تبیان، دستیار زندگی

آیا با وجود مشکلات زناشویی مریم و دلسردی و نارضایتی محسن، این زندگی دوام خواهد داشت؟

7 سال است که ازدواج کرده‌ایم، ولی تا کنون ارتباط زناشویی نداشته‌ایم!

آیا با وجود مشکلات دردناک زناشویی مریم و دلسردی و نارضایتی محسن، این زندگی دوام خواهد داشت؟

زن :

" ما هرگز روابط زناشویی نداشته‌ایم"

مریم ، 33 ساله، مدیر حسابداری یک شرکت تبلیغاتی است. او می‌گوید : " همه فکر می‌کنند من زندگی ایده آلی دارم... البته از خیلی جهات همینطور هم هست. من و همسرم " محسن"، هر دو شغل‌های خوبی داریم و از کارمان لذت می‌بریم. به تازگی خانه خریده‌ایم. تعطیلات تابستان با گروه بزرگی از دوستان به مسافرت رفتیم. به هر دوی ما خیلی خوش گذشت. ولی ما یک مشکل خیلی بزرگ داریم، و آنهم این است که ما هرگز ارتباط زناشویی نداشته‌ایم و من هنوز هم یک دوشیزه هستم".

" دست خودم نیست، بنظر می‌رسد که بدنم اجازه نمی‌دهد که ارتباط زناشویی داشته باشم. نمی‌دانم مشکل چیست. این مشکل نمی‌تواند مشکل جسمی و فیزیکی باشد چون در معاینات پزشک زنان،دچار مشکل نمی‌شوم. مسئلۀ عدم تمایل من به همسرم یا به روابط زناشویی نیز مطرح نیست. چون به محسن متمایل می‌شوم و میل به رابطه پیدا می‌کنم ."
" تا آنجاییکه به یاد دارم، هیچ پیشینه‌ای نداشته‌ام که این مشکل مرا توجیه کند. من در خانواده‌ای در سطح متوسط بدنیا آمدم و تنها یک خواهر بزرگتر از خودم داشتم. پدرم مدیر یک فروشگاه بزرگ بود و مادرم نیز یکی از فروشنده‌های همان فروشگاه بود. هرگز به هیچ کدام از آنها خیلی نزدیک نبودم. پدرم از نظر احساسی و عاطفی آدم سردی بود و مادرم بیش از حد احساساتی و گرم بود. وجود من همیشه تحت الشعاع خواهرم بود. پدر و مادرم تمام توجه و عواطف خود را روی خواهرم متمرکز می‌کردند. خواهرم از ابتدای تولد فلج بود و مدام تحت درمان بود. همۀ وقت آزاد پدر و مادرم به مشکلات خواهرم می گذشت. من عمدتا" روی پای خودم بزرگ شدم. هر وقت از این وضعیت گلایه‌ای می‌کردم، مادرم می‌گفت مثل بچه‌ها نق نزن و خدا را شکر کن که سالمی؛ تو باید درک کنی، خواهرت مشکلات زیادی دارد.

یک مرد خوب
11 سال پیش با محسن آشنا شدم. ما هر دو در یک شرکت تبلیغاتی کار می‌کردیم. من 22 ساله بودم و محسن 25 ساله. خیلی سریع به او علاقمند شدم. او پسری زیبا و پر انرژی بود. ما علائق مشترک متعددی داشتیم - ورزش ، فیلم تماشا کردن، کوهنوردی و دوچرخه سواری. محسن یک عاشق پیشۀ واقعی بود. او یادداشتهای عاشقانۀ بی نظیری می‌نوشت و روی میز من می‌گذاشت و مرا حسابی غافلگیر و شگفت زده می‌کرد.


زن ادامه می‌دهد:

4 سال بود که ازدواج کرده بودیم ولی بارها سعی کرده بودیم ارتباط زناشویی داشته باشیم ولی من نمی‌توانستم. محسن مدام زیر گوشم نجواهای آرامش‌بخش و عاشقانه می‌کرد تا به من کمک کند. اما هربار به محض آنکه محسن می‌خواست کاری فراتر از نوازش و لمس کردن انجام دهد دوباره همان حالت تکرار می‌شد."
طولی نکشید که دعواها و مشاجرات ما بر سر همین موضوع آغاز شد. طبیعی بود که او از این بابت عصبی و کلافه بود. وقتی به او می‌گفتم بگذار در یک فرصت مناسب امتحان کنیم و بعد برای آنکه چشمم به چشمهای آزردۀ او نیفتد پشتم را می‌کردم و وانمود می‌کردم که خوابیده‌ام او بیش از پیش متلاطم و خشمناک می‌شد. من نمی‌خواستم او را اذیت کنم. واقعا" دوست داشتم در اختیارش باشم اما نمی‌توانستم. در همان اوایل محسن از من خواست برای معالجه نزد پزشک برویم اما من از اینکه راز خود را با هر کس دیگری در میان بگذارم خجالت می‌کشیدم حتی با پزشک زنان. من فقط امیدوار بودم و به محسن هم امیدواری می دادم که بزودی این مشکل حل خواهد شد.

" در ماه عسل هم من همان وضعیت را داشتم. این مساله سالها ادامه داشت .محسن مثل بمبی شده بود که هر لحظه مترصد انفجار بود."

" فکر می‌کنم این آخرین فرصت من است و در غیر اینصورت او را از دست خواهم داد"

" سه سال پیش، اوضاع خیلی وخیم شده بود. هر بار که سعی می‌کردیم تجربه‌ای ناموفق به تجربیات قبلی ما اضافه می‌شد. محسن من را همخونه صدا می‌کرد و کم کم عادت کرده بود در اتاق پذیرایی بخوابد. او به بن بست رسیده بود و به من هشدار داده بود اگر در سالگرد ازدواجمان یا روز تولد من به من تمکین نکنی، از تو جدا خواهم شد. وقتی آن روزها هم آمد و گذشت محسن من را دروغگو خطاب می‌کرد و من از ته دل گریه می‌کردم تا به هق هق می‌افتادم."

"حالا دیگر در یک دور باطل افتاده‌ایم. هرقدر محسن تلخ تر و عصبانی تر می‌شود، بیشتر از خودم نا امید می‌شوم و وقتی مثل کلاف به هم پیچیده در هم گره می‌خوریم ناتوان تر می‌شوم. این روزها تصور آنکه او ممکن است به من خیانت بکند مشکلات مرا پیچیده تر نیز کرده است. مدام وحشت دارم که مبادا مرا فریب بدهد و سراغ کس دیگری برود. البته من او را سرزنش نمی‌کنم چون این من هستم که نمی‌توانم نیاز زناشویی او را برآورده کنم. گاهی همۀ زندگی و روزهایم به تفکر در مورد این قضیه می‌گذرد. حالا به بیماریهای متعددی مبتلا شده ام مثل میگرن شدید، حالت تهوع و دل آشوب دائمی و بی خوابی‌های غیر عادی."

" دیروز محسن مرا تهدید کرد که اگر پیش روانشناس نروم مرا طلاق خواهد داد. احساس کردم این آخرین فرصت است و برای همین هم الآن اینجا هستم."

مرد : "من واقعا" صبوری کردم"

محسن، 36 ساله ، مدیر برجسته و خلاق یکی از شرکت‌های تبلیغاتی می گوید: " من نمی‌خواهم او را طلاق بدهم، اما دیگر تحمل ازدواج ناقص هم برایم مشکل است. 7 سال است که با صبوری تحمل کرده ام. هر بار که مریم قول می‌دهد تمکین کند به او اطمینان می‌کنم. من در اینترنت جستجو کرده ام و هر اطلاعاتی که در مورد حالتهای مریم پیدا کرده ام را دانلود کرده‌ام ؛ به این امید که او ببیند زنان دیگری که مشکل او را داشته‌اند اقدام به معالجه کرده‌اند و موفق نیز شده‌اند و اکنون زندگی عادی خود را دارند. اما او حتی حاضر نیست به این مقاله‌ها و اطلاعات نگاه کند. از ملاقات با روانشناس هم امتناع می‌کند. دیگر باید چه می‌کردم؟"

" گاهی احساس می‌کنم مثل یک تنۀ درخت، بی خاصیت هستم. من عاشق مریم هستم، ما با هم دوستان بسیار خوبی بودیم. تنها مورد اختلاف بین ما مسئلۀ ارتباط زناشویی است و همۀ مشکلات و دعواهای ما در مورد همین قضیه است. با وجودیکه هنوز هم او را به شدت دوست دارم ولی پذیرفته‌ام اگر او نخواهد مشکلش را حل کند باید از او جدا شوم. از سرکوب نیاز‌های طبیعی‌ام خسته شده‌ام. از اینکه مدام وانمود کنم مشکلی نیست و این موضوع اهمیت چندانی برایم ندارد خسته شده‌ام. مریم همسر من است و من حق دارم از او بخواهم به من تمکین کند."

" دوران بچگی من دوران آرام و معمولی بوده است. یک خواهر بزرگتر از خودم و یک برادر کوچکتر داشتم. اما ارتباط چندان نزدیک و صمیمی ای با پدر و مادرم نداشتم. پدرم رانندۀ کامیون بود. او مرد شوخ و بذله گویی بود و برای ما بیشتر شبیه یکی از دوستان معمولی بود تا یک پدر. مادرم خانه دار بود و نوع روابط ما با او بیشتر به حال و هوای او بستگی داشت. به عنوان مثال حتی یک بار به دبیرستان ما سر نزده بود چون خارج از منطقۀ محل سکونتمان رانندگی نمی‌کرد. وقتی ازدواج کردم نیز به نوعی من را به خود واگذاشت. من همیشه آرزو می‌کردم مادرم به زندگی من بیشتر اهمیت می‌داد ولی او از نظر احساسی از من دور بود."

" ازهمان لحظۀ اول که چشمم به مریم افتاد از او خوشم آمد. او دختری ریز نقش و زیبا باهوش و با نشاط بود و روابط عمومی خوبی داشت. علاقه ای که بین ما بوجود آمده بود پایۀ یک دوستی محکم و عاشقانه شد. اولین باری که در این مورد با او صحبت کردم و عکس العمل منطقی و با وقار او را دیدم، احساس کردم به شدت عاشقش شده ام."

مرد ادامه می دهد:

" عصبانیت من فقط به این خاطر نیست که هرگز رابطه زناشویی نداشته‌ایم، بیشتر از این ناراحتم که مریم هر بار زیر قولش می‌زند. او ادعا می‌کند از این که مشکل خود را نتوانسته حل کند متنفر است اما هیچ اقدامی برای رهایی از این وضعیت نمی‌کند. من مدام از نظر زناشویی و احساسی خودم را کنترل می‌کنم و از این وضعیت خسته شده ام. مدتهاست بعد از تمام شدن کارم وقتم را با دوستانم می‌گذرانم چون نمی‌خواهم با او تنها باشم و انگیزه ای برای خانه آمدن ندارم."

" آخرین باری که به مریم اولتیماتوم دادم ، قبول کرد که کار درمانی را آغاز کنیم. از تعجب دهانم باز مانده بود، جدا" می‌گویم تا چند دقیقه آنچه را که شنیده بودم را باور نمی‌کردم."

مشاور می‌گوید:

درمان دونفره

مشاور می‌گوید: " حق با محسن بود، مریم نمی‌توانست به تنهایی مشکلش را حل کند. او از یک بیماری روان تنی به نام Vaginismus رنج می‌برد. برای درمان این بیماری مریم باید به یک پزشک متخصص بیماری‌های زنان مراجعه می‌کرد. اما قبل از آن، آنها نیاز داشتند که با هم به یک روانشناس مراجعه کنند تا ابتدا روابط آسیب دیدۀ میان آنها ترمیم شود."

تحقیقات نشان داده است که حدود %17 از زنانی که برای درمان مشکل آمیزشی خود به پزشک مراجعه می‌کنند به این بیماری مبتلا هستند. افراد مبتلا بر دو دسته‌اند: دستۀ اول افرادی هستند که از بدو تولد مبتلا بوده‌اند و دستۀ دوم کسانی هستند که مثل مریم در اثر بوجود آمدن شرایطی خاص به این بیماری مبتلا می‌شوند ؛ و رابطه زناشویی برای آنها غیر ممکن است. علل بروز این بیماری متفاوت است: محیط رشد مذهبی سخت گیرانه ( این افراد در دوران کودکی همیشه دیده اند که با روابط زناشویی به شدت مقابله می‌شود و ذهنیت مناسبی از آمیزش ندارند)؛ تجاوز یا سوء استفاده‌های زناشویی؛ اختلال در روابط زناشویی مثلا" در اثر خیانت؛ تنش‌های عصبی یا خویشتن داری از دوران بچگی. در بعضی موارد علت بیماری هیچ یک از موارد مذکور نیست و هنوز ناشناخته مانده است.

Vaginismus در اکثریت قریب به اتفاق موارد قابل درمان است

" من بیماران زیادی داشته‌ام که از این بیماری رنج می‌برده‌اند اما علل بیماری همۀ آنها یا سخت گیری‌های خودشان بوده و یا ذهنیت بدی که در مورد روابط زناشویی دارند در مواردی تجاوز و سوء استفاده‌های جسمی؛ ولی مریم یک مورد استثنایی بود. خشم او نسبت به والدینی که همۀ وقت و توجه خود را معطوف خواهر بیمارش می‌کرده اند و نادیده گرفته شدن او توسط والدینش مرا متوجه این فرضیه کرد که بروز این بیماری نتیجۀ برخوردها، نابرابری‌ها و مشکلات عاطفی در خانوادۀ وی بوده است. علاوه بر آن ذهنیت او برای رابطه زناشویی تجربه ای منفی و دردناک بوده است و احتمالا" همین امر موجب تشدید این بیماری در وجود مریم شده است."

" بی‌اعتنایی علنی مادر به مریم احساس رها شدگی را در مریم بوجود آورده و همین امر موجب شده که او برای محافظت از خود و آسیب ندیدن در اثر تنهایی، احساسات خود را کنترل کند و با درون گرایی افراطی احساس گناه کاذب خود را مخفی کند (عکس العمل طبیعی بچۀ سالمی که خواهر یا برادری با معلولیت حاد دارد). از آنجاییکه مریم در خانه هیچ تاثیرگذاری نداشت، نمی‌توانست والدین خود را متوجه نیاز خودش کند. او می‌خواسته که پدر و مادرش مشکلات، زندگی و حضور او را جدی تر بگیرند تا احساس کند که برای خانواده مهم است و به او توجه می‌شود؛ ولی وقتی نمی‌توانسته خانواده اش را هدایت و کنترل کند پس وجود و بدن خودش را کنترل کرده است. حتی اگر مریم می‌خواسته که با محسن ارتباط زناشویی داشته باشد، مجبور بوده که جسم خود را رها کند و به بدنش اجازه دهد که لذت ببرد در حالیکه فکر کردن به روابط زناشویی برای او اضطراب آور است و همین مسئله باعث واکنش بدن می‌شود."

" Vaginismus در اکثریت قریب به اتفاق موارد قابل درمان است. اما طبق تجربیات من روابط آسیب دیدۀ مریم و محسن می‌توانست زمان درمان را طولانی تر کند."

مشاور ادامه می‌دهد:

”درمان مریم در 3 مرحله انجام شد :

- تمرینات جسمی برای آماده کردن بدن مریم برای روابط زناشویی

- جلسات معالجۀ فردی برای درمان روحی و روانی

- جلسات معالجۀ دونفره باحضور محسن برای ترمیم روابط فی مابین آنها"

" درمان جسمی _ که آن را دورۀ حساسیت زدایی می‌نامند _ برای نتیجه گیری از این مرحله هیچ محدودیت زمانی تعیین نشد. من به محسن گفتم :" باید اجازه دهیم مریم با میل خود و به هر شکلی که راحت تر است این مرحله را طی کند. اگر او را مجبور کنی که عجله کند ، ممکن است به روند درمان او آسیب بزنی."

" مریم به شدت وحشت داشت که موفق نشود ؛ بعد از مدتی بالاخره توانست با اتکا به نفس موفق شود. اضطراب او فروکش کرد و متعاقب آن سایر علائمی که او را آزار می‌داد مثل بی خوابی، میگرن و حالت تهوع از بین رفت و به طور کلی در وضعیت آرامی قرار گرفت. علاوه بر این مراحل درمانی، مریم از طریق اینترنت اطلاعات خود را درباره این بیماری کامل کرد و توانست بر این بیماری فائق آیند. او متوجه شد که تنها نیست و افراد دیگری نیز به این بیماری مبتلا هستند."

" در جلسات مشاوره به مریم کمک کردم که از بروز احساسات خود نهراسد و خود را گناهکار نداند. به او گفتم :" تو باید از زندگی خودت لذت ببری. بیماری خواهرت تقصیر تو نیست. تو وظیفۀ خودت را انجام داده ای و حالا وقت آن است که به خودت، زندگی خودت و همسرت فکر کنی."

" من همیشه عاشق او بوده‌ام اما حالا دوباره عشقی جدید را تجربه می‌کنم"

" درضمن محسن نیز می‌بایست اهمیت نقش خود را در حل مشکلات زناشویی خود می‌دانست. برخلاف بسیاری از مردانی که زندگی زناشویی بدون رابطۀ زناشویی دارند، محسن صبوری و ماندن را انتخاب کرده بود ؛ اما در عین حال اشتباهاتی نیز کرده بود که مشکل را حادتر می‌کرد مثل دعوا کردن با مریم که شبیه مشاجرات دوران مجردی اش با مادرش بود. گاه بعضی افراد با تکرار و ادامۀ جنگ و دعواهای گذشته اشان در مشکلات خود درجا می‌زنند و گاه دعواها و مشاجرات دوران مجردی خود را به زندگی بعد از ازدواج نیز می‌کشانند. محسن در تمام طول زندگی خود با دعوا و مشاجره سرو کار داشته است. در دوران تجرد علت این مشاجرات این بوده که او نمی‌توانسته مادرش را قانع کند که با او مهربانانه تر رفتار کند و در زندگی کنونی او نیز علت مشاجرات، عدم موفقیت او در برقراری یک ارتباط کامل زناشویی با همسرش بوده است ؛ اما در عین حال روشها و تاکتیک‌های او صحیح نبوده است."

من بی پرده به او گفتم : " اگر به تشنج در زندگی خود ادامه دهی، نه تنها مشکلات حل نخواهد شد بلکه احتمال طلاق و جدایی بیشتر نیز خواهد شد. هر چقدر بیشتر او را مضطرب و عصبی کنی، احتمال امتناع از رابطه زناشویی از طرف او بیشتر خواهد شد."

" به این ترتیب آزار و اذیت‌های محسن متوقف شد و حتی وقتی گاه به گاه در طول درمان پیشرفتی در کار مریم دیده نمی‌شد نیز محسن با بردباری تحمل می‌کرد و امیدوار بود و این صبوری و آرامش، اتکا به نفس مریم را بالا می‌برد. با پیشرفت روند درمانی مریم ، محسن مرتب امیدوارتر می‌شد. به تدریج محسن مثل سابق به مریم ابراز علاقه می‌کرد. دستهای او را می‌گرفت و به او محبت می‌کرد. در یکی از جلسات مشاوره محسن گفت : زندگی ما قطعا" شیرین و لذت بخش تر از قبل خواهد شد چون مریم با انگیزه و مصمم در جادۀ سلامتی پیش می‌رود. من همیشه عاشق او بوده ام اما حالا عشقی دوباره را تجربه می‌کنم."
بعد از 18 ماه، معالجات مریم به پایان رسید. سه روز قبل از نهمین سالگرد ازدواجشان این زن و شوهر توانستند مشکل خود را حل کنند. روابط زناشویی آنها به مرور بهتر و بهتر شد و تا امروز که چند سال از آن دوران می‌گذرد هرگز مشکلی نداشته‌اند. اکنون آنها تصمیم گرفته‌اند که برای بچه دار شدن برنامه‌ریزی کنند. مریم همین چند روز پیش به من می‌گفت: " من عمیقا" اعتقاد پیدا کرده‌ام که رابطۀ زناشویی بنیان خانواده را مستحکم تر می‌کند و ازدواج را معنی دار می‌کند. حالا می‌توانم بفهمم که چرا محسن اینقدر برای معالجه اصرار داشت." مریم اکنون به شدت تاسف می‌خورد که چرا زودتر به متخصصین مراجعه نکرده و سالها باعث آزار و اذیت خود و همسرش شده است. مریم صادقانه افزود: " با این وجود مطمئنم آینده ای روشن در انتظار ما است و سعی می‌کنم هرگز حسرت گذشته را نخورم. حالا دیگر ما منتظر فرزندمان هستیم و با بدنیا آمدن او خوشبختی ما دو چندان خواهد شد."

roozane.ir

زندگی مشترك نیز برای آنكه به موفقیت و خوشبختی منتهی شود باید با برنامه‌ریزی پیش رود. حال برای آن كه بتوانیم برای زندگی مشترك برنامه‌ریزی كنیم باید شرایطی را فراهم سازیم

برنامه‌ریزی یكی از شاخصه‌های موفقیت در هر زمینه‌ای است، شاید برای همین می‌گویند هیچ موفقیتی اتفاقی نیست چرا كه برای آن برنامه‌ریزی شده و بی‌حساب و كتاب نبوده است.

زندگی مشترك نیز برای آنكه به موفقیت و خوشبختی منتهی شود باید با برنامه‌ریزی پیش رود. حال برای آن كه بتوانیم برای زندگی مشترك برنامه‌ریزی كنیم باید شرایطی را فراهم سازیم تا این برنامه‌ریزی به نتیجه برسد، چه بسا برنامه‌ریزی‌هایی كه به خاطر رعایت نكردن اصول بدون نتیجه مانده و به انجام نرسیده است.

برنامه‌ریزی‌های كلی و بلند مدت
برنامه‌ریزی كلی و بلند مدت به برنامه‌ریزی‌هایی در زندگی اشاره دارد كه اولا به كلیات زندگی مربوط می‌شوند نه جزئیات و ثانیا زمانبر و معمولا برنامه‌ریزی‌های چند ساله‌اند مثل برنامه‌ریزی‌های مالی یا كاری بلند مدت و یا مثلا برنامه‌ریزی برای این‌كه چند سال دیگر بچه دار شوید و....

مسائلی كه در این نوع برنامه‌ریزی‌ها لازم است رعایت كنید این است كه در ابتدا بیش از حد بلندپروازانه و یا بدبینانه برنامه‌ریزی نكنید. گاهی كمی ریسك كردن در زندگی لازم است. شما می‌توانید در برنامه‌ریزی هم كمی ریسك كنید، مثلا اگر در 2 سال آینده درآمد شما قرار است. 20 میلیون تومان باشد، قرار نیست روی 40 میلیون تومان برنامه‌ریزی كنید اما می‌توانید روی 25 تا 30 میلیون برنامه مالی خود را بریزید تا اولا انگیزه بیشتری برای پیشرفت و پس‌انداز پیدا كنید ثانیا هدفتان آنقدر دست نیافتنی نباشد كه ناامید شوید و در وسط راه برنامه‌ریزی را رها كنید. گاهی افراد آنقدر برنامه‌ریزی خود را بدبینانه و آسان در نظر می‌گیرند كه بدون هیچ تلاش و برنامه‌ریزی نیز به همان هدف می‌رسیدند. برنامه‌ریزی خود را كمی سخت‌تر و خوش‌بینانه‌تر انجام دهید تا از همه تلاشتان استفاده كنید نه تنها بخشی از توانایی‌تان.

یادتان باشد برنامه‌ریزی یعنی راهی برای درست تلاش كردن به سمت هدف یعنی مسیری كوتاه تر و مستقیم‌تر به هدف و در نظر گرفتن همه جوانب امر در نتیجه این برنامه‌ریزی باید بر تلاش شما بیافزاید و نتیجه را نزدیك تر كند.

در ضمن توانایی خود و همسرتان را در برنامه‌ریزی‌ها و تعیین هدف‌ها در نظر بگیرید و به همان اندازه برنامه‌ریزی كنید.

نكته دیگر این كه برنامه‌ریزی بلند مدت را به برنامه‌ریزی‌های كوتاه مدت تقسیم كنید یعنی اگر هدف شما قرار است مثلا سه ساله تامین شود شما برای خود هدف‌های ماهانه و سالانه در راستای هدف بلند مدتتان تعیین كنید و برای آنها برنامه‌ریزی كنید تا برنامه‌ریزی بلند مدت برایتان راحت‌تر باشد.

دقیق برنامه‌ریزی كنید. اگر كمی بیشتر برای برنامه‌ریزی‌های بلند مدت، وقت و هزینه بگذارید بهتر از آن است كه به نتیجه نرسند. با افراد خبره در مورد هدفتان مشورت كنید و از آنها كمك بخواهید تا یك برنامه‌ریزی حساب شده برای رسیدن هرچه سریع تر و مطمئن‌تر به هدفتان بریزید.

نكته بعدی در ارتباط با برنامه‌ریزی‌های بلندمدت این است كه از این شاخه به آن شاخه نپرید. اگر هدفی را انتخاب كردید و برای آن برنامه‌ریزی دقیق كرده اید دیگر آن را تغییر ندهید البته منظور ما تغییرات جزئی در برنامه‌ریزی نیست چرا كه مخصوصا در برنامه‌ریزی‌های بلندمدت تغییرات كوچك اجتناب ناپذیرند بلكه منظور عوض كردن كلی برنامه‌ریزی و هدف است كه باعث عقب افتادن شما از برنامه‌ریزی‌‌تان می‌شود و وقت را از دست می‌دهید.

در راه رسیدن به هدفتان تلاش كنید و برنامه‌ریزی‌تان را زیر پا نگذارید و طبق آن پیش بروید تا به نتیجه برسید. حتی برنامه‌ریزی‌های كوتاه‌مدت‌تان را در راستای هدف‌های بلند مدت جدی بگیرید و مهم بدانید.

به همسرتان در راه رسیدن به اهداف بلند مدت و برنامه‌ریزی‌های آن كمك كنید و نگذارید در اثر خستگی‌های لحظه‌ای این برنامه‌ریزی را به هم بزند و بعد پشیمان شود. با مهربانی و دلسوزی كنار همسر خود باشید و در راه رسیدن به هدف‌های والا و بزرگ همدیگر را همراهی كنید.

گاهی با همسرتان راجع به اهداف و برنامه‌ریزی‌ها گفتگو كنید و به وقتی كه به اهدافتان رسیده اید بیندیشید. این كار شما را در راه رسیدن به اهدافتان و عمل به برنامه‌ریزی تان مصمم تر می‌كند.

برنامه‌ریزی‌های جزئی و كوتاه مدت
این برنامه‌ریزی‌ها همانطور كه پیداست مربوط به مسائل كم اهمیتتر و جزئیتر زندگی است. اما جالب اینجاست كه بدانید این برنامه‌ریزی‌ها بیشتر باعث اختلاف نظر و جر و بحث همسران با هم می‌شود. مثلا مردی كه بدون برنامه‌ریزی و هماهنگی با همسرش مهمان دعوت می‌كند و یا زنی كه بدون برنامه‌ریزی مالی تمام حقوق همسرش را خرید می‌كند باعث می‌شوند كه همسرانشان را ناراحت و گاهی عصبانی كنند. برای این‌كه این اتفاق نیفتد كافیست موارد زیر را در نظر بگیرید.

1 - با همسر خود مشورت كنید. اگر می‌خواهید كاری انجام دهید حتما با همسرتان در میان بگذارید و با هم برای آن برنامه‌ریزی كنید و یا دست كم همسرتان را در جریان برنامه‌ریزی خود حتی برای كارهای جزئی قراردهید.

2 - همسرتان را به موقع در جریان برنامه‌ریزی خود قرار دهید نه وقتی كه كار از كار گذشته است و شما برنامه‌ریزی‌تان را كرده‌اید، تا اگر او نیز نقطه نظری در برنامه‌ریزی داشت، اعمال كنید. مثلا اگر قصد دارید مهمانی دعوت كنید قبل از دعوت به همسرتان بگویید و نظر او را هم بخواهید.

3 - با زماندهی مناسب و بدون عجله برنامه‌ریزی كنید تا به هدف خود به نحو احسنت برسید.

4 - حتی برای برنامه‌ریزی‌های جزئی هم آینده نگر باشید و همه جوانب را بسنجید.

برنامه‌ریزی‌های شخصی در زندگی مشترك
شاید شما بخواهید برای خود یك برنامه‌ریزی شخصی داشته باشید، مثلا درستان را ادامه دهید و یا كار و حرفه‌ای را پیش بگیرید و.... وقتی زندگی مشتركتان را آغاز می‌كنید به معنی آن نیست كه برنامه‌ریزی‌های شخصی و هدف‌های شخصی‌تان را كنار بگذارید بلكه باید با همفكری و مشورت همسرتان آنها را به انجام برسانید.

در برنامه‌ریزی‌های شخصی‌تان همیشه همسرتان را هم در نظر داشته باشید تا این برنامه‌ها خودخواهانه ریخته نشوند و به همسرتان آسیبی وارد نشود. اگر در زندگی مشترك هر كس بخواهد بدون در نظر گرفتن همسرش به برنامه‌ریزی‌ها و اهداف شخصی خود برسد دیگر زندگی مشترك معنی پیدا نمی‌كند.

شاید مجبور شوید برای این‌كه زندگی مشتركتان حفظ شود و به وظایفتان در زندگی عمل كنید بعضی از اهداف و برنامه‌ریزی‌های شخصی تان را به تعویق بیندازید اما در ازای آن می‌توانید به اهداف مشتركتان بها دهید تا در آینده فرصت بیشتری برای اهداف و برنامه‌ریزی‌های شخصی‌تان داشته باشید.

برنامه‌ریزی در زندگی مشترك اگر با توافق و مشورت زن و شوهر انجام گیرد و دقیق و اصولی باشد در هر زمینه‌ای به موفقیت می‌انجامد اما اگر خودسرانه و بی حساب صورت گیرد ممكن است دردسرساز نیز باشد پس از برنامه‌ریزی‌های دو نفره در زندگی مشتركتان لذت ببرید و نتیجه مثبت آن را شاهد باشید.