دیرالبلاح، نوار غزه؛ در داخل اتاقی کوچک و باریک با کاشیهای سفید، یک مرد هر روز با پشتکار کار میکند و ساعتهای طولانی روی یک سکوی بلند با پارچههای سفید آویزان از نردهها ایستاده است. بیش از یک ماه است که ابوساهر المغاری روی این سکو میایستد و بهآرامی به امور شهیدان بیمارستان الاقصی در مرکز نوار غزه، رسیدگی میکند. این مرد ۵۳ ساله که ه نظر میرسد چهره آرامی دارد، ۱۵ سال است که در این بیمارستان مردگان را کفن میکند؛ اما از زمانی که حمله رژیم اسرائیل به نوار غزه در ۷ اکتبر آغاز شد، المغاری شاهد هجوم گسترده شهیدانی بود که بسیاری از آنها مُثله شده بودند. وقتی از المغاری درباره اجسادی که دیده بود پرسیدند، شروع به گریه کرد. المغاری در حالی که اشک را از ریشهای سفید خود پاک میکرد، گفت: «من هرگز در زندگیام چنین دوران سختی را تجربه نکرده بودم.» او گفت: «در طول سالهای کاریام، روزانه از ۳۰ تا حداکثر ۵۰ مرگ طبیعی را پوشش میدادم و مواقعی که تنشهای نظامی قبلی اسرائیل شدت میگرفت، این تعداد به ۶۰ نفر هم میرسید.» او این روزها حدود ۱۰۰ جسد را کفن میکند و گاهی این تعداد بسته به شدت بمباران و مناطقی که با هواپیماهای جنگی اسرائیل هدف قرار میگیرد، به ۲۰۰ نفر هم میرسد. المغاری گفت: «بیشتر اجساد در وضعیت بسیار بدی به بیمارستان میرسند. پارگی اندامها، کبودیهای شدید و زخمهای عمیق در سراسر بدن. من قبلاً چنین چیزی را تجربه نکرده بودم.»
قلب من از دست و پای مجروح کودکان می شکند
بیشترین تعداد قربانیانی که او با آنها روبرو میشود، کودکان و زنان هستند و ماهیت جراحات آنها برای او ناآشناست. المغاری گفت: «از همه غمانگیزتر، کفنپوشی کودکان است. وقتی دست و پاهای پارهشده بچهها را جمع میکنم و در یک کفن میگذارم، قلبم به درد میآید. آنها چه کردهاند؟» طی ۳۴ روز گذشته، بیش از ۱۰۸۰۰ فلسطینی در حملات اسرائیل به نوار غزه کشته شدهاند. از این تعداد بیش از ۴۴۰۰ نفرشان کودک هستند و ۲۹۰۰ نفر زناناند که در نتیجه دبیرکل سازمان ملل، غزه را «قبرستان کودکان» توصیف کرد. بهگفته محمد الحاج، سخنگوی بیمارستان، اجساد حداقل ۲۴۷۶ فلسطینی از آغاز جنگ غزه به بیمارستان شهدای الاقصی رسیده است. الحاج گفت که این بیمارستان قبل از جنگ ظرفیت ۲۰۰ تختخواب برای بیماران داشت؛ اما در ماه گذشته بیش از ۵,۳۰۰ مجروح به بیمارستان رسیدهاند و مجبور شده تعداد آنها را افزایش دهد. او گفت: «ظرفیت تختها را به ۴۳۱ تخت افزایش دادیم ولی این توسعه ما را با معضل و مسئلهای پیچیده مواجه کرد. المغاری که گاهی با یک دستیار کار میکند، اجساد را که به بیمارستان رسیدهاند کفن کرده است. او به الجزیره گفت: «من روزم را با کفنکردن شهدا از ۶ صبح تا هشت شب بدون توقف شروع میکنم.» برخی از اجسادی که به آنجا میرسند، پس از چند روز در زیر آوار ساختمانهای بمبگذاریشده، حالا دیگر در حالت تجزیه پیشرفته با استخوانهای قابل مشاهده و بوی غیرقابل تحمل هستند. المغاری گفت که اجساد دیگر بهصورت تکه پاره میرسند، برخی دیگر سوختهاند که تشخیصپذیر نیست. او گفت «این مصیبت جدیدی است». جراحات آنقدر برای او ناآشناست که به این فکر می کند: آیا ماهیت موشکها و مواد منفجره بهکاررفته در حملات اسرائیل با آنچه قبلاً آمده متفاوت است؟
المغاری: برخورد با این تعداد اجساد پارهشده و سوخته که بیشتر آنها کودک هستند، مستلزم سطح بالایی از سرسختی روانی است که هر انسانی از آن برخوردار نیست. من هر روز با آزمایشی واقعی روبهرو هستم. زمانی برای گریهکردن یا درهمشکستن همزمان وجود ندارد؛ اما ما فقط انسان هستیم
لحظههای خداحافظی؛ دلخراش و بیرحمانه
با وجود وحشتهای روزانه، المغاری مثل همیشه به کار خود ادامه میدهد. او میگوید که این اعتقاد راسخ او ست که اعضای خانواده باید حق خداحافظی با عزیزان خود را داشته باشند. او گفت: «ماموریت من چالش بزرگی را برایم به همراه دارد. پدر و مادر بیرون در غم و اندوه خود دیوانه میشوند، برای فرزندشان فریاد می زنند و گریه می کنند. بنابراین سعی میکنم تا جایی که میتوانم دلسوز باشم و روی ظاهر بدنها کار کنم تا بتوانند خداحافظی کنند.» المغاری بر ظاهر کلی مردگان تمرکز میکند، خون و غبار را پاک میکند، سپس نام آنها را بر کفن مینویسد. او گفت: «همیشه این لحظات آخرین وداع دلخراش و بیرحمانه است. گاهی اوقات به دلیل ترکشهای انفجاری اجسادی دریافت میکنم که هیچ ویژگی ندارند. در اینجا کفن را میبندم تا اعضای خانواده از یاد عزیزانشان با این درام در امان باشند.» اغلب، او مجبور است اجساد را در داخل آمبولانسهایی که به بیمارستان میرسند بپوشاند، زیرا حمل قطعات تکه تکه شده بدن به محل کارش برای شستوشو و کفنکردن بسیار دشوار است. المغاری گفت که تعداد اجساد واردشده به بیمارستان شهدای الاقصی پس از جابهجایی گسترده ساکنان شهر غزه به شهرهای جنوب نوار غزه که پس از ۱۳ اکتبر افزایش یافت، دو برابر شد. او گفت: «هر روز زنان، مردان و کودکان که همگی غیرنظامی هستند، در حملات اسرائیل به خانهها یا مکانهای عمومی یا هنگام سفر به جنوب کشته میشوند.»
وقتی برای گریهکردن نیست
المغاری معتقد است که با توجه به شرایط فاجعهباری که بخش بهداشت در حال تحمل آن است، بحث درباره آسیبهای این کار بر سلامت روان او یکجور خوشگذرانی و تجمل است. او گفت: «برخورد با این تعداد اجساد پارهشده و سوخته که بیشتر آنها کودک هستند، مستلزم سطح بالایی از سرسختی روانی است که هر انسانی از آن برخوردار نیست. من هر روز با آزمایشی واقعی روبهرو هستم. زمانی برای گریهکردن یا درهمشکستن همزمان وجود ندارد؛ اما ما فقط انسان هستیم.» کار المغاری در این شرایط خطرناک این فرصت را برای او باقی نمیگذارد که به خانوادهاش که در اردوگاه پناهندگان نصیرات در مرکز شهر غزه زندگی میکنند فکر کند. او که پدر پنج فرزند است گفت: «مانند همه والدین، من برای خانوادهام میترسم؛ اما بهسختی میتوانم با آنها ارتباط برقرار کنم یا از وضعیتشان اطمینان پیدا کنم.» او افزود: «وقتی به خانه برمیگردم، اصلاً نمیتوانم با خانوادهام صحبت کنم. تنها چیزی که از آنها میخواهم این است که مرا تنها بگذارند، حتی اگر دلشان برایم تنگ شود. جمع این شرایط سخت خارج از کنترل من است.» در حالی که بمباران و حمله زمینی رژیم اسرائیل ادامه دارد، او میداند که این احتمال وجود دارد که حملات اسرائیل به محل زندگیاش نزدیکتر شود. المغاری گفت: «من اغلب تصور میکنم که فرزندانم ممکن است در میان قربانیانی باشند و هر لحظه امکان دارد آنها را کفن کنم. همه بدون استثنا هدف قرار می گیرند.»
