خانواده عبد رابو یک خانواده فلسطینی الاصل هستند. خانواده آنها ریشه عمیقی در غزه دارد و برای سه نسل، خاندان عبد رابو در زیر یک سقف، در همان شهر بزرگ شده بودند.

این خانواده داستان‌شان را تعریف می‌کنند  که چگونه سعی کردند از جنگ و خشونت در غزه فرار کنند و تنها چیزی که در مرز با آن روبرو شدند، بمباران بود.

فقط میخواستیم آنجا را ترک کنیم

صابرین عبد رابو، همسرش و سه فرزندشان به تازگی به گذرگاه رفح در مرز جنوبی نوار غزه رسیده بودند که موشک به آنجا اصابت کرد.انفجار تنها صد متر دورتر از جایی که این خانواده ایستاده بودند رخ داد.آنها در میان صدها فلسطینی‌ای بودند که هنگام حمله هوایی اسرائیل تلاش کردند به مصر فرار کنند.

صابرین، معلم هنر و ساکن خان‌یونس در جنوب غزه، به الجزیره گفت: «ما فقط می خواستیم آنجا را ترک کنیم. انگار حتی فرار برای ما فلسطینی‌ها ممنوع است».

در حالی که جنگ رژیم اسراییل و غزه در دومین هفته خود ادامه دارد، بمب‌ها همچنان بر نوار غزه فرود می‌آیند، نوار باریکی از سرزمین‌های ساحلی که بیش از 2 میلیون فلسطینی را در خود جای داده است.

خطر بمباران باعث شده که بسیاری از خانواده ها، مانند صابرین به دنبال امنیت در خارج از کشور باشند. محاصره غزه توسط رژیم اسراییل موجب کمبود نیازهای اولیه شده و ارتش اسرائیل هفته گذشته، دستور تخلیه یک میلیون نفر را صادر کرد. اما ساکنان آواره غزه دسترسی به گذرگاه های مرزی را محدود و خطرناک می دانند.

در زمانی که بمب در گذرگاه رفح منفجر شد، احمد، همسر صابرین در حال مرتب کردن مجوزهای سفرشان قبل از ورود به گیت مرزی بود. آنها پیش از این هرگز غزه را ترک نکرده بودند.

صابرین می‌گوید: «در همین لحظه زمین لرزید و ما ناگهان در میان شن‌های چرخان غرق شدیم.»

هم او و هم احمد روی زمین افتادند. او توصیف می‌کند ثانیه‌هایی که روزی زمین دراز کشیده بودند، مانند یک ابدیت بود. آنها به محض اینکه پاهای خود را احساس کردند و توان بلند شدن داشتند، شروع به جستجوی دیوانه‌وار برای یافتن فرزندان خود در میان دود کردند.

در حالی که جنگ رژیم اسراییل و غزه در دومین هفته خود ادامه دارد، بمب‌ها همچنان بر نوار غزه فرود می‌آیند، نوار باریکی از سرزمین‌های ساحلی که بیش از 2 میلیون فلسطینی را در خود جای داده است.

خطر بمباران باعث شده که بسیاری از خانواده ها، مانند صابرین به دنبال امنیت در خارج از کشور باشند. محاصره غزه توسط رژیم اسراییل موجب کمبود نیازهای اولیه شده و ارتش اسرائیل هفته گذشته، دستور تخلیه یک میلیون نفر را صادر کرد. اما ساکنان آواره غزه دسترسی به گذرگاه های مرزی را محدود و خطرناک می دانند.

در زمانی که بمب در گذرگاه رفح منفجر شد، احمد، همسر صابرین در حال مرتب کردن مجوزهای سفرشان قبل از ورود به گیت مرزی بود. آنها پیش از این هرگز غزه را ترک نکرده بودند.

صابرین می‌گوید: «در همین لحظه زمین لرزید و ما ناگهان در میان شن‌های چرخان غرق شدیم.»

هم او و هم احمد روی زمین افتادند. او توصیف می‌کند ثانیه‌هایی که روزی زمین دراز کشیده بودند، مانند یک ابدیت بود. آنها به محض اینکه پاهای خود را احساس کردند و توان بلند شدن داشتند، شروع به جستجوی دیوانه‌وار برای یافتن فرزندان خود در میان دود کردند.

صابرین می‌گوید: "حتی نمی‌توانستم بگویم مصدوم شده‌ام یا نه. تنها چیزی که برای من مهم بود تضمین امنیت فرزندانم بود. اما حتی همین کار ساده نیز بعد از حمله هوایی غیرممکن به نظر می رسید."

بعد از انفجارهرج و مرج بالا گرفت. به گفته شاهدان، تعداد کودکان و نوزادان از بزرگسالان بیشتر بود و خانواده ها برای تکمیل مدارک خود عجله می‌کردند تا بتوانند با عبور از مرز مصر از رگبار موشک‌ها فرار کنند.

احمد همسر صابرین می‌گوید متوجه شد که عده ای از اطرافیان به طور جزئی مجروح شده‌اند اما پس از بمباران، به او و صابرین گفتند که باید از گذرگاه مرزی دور شوند و به خاک غزه بازگردند.

او در حالی که صدایش پر از ناامیدی بود ادامه داد: "به ما گفته شد که به غزه برگردیم، یعنی به وحشت و ترس و مرگی که فکر می‌کردیم می‌توانیم از آن فرار کنیم. مقامات می‌گفتند این به خاطر خودتان است و بعدا برنامه خروج شماها را ترتیب می‌دهیم، اما ما در یک قدمی خروج بودیم. از خود می‌پرسیدیم این تقصیر کیست؟ اما حتی قدرت روانی برای بحث نداشتیم."

برنامه آنها برای عبور از مصر و از آنجا، سفر به استانبول، جایی که برادر صابرین در آن زندگی می‌کند، شکست خورده بود.

صابرین می‌گفت: «برادرم برای ما ویزای توریستی فرستاده بود تا ما را از ترس دائمی و مبارزه برای امنیت نجات دهد، وقتی فهمید که جنگی تازه درغزه شروع شده، با من تماس گرفت و گفت باید از غزه بیرون بیاییم».

غزه خانه ماست

حالا صابرین، احمد و بچه ها به همان جایی که شروع کرده بودند بازگشته‌اند: در خان یونس. این خانواده در خانه اقوام خود اقامت می کنند.

صابرین گفت: «ما بیش از بیست نفر در یک آپارتمان هستیم، که دست‌های همدیگر را گرفته‌ایم و برای امنیت خود دعا می‌کنیم. حتی اگر بتوانیم سفر کنیم، هویت فلسطینی ما تزلزل ناپذیر خواهد ماند. ما در نهایت به غزه باز می‌گردیم، زیرا غزه خانه ماست، همه چیز ماست».

او جنگ کنونی را بخشی از تلاش بیشتراسراییل برای بیرون راندن مردم فلسطین از سرزمین خود می‌داند.

صابرین گفت: « اسرائیل از طرق مختلف به دنبال آواره کردن مردم فلسطین از غزه است. با این حال، عزم ما برای زندگی در اینجا، وجود داشتن در اینجا و ساختن آینده‌مان در اینجا تسلیم‌ناپذیر است».

با وجود شرایط وخیم، صابرین خوشبین است که مبارزه خانواده اش بیهوده نخواهد بود.

او گفت: «امروز یا صد سال بعد، مردم فلسطین تحمل خواهند کرد. ما مقاوم و پیگیرانه، از تعظیم در برابر تاکتیک‌های ترور و سرکوب اشغالگران خودداری می‌کنیم».