ترويج ارزش هاى مسجد

مسجد خانه خداست، بايد جايگاه بندگان خدا باشد.

تميز و با شكوه باشد، تا بندگان خدا در آن آرام گيرند، و با ياد و نام خدا، به نيايش بپردازند.

امام على عليه السلام نسبت به ترويج ارزش والاى مسجد فرمود:

'من نشستن در مسجد را از نشستن در بهشت بهتر دوست مى دارم.

زيرا نشستن در مسجد موجب رضا و خشنودى خداوند است، و نشستن در بهشت تنها عامل خشنودى من است و من رضاى خدا را بر خشنودى خود ترجيح مى دهم.' [ عدّةالدّاعى، و منهاج السّرور ج2 ص279. ]

فعاليّت هاى اجتماعى، اقتصادى

امام صادق عليه السلام فرمود:

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام هزار برده با دسترنج خود خريد و آزاد كرد. [ كافى ج5 ص74 - و - وسائل الشّيعه ج17 ص37. ]

تنها در يك مرحله صدهزار درخت خرما از هسته هاى خرما كاشت،وقتى هسته ها را به باغ مى برد شخصى پرسيد:

اينها چيست يا اميرالمؤمنين عليه السلام؟!

پاسخ داد: انشاءاللَّه صد هزار درخت خرما.

حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام اموال فراوانى را وقف كرد، مانند:

باغى در سرزمين خيبر

باغى در وادى القرى

باغى در ابى نيزر

باغى در بغيبغه

باغى در ارباجا

باغى در سرزمين ارينه

باغى در رعدا

باغى در رزينا

باغى در رباحا

كه سرپرستى آنها را در وقف به فرزندان فاطمه عليها السلام سپرد.

امام على عليه السلام حدود بيش از 100 حلقه چاه را با دست مبارك كند و به آب رساند و وقف مردم كرد.

چاه هائى وقف حجّاج بيتُ اللّه كرد، كه تا امروز باقى است.

چاه هائى در جادّه مكّه با نام 'آبار على' [ آبار جمع، بئر، يعنى: چاه، آبار على، يعنى: چاه هاى حضرت على كه در نزديكى مسجد شجره در مدينه وجود دارد. ] حفر كرد كه هنوز تابلوئى به همين نام وجود دارد.

چاه در سرراه كوفه

و ساختن مساجد فراوان

مسجدى در كوفه

مسجدالفتح در مدينه

مسجدى مقابل قبر حضرت حمزه

مسجدى در ميقات

مسجد جامع بصره

مسجدى در آبادان

مسجدى در سر راه صفّين

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام نسبت به كار و توليد فرمود:

اِنَّ الّلهَ يُحِبُّ الُْمحْتَرَفِ الْأمينْ [ وسائلُ الشّيعه ج17 ص23 - و - من لايَحضره الفقيه ج3 ص367 - و - مناقب ابن شهر آشوب ج2 ص123. ]

"همانا خداوند، صنعت گر امين را دوست دارد".

و در روايت ديگرى فرمود:

مَنْ وَجَدَ ماءً وَ تُراباً ثُمَّ افْتَقَرَ فَأبْعَدَهُ اللّه

"هركس آب و خاك داشته باشد و تهيدست بماند، از رحمت خدا دورباد." [ قرب الأَسناد ص55 - و - وسائل الشيعه ج17 ص41. ]