باز خواني يک نامه خدمت حضرات روحانيون سراسر کشور و مراجع بزرگوار اسلام و مدرسين گرام و طلاب عزيز حوزه‌هاى علميه و ائمه‌ محترم جمعه و جماعات - دامت برکاتهم صلوات و سلام خدا و رسول خدا بر ارواح طيبه شهيدان خصوصاً شهداى عزيز حوزه ها و روحانيت. درود بر حاملان امانت وحى و رسالت پاسداران شهيدى که ارکان عظمت و افتخار انقلاب اسلامى را بر دوش تعهد سرخ و خونين خويش حمل نموده‌اند. سلام بر حماسه سازان هميشه‌ جاويد روحانيت که رساله علميه و عمليه خود را به دم شهادت و مرکب خون نوشته‌اند و بر منبر هدايت و وعظ و خطابه ناس از شمع حياتشان گوهر شب‌چراغ ساخته‌اند. افتخار و آفرين بر شهداى حوزه و روحانيت که در هنگامه نبرد رشته تعلقات درس و بحث و مدرسه را بريدند و عقال(1) تمنيات دنيا را از پاى حقيقت علم برگرفتند و سبک‌بالان به ميهمانى عرشيان رفتند و در مجمع ملکوتيان شعر حضور سروده‌اند. سلام بر آنان که تا کشف حقيقت تفقه به پيش تاختند و براى قوم و ملت خود منذران(2) صادقى شدند که بند‌بند حديث صداقتشان را قطرات خون و قطعات پاره‌پاره پيکرشان گواهى کرده است و حقاً از روحانيت راستين اسلام و تشيع جز اين انتظارى نمى‌رود که در دعوت به حق و راه خونين مبارزه مردم خود، اولين قرباني‌ها را بدهد و مهر ختام دفترش شهادت باشد. آنان که حلقه ذکر عارفان و دعاى سحر مناجاتيان حوزه‌ها و روحانيت را درک کرده‌اند در خلسه حضورشان آرزويى جز شهادت نديده‌اند و آنان از عطاياى حضرت حق در ميهمانى خلوص و تقرب جز عطيه شهادت نخواسته‌اند. البته همه مشتاقان و طالبان هم به مراد شهادت نرسيده‌اند. يکى چون من عمرى در ظلمات حصارها و حجاب‌ها مانده است و در خانه عمل و زندگى جز ورق و کتاب منيت نمى‌يابد و ديگرى در اول شب يلداى زندگى سينه سياه هوس‌ها را دريده است و با سپيده سحر عشق عقد وصال و شهادت بسته است . و حال من غافل که هنوز از کتم(3) عدم‌ها به وجود نيامده‌ام، چگونه از وصف قافله سالاران وجود وصفى کنم؟ من و امثال من از اين قافله فقط بانگ جرسى مى‌شنويم، بگذارم و بگذرم... تنظيم براي تبيان حسن رضايي گروه حوزه علميه صحيفه نور ،پيام ها،3اسفند 67