برخی نوجوانان پس از رسیدن به سن تکلیف، تمایل چندانی به روزهداری نشان نمیدهند؛ در این شرایط، نحوهی برخورد والدین نقش مهمی در ایجاد انگیزه و تقویت باورهای دینی آنها دارد.
تقویت بُعد معنوی روزهداری نیازمند رویکردی آگاهانه و برنامهریزیشده است که بتواند این تجربه را از یک عمل صرفاً جسمانی به سفری درونی و اخلاقی تبدیل کند.
روزهای نخستین روزهداری برای کودکانی که اولین بار روزه میگیرند، میتواند پر از چالش باشد. در این دوران حساس، نقش خواهر و برادرهای بزرگتر بهعنوان راهنما و حامی بسیار مهم است.
پیوند عاطفی به ارتباط عاطفی قوی بین والد و نوزاد اشاره دارد که از روزهای اول زندگی شروع میشود. این ارتباط برای توسعه اجتماعی، عاطفی و شناختی نوزاد حیاتی است و پایهای برای روابط سالم در آینده فراهم میکند.
روزه گرفتن یه قدم بزرگ برای بچههاست و ما باید این مسیر رو براشون شیرین و دلنشین کنیم تا اولین تجربهی روزهداریشون تبدیل به یکی از بهترین خاطرات زندگیشون بشه.
روزهداری یکی از مهمترین عبادات اسلامی است که نیاز به آمادگی جسمی و روحی دارد. اما چطور میتوان بچهها را انجام این فریضه دینی تشویق کرد بدوناینکه حس اجبار به آنها دست دهد؟
اینکه حالوهوای ماه رمضان بر خانهمان غالب باشد، بسیار مهم است. بچهها باید حس کنند که واقعاً در ماه مهمانی خدا هستند. ما بهعنوان والدهای روزهاولیها چه کارهایی میتوانیم بکنیم که مسیر روزهداری برایشان خوشایند و سهل بگذرد تا همیشه طعم شیرینی از سال اول روزهداریشان برایشان به یادگار بماند؟
در ماه رمضان، کودک یاد میگیرد چگونه انتظار بکشد، خواستههایش را کنترل کند و قدر داشتههایش را بداند.
استقلال یکی از مهمترین مهارتهایی است که هر کودک باید بیاموزد. کودکانی که از سنین پایین یاد میگیرند مستقل باشند، در آینده مسئولیتپذیرتر، بااعتمادبهنفستر و موفقتر خواهند بود.
وقتی نوجوانان با لباسهای عجیبوغریب ظاهر میشوند، والدین با تعجب میپرسند: «این دیگه چیه پوشیدی!؟» اما پشت این انتخابهای غیرمنتظره، فقط یک سلیقه ساده نیست؛ بلکه تلاشی برای دیده شدن، هویتیابی و گاهی هم اعلام استقلال است.