آرامش در حرکت؛ نشانه بندگی خدا
آرامش در حرکت، یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های بندگان خوب خداست؛ قرآن می‌فرماید: «وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذینَ یَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْناً» (فرقان:۶۳). این توصیه فراتر از راه رفتن با پاهاست و شامل هر نوع حرکتی می‌شود: اسب‌سواری، سواری بر شتر یا رانندگی با خودرو. حرکات نمایشی، یا رانندگی پرسرعت و خطرناک، نشان‌دهنده غفلت از بندگی است و باید به آرامش و وقار در حرکت توجه کنیم.

نقد رفتار و نه افراد
عصبانیت در جاده و خیابان تجربه‌ای آشناست؛ وقتی راننده‌ای اشتباه کند، واکنش برخی، پرخاش و ناسزاگویی است. ولی قرآن راهی خردمندانه‌تر معرفی می‌کند: نقد رفتار، بدون تحقیر شخصیت. شیوه قرآنی، تمرکز بر اصلاح رفتارهاست، نه بی‌احترامی به انسان‌ها.

خیابان به مثابه ملک مشاع

جاده و خیابان، یک فضای عمومی و ملک مشاع است و هر راننده در قبال سایر استفاده‌کنندگان از این فضا (رانندگان، عابران پیاده، ساکنان محلی) مسئولیت دارد. در حدیثی نبوی یکی از مهم‌ترین حقوق راه، «کَفُّ الأذی» (ترک ازار دیگران) دانسته شده است که مصادیقش در اخلاق رانندگی شامل رعایت حق تقدم، اجتناب از پارک دوبله و بوق‌زدن‌های بی‌مورد است.

دوربینی قدرتمندتر از نظارت پلیس
گرچه بسیاری رانندگان مراقب دوربین پلیس‌اند، اما فراموش می‌کنند که خداوند با دقتی بی‌نظیر، شاهد بر اعمالشان است؛ تا جائی که حتی «خیانت چشم» را نیز رصد می‌کند: «یَعْلَمُ خائِنَهَ الْأَعْیُن» (غافر/۱۹). باور به اینکه همیشه زیر نظر هستیم مانع از رانندگی‌های پرخطر و هنجارشکن می‌شود.

راننده، امانت‌دار است
رانندگی تنها رعایت قوانین نیست، بلکه مسئولیت بزرگ امانت‌داری را نیز بر دوش رانندگان می‌گذارد؛ او امین جان، مال و ناموس سرنشینان و مردم است. کوچک‌ترین بی‌دقتی یا سهل‌انگاری، می‌تواند منجر به خسارتی شود که گاه جبران‌ناپذیر است و آثار آن فراتر از خود راننده، خانواده‌ها و اجتماع را درگیر می‌سازد. چنین نگرشی، جامعه را به سمت فرهنگ رانندگی مسئولانه و اخلاقی هدایت می‌کند.