مشاهده عینی حکایت از استیصال برخی خانواده ها دارد که به گمان تماشای یک فیلم کمدی بچه های خود را به سالن آورده اند و در لحظات زیادی باید جلوی چشم آن ها را بگیرند. علاوه بر چند صحنه خشن، فضای کلی«خوک» برای برخی رعب آور است. فیلم قرار بود قید سنی بخورد که نخورد. حتی محمدرضا فرجی، مدیر‌کل سینمای حرفه‌ای سازمان سینمایی اعلام کرده بود از میان فیلم‌های در حال اکران، «به وقت شام» و «خوک» دارای محدودیت سنی هستند و عوامل فیلم‌ها و سینماداران باید به این نکته توجه کنند. او تاکید کرده بود باید این موضوع روی پوستر فیلم‌ها و سر در سینماها هم قید شود تا مخاطبان هم به این موضوع واقف باشند. برخلاف پیش بینی قبلی، «خوک» شروعی نومید کننده داشته و تا این جا کمتر از 600 میلیون تومان فروخته است. «خوک» جار و جنجال جشنواره برلین را پشت سر دارد، بازیگرانش محبوب هستند، نام مانی حقیقی برای سینما روها آشنا است و ... اما هیچ کدام به کمک «خوک» نیامده اند.   به وقت شام / 12+ بر خلاف «خوک» فیلم «به وقت شام» درجه بندی سنی دارد.«به وقت شام» حاوی صحنه هایی است که مناسب همه گروه های سنی نیست. حتی می شد رنج سنی را بالاتر برد و به زیر 15 ساله ها هم هشدار داد. حرف از داعش است و مگر می توان بدون اشاره به وحشی گری این گروهک فیلم ساخت؟ تازه حاتمی کیا خیلی مراعات کرده«به وقت شام» در دام وحشت نیفتد و در جاهایی داعش را کاریکاتوری نشان می دهد. در همین مقدار هم قید سنی برای آن لازم است. ابراهیم حاتمی کیا سال گذشته سراغ گروهک تکفیری داعش رفت و بر اساس واقعیت های موجود، یک فیلم خیالی ساخته است. منظور از خیالی، اتفاق هایی است که برای دو خلبان ایرانی (بابک حمیدیان و هادی حجازی فر) رخ می دهد. این دو در حین کمک رسانی به جنگ زده های آوراه سوری، متوجه می شوند چند داعشی به داخل هواپیما نفوذ کرده اند. بعد از آن «به وقت شام» راوی سبعیت داعشی ها می شود. «به وقت شام» در آستانه 13 میلیاردی شدن است که خب برای یک فیلم استراتژیک رقم قابل قبولی بحساب می آید. منتها فراموش نکنیم قید سنی هرگز عاملی برای تهییج مخاطب برای دیدن فیلم نبوده چرا که مردم بخوبی می دانند مصاف با داعش در سینما مناسب هر گروه سنی نیست. منع تماشا برای زیر 12 ساله ها بخوبی گویا است و قطعا بهانه ای برای قلقلک مردم نبوده است. درجه بندی در سینمای جهان درسينمای جهان درجه‌بندي (ريتينگ) فيلم‌ها از سال 1968 به‌طور رسمي با تأسيس انجمن MPAA شروع شد. اين انجمن علاوه بر تدوين قوانيني براي درجه‌بندي فيلم‌ها، نظارت بر درجه‌بندي فيلم‌ها را پيش از نمايش عمومي به عهده دارند. مسئله درجه‌بندي فيلم‌ها اولين بار در سال 1907 از سوي برخي از مسئولان شهر شيکاگو و چند شهر ديگر مطرح‌‌ آنها فهرستي از فيلم‌ها و تئاترهايي که نمايش شان براي کودکان مناسب نبود تهيه کردند. در سال 1930 مجلس آمريکا قوانيني براي سانسور فيلم‌ها تصويب کرد که نمايش بعضي فيلم‌ها را براي افراد زير 19 سال ممنوع مي‌کرد؛ فيلم‌هايي که شامل اين قانون مي‌شدند داراي کلمات رکيک و زشت در ديالوگ‌هايشان بودند. اين قوانين از آن پس مورد استقبال کشورهاي ديگر قرار گرفت. يکي از طرفداران سرسخت اجراي اين قوانين حاميان حقوق کودکان بودند. اجراي قانون درجه‌بندي فيلم‌هاي سينمايي بيشتر در کشورهايي جدي گرفته مي‌شود که سينما در آن‌ها به عنوان يک صنعت درآمدزا به حساب مي‌آيد و فرهنگ سينما رفتن در خانواده‌ها نهادينه شده است. بنابراين مسئولان براي حفظ مخاطبان و احترام به آن‌ها بر درجه‌بندي و اجراي آن نظارت دارند. معنای این حروف چیست؟ حتما روی کاور دی وی دی فیلم های خارجی حروف مختلفی دیده اید و احتمال زیاد معنایش را می دانید. محض یادآوری می گوییم که در حال حاضر دسته‌بندي انجمن MPAA براي فيلم‌ها براساس 6درجه صورت گرفته است: گروه G مناسب براي همه گروه‌هاي سني؛ گروه PG نمايش براي همه سنين با کمي هشدار براي خانواده‌ها؛ گروه PG-13 نامناسب براي افراد زير 13سال؛ گروه R که نمايش آن‌ها براي افراد زير 17سال فقط همراه خانواده‌شان مجاز است؛ گروه NC-17 ممنوع براي افراد زير 17سال و گروه NR که شامل فيلم‌هايي مي‌شوند که سازندگانشان آن‌ها را براي درجه‌بندي معرفي نکرده‌اند.اين دسته‌بندي‌ها براساس ميزان خشونت، نمايش صحنه‌هاي غيراخلاقي، وجود عبارت‌هاي رکيک در ديالوگ‌ها و نمايش صحنه‌هاي استفاده از مواد مخدر انجام مي‌شود و مشخص مي‌کند کدام فيلم براي چه گروه سني مناسب يا نامناسب است. البته مرزبندي‌هاي سني در کشورهاي مختلف يکسان نيست. مثلاً ممکن است فيلمي که در آمريکا تماشاي آن براي افراد زير 17سال ممنوع است، در کانادا براي افراد زير 13سال ممنوع باشد. به اين صورت تکليف خانواده‌ها در مواجهه با فيلم‌ها مشخص است. بيشتر خانواده‌ها از تماشاي فيلم‌هاي گروه NR که فاقد درجه‌بندي هستند خودداري مي‌کنند. آغاز درجه بندی در سینمای ایران شايد اولين فيلمي که با درجه بندي سني روي پرده سينماهاي ايران رفت را بتوان «مصائب شيرين» عليرضا داوودنژاد دانست. فيلمي که البته اطلاعيه هاي محدوديت سني براي آن نقش شعار تبليغاتي پيدا کرد و اين فيلم به يکي از فيلم هاي پرفروش آن سال بدل شد.داوودنژاد در این فیلم سراغ بحران بلوغ رفت و داستان دلدادگی دو جوان (رضا و مونا) را که پسرعمه و دختردایی هستند، محور قرار داد. کارگردان با قرار دادن نشانه هایی واضح به مخاطب می گوید بین دو جوان عشق برقرار شده، البته این مفهوم توسط داوودنژاد نه با بی پروایی که با رعایت حرمت ها بیان شد ولی آن زمان باز کردن بحران بلوغ امری تابو بود و به همین خاطر «مصائب شیرین» قید سنی خورد. فیلم بعدی این کارگردان یعنی «بچه های بد» هم با همین قید سنی پروانه نمایش گرفت. آمار دقیقی از میزان فروش فیلم ها به دست نیاوردیم اما سینماروها خاطرشان هست «مصائب شیرین» و «بچه های بد» به خاطر محدودیت سنی سر زبان ها افتادند. داود نژاد مدتی است سراغ دنباله «مصائب شیرین» رفته و احتمالا در جشنواره فجر رونمایی شود. منابع: هفت صبح / تبیان