كَتَبَ رَجُلٌ إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ (ع) يَا سَيِّدِي أَخْبِرْنِي بِخَيْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ فَكَتَبَ إِلَيْهِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّهُ مَنْ طَلَبَ رِضَا اللَّهِ بِسَخَطِ النَّاسِ كَفَاهُ اللَّهُ أُمُورَ النَّاسِ وَ مَنْ طَلَبَ رِضَا النَّاسِ بِسَخَطِ اللَّهِ وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَى النَّاسِ وَ السَّلَام‏
مردی نامه ای به امام حسین(ع) نوشت و عرض کرد آقای من، مرا از خیر دنیا و آخرت با خبر کن. امام در جواب او نوشت:
به نام خداوند بخشنده مهربان، و اما بعد همانا هركه رضايت الهي را در مقابل خشم مردم جويا باشد، خداوند امور مردم را از او كفايت مي‏كند، و هركه طالب رضاي مردم با خشم خداوند باشد، خداوند او را به مردم وامي‏گذارد.
مستدرك‏الوسائل ج : 12 ص : 209 و بحارالأنوار ج : 68 ص : 37