1) تحلیل مفهوم و بیان « ما » شارحه الاسم.
2) پرسش از هستى و تحقق بیان هلیه بسیطه.
3) تحلیل ماهوى و بیان « ما » حقیقى.
4) پرسش از چگونگى، خواص و احكام بیان هلیه مركبه.
5) پرسش از سبب تحقق یا « لمَ » ثبوتى.
6) پرسش از دلیل تحقق یا « لمَ » اثباتى.
جستار روش مند در هر زمینه ى معرفتى، از نظر منطقى مرهون رعایت ترتیب منطقى مطالب است; بنا بر این، قبل از پرداختن به خواص، آثار و احكام هر امرى و حتّى قبل از پرداختن به بحث از اثبات و نفى یك امر، باید تعریف روشن و متمایزى از آن به دست داد.
مسئله ى گستره ى شریعت و هر مسئله ى دیگر دین پژوهى مانند انتظار بشر از دین، منشاء گرایش انسان ها به دین، رابطه ى دین و آزادى، دین و توسعه، دین و هُنر، كثرت گرایى دینى و... نه تنها از جهت موضوع شناسى، نیازمند تعریف و تبیین دین هستند بلكه بسیارى از اختلاف ها و چالش هاى موجود در این گونه مسائل، به تعاریف و تصورات مختلف از دین ارجاع دارند و در واقع، اندیشمندان به جاى نزاع علمى و معنوى، در دامان نزاع هاى لفظى گرفتار شده اند.
قبل از ورود به بیان تعریف هاى مختلف از دین، ذكر چند نكته ى زیر ضرورت دارد:
ـ غرض از تعریف، تمایز نهادن بین شىء تعریف شده و غیر آن است كه گاه با تمایز ذاتى تحقق مى پذیرد و گاه با تمایز عرضى. تعریفى كه تأمین كننده ى تمایز ذاتى باشد، حدّ (definition) نام دارد و تعریفى كه بیان گر تمایز عرضى باشد، رسم (description) نامیده مى شود. اگر در تعریف حدّى، همه ى ذاتیات مندرج گردد، حد تام و اگر برخى از آن ها لحاظ شود، حدّ غیر تام خوانده مى شود. انواع دیگر از تعاریف، همانند تعریف هاى لفظى و لغوى، اشاره اى، كنایه اى و... نیز در منطق مطرح شده است.ـ بیان همه ى ذاتیات یك شىء و درج همه ى آن ها در تعریف، بسیار دشوار است[2] و این مسئله در تعریف دین، دشوارتر خواهد بود; ولى باید به شرط اساسى در تعریف توجه داشت و آن این كه تعریف به گونه اى نظم یابد كه جامع افراد و مانع اغیار باشد و به عبارت دیگر، داراى وضوح مفهومى و انطباق مصداقى باشد.
منبع:پرسمان
