی كه پیرامون طالوت و مبارزه وی با جالوت آمده، روشن می‏گردد كه پس از درگذشت حضرت موسی، خداوند، مقام نبوت را به شخصی كه گویا اشموئیل نام داشت عطا فرمود، در حالی كه مقام امامت و پیشوایی و حكومت را بر دوش طالوت نهاد؛ پس از در گذشت موسی، گروهی از بنی اسرائیل به پیامبر عصر خود گفتند: زمامداری برای ما برگزین تا تحت فرماندهی او در راه خدا پیكار كنیم، سرانجام پیامبر آنان چنین گفت: «ان الله بعث لكم طالوت ملكا....»، خداوند طالوت را برای زمامداری شما برانگیخت . بنی اسرائیل گفتند: چگونه او می‏تواند فرمانروای ما باشد، در حالی كه ما شایستگی بیشتر داریم و او ثروتی انبوه ندارد، پیامبر آنان گفت: خدای بزرگ، وی را بر شما برگزیده است و به او علم و توانایی جسمی بیشتر داده و خدا مُلك خویش را به هر كس كه بخواهد می‏بخشد، و خدا دارای احسان گسترده و دانا است{1}. از این آیه نكات زیر استفاده می‏شود : الف) ممكن است مصالحی ایجاب كند كه نبوت و امامت و زمامداری جدا گردد و در یك زمان نبوت از آن كسی و حكومت و زمامداری از آن فرد دیگری باشد و هر یك به منصبی كه به وی داده شده، لیاقت داشته و به خاطر امكان تفكیك بین این دو مقام، بنی اسرائیل هرگز اعتراض نكردند كه ای پیامبر تو شایسته‏تری بلكه گفتند: ما از وی شایسته‏تریم . ب) مقامی كه طالوت به دست آورد، از جانب خدا بود. «ان الله قد بعث لكم طالوت ملكا»، و نیز می‏فرماید: «ان الله اصطفاه علیكم " میان نبوت و امامت ملازمه وجود ندارد، ممكن است انسانی به مقام نبوت برسد ولی امام نباشد و یا شخصی امام و زمامدار جامعه باشد ولی پیامبر نباشد و گاهی خداوند هر دو مقام را به انسانی كه شایستگی آن دو را داشته باشد، عطا می‏كند ج) مقام طالوت تنها فرماندهی سپاه نبود، بلكه او فرماندار و زمامدار بنی اسرائیل بود. هر چند زمامداری در آن روز، رهبری در جهاد بود. ولی منصب الهی وی، كارهای دیگری را نیز به او اجازه می‏داد. در جایی دیگر می‏فرماید: «و الله یۆتی ملكه من یشا» خدا ملك خویش را به هر كس كه بخواهد می‏بخشد . د) مهمترین شرط زمامداری و امامت، گستردگی علم و توانایی‏های لازم جمعی و معنوی . بنابراین، میان نبوت و امامت ملازمه وجود ندارد، ممكن است انسانی به مقام نبوت برسد ولی امام نباشد و یا شخصی امام و زمامدار جامعه باشد ولی پیامبر نباشد و گاهی خداوند هر دو مقام را به انسانی كه شایستگی آن دو را داشته باشد، عطا می‏كند و خداوند می‏فرماید: «فهزموهم باذن الله و قتل داوود و جالوت و آتیه الملك و الحكمْ و علّمه مما یشا»(3)، لشكر طالوت سپاه جالوت را در هم شكست و در آن میان داوود پیامبر(علیه السلام)، جالوت را كشت و خدا زمامداری جامعه (علاوه بر پیامبری) و حكمت را به وی عطا فرمود و آنچه می‏خواست به او آموخت . پی نوشت :. [1].بقره، 247 [2].منشور جاوید قرآن، سبحانی جعفر [3].بقره، 251. بخش اعتقادات شیعه تبیان منبع: سایت آل البیت