اگر مرد بر دوش هیزم کشد و نیازش را با آن تامین کند و بیش از نیاز خود را صدقه دهد بهتر از این است که از دیگری درخواست کند، زیرا دست دهنده بهتر از دست گیرنده است

کسانی که در قیامت در سایه عرش الهی اند!
اسلام با تاکید بر تضمین روزی بندگان از سوی خدای متعال سعی و تلاش را توصیه کرده و در قرآن می فرماید: انسان جز محصول کوشش خویش مالک چیزی نیست.
اسلام با تأکید بر تضمین روزی بندگان از سوی خدای متعال سعی و تلاش را توصیه کرده و در قرآن می فرماید: انسان جز محصول کوشش خویش مالک چیزی نیست.
در بسیاری از روایات از کار و تلاش برای روزی حلال به عبادت برتر تعبیر شده است. (الکافی، ج 5، 78)
امیرمومنان (علیه السلام) آن را از سحرخیزی در راه خدا کمتر ندانسته و امام رضا (علیه السلام) نیز اجرش را بیش از جهاد در راه خدا دانسته اند و در حدیثی قدسی نه دهم عبادت معرفی شده است. (ارشاد القلوب، ص 206)
روایاتی نیز کم همتی را مانع پیشرفت و تنبلی را مایه حقارت و سربار دیگران بودن را ناشایست می شمارند، چنان که در روایاتی دیگر از تلاش توانفرسا و کار مداوم شبانه روزی که باعث نادیه گرفتن حق اعضای بدن شود باز می دارد و آن را حرام می داند. (الکافی، ج 5، ص 127)
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: اگر مرد بر دوش هیزم کشد و نیازش را با آن تامین کند و بیش از نیاز خود را صدقه دهد بهتر از این است که از دیگری درخواست کند، زیرا دست دهنده بهتر از دست گیرنده است. (تنبیه الخواطر و نزهه النواظر، ج 2، ص 229)
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: اگر مرد بر دوش هیزم کشد و نیازش را با آن تامین کند و بیش از نیاز خود را صدقه دهد بهتر از این است که از دیگری درخواست کند، زیرا دست دهنده بهتر از دست گیرنده است
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: کسی که بر اثر خستگی از کار و تلاش به خواب رود، آمرزیده شود (الامالی، ص 289) و می فرمایند: کسی که برای کسب روزی خود و خانواده اش مسافرت کند روز قیامت در سایه عرش خدا است. (دعائم الاسلام، ج 2، ص 15)
امیرمومنان (علیه السلام) می فرمایند: اگر جویای رستگاری هستند جدیت و تلاش را پیشه خود سازید. (غررالحکم، ص 266)
فرآوری: محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع: سایت شبستان، برگرفته از مفاتیح الحیاه آیت الله جوادی آملی
مطالب مرتبط:
رابطه روزی مقدر و کار و تلاش انسان
راه و رسم پرسودترین تجارت
«کار»، ننگ و عار است یا عبادت و اطاعت ؟!