فیلم
"هیس! دخترها فریاد نمی زنند" جدیدترین ساخته پوران درخشنده است که تا
کنون در جدول آرای مردمی سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر در جایگاه
دوم قرار دارد. این فیلم به دلیل پرداختن به یک معزل اجتماعی توانسته مورد
توجه مردم و منتقدان قرار گیرد.
"هیس! دخترها فریاد
نمی‌زنند" در ادامه دیگر ساخته‌های این کارگردان است و او در این فیلم نیز
تلاش کرده دغدغه‌های همیشگی خود را درباره اجتماع و مردم به تصویر بکشد.
این فیلم داستان دختر دانشجوی 28 ساله‌ای است که در دو مرحل نامزدی وی به
هم می خورد و در مرحله سوم که برای نشستن سر سفره عقد آماده می‌شود با صحنه
ای رو به رو می‌شود که او را به 8 سالگی و اتفاق ناخوشایندگی که برایش رخ
داده است، پرتاب می‌کند...
در همین رابطه وی گفتگویی داشته‌ایم.
*"هیس!
دخترها فریاد نمی زنند" به نوعی بازگشت شما به سبک و سیاق فیلم‌های موفق
کارنامه کاریتان همچون "پرنده کوچک خوشبختی" است. چطور تصمیم گرفتید دوباره
چنین بازگشتی داشته باشید.
- در همان ابتدا که سراغ این
سوژه رفتن احساس کردم که موضوع آن می‌طلبد که رجعتی به همان فیلم‌هایی که
شما اشاره کردید، داشته باشم. به درستی می‌توان گفت این فیلم بیشتر در حال و
هوای همان آثار اولیه‌ام است و این خود سوژه بود که چنین فرمی را
می‌طلبید.
* آیا برای پرداختن به این موضوع نمونه‌های واقعی داشتید؟
-
یکبار در جایی حضور داشتم و دختری از من خواست تا موضوعی را برایم تعریف
کند. من وقت نداشتم و تلفن او را گرفتم تا با وی تماس بگیرم. او تاکید کرد
که این موضوعی است که برای دوستش اتفاق افتاده است. من باز فراموش کردم که
با او تماس بگیرم. تا اینکه دوباره این دختر را دیدم و او تمام جریانی که
برایش اتفاق افتاده بود تعریف کرد و گفت در ابتدا به دروغ گفته است که
ماجرا مربوط به دوستش بوده و خودش درگیر این جریان شده است.
این موضوع به شدت ذهن من را درگیر کرد و ناراحت شدم. این نقطه آغاز پروژه برای من بود.
* انقدر این موضوع سخت و خط قرمز بود که حتی یکبار کار را ول کردید.
-
تحقیقاتی را در این زمینه انجام دادم و احساس کردم کار کردن در این‌باره
سخت است. به نوعی این موضوع یک تابو است به همین دلیل آن را رها کردم تا
اینکه دوباره درگیر یک ماجرا واقعی دیگر شدم.
پس از مدتی برای اینکه
بتوانم نقش اول فیلم را پیدا کنم از 700 دختر تست گرفتم. ماجرا را برای
آنها تعریف کردم و متوجه شدم خیلی از این دخترها تا کنون درگیر چنین
ماجرایی شده اند. این اتفاق برای خودشان، دوستانشان و حتی اقوام نزدیکشان
افتاده است. اما چون محیط امنی برای تعریف این موضوع پیدا کرده‌اند برای
نخستین‌بار آن را برای من گفتند. خیلی از آنها گریه می‌کردند و حالشان بد
می‌شد.
بعد از این موضوع فهمیدم که جامعه ما چقدر با چنین معضلی
روبرو است و این اتفاق چقدر اپیدمی شده و مشکلات زیادی می‌تواند برای
خانواده ها ایجاد کند. بر همین اساس قصه فیلم جلو رفت. البته در زمان نگارش
با روانشناسان، جامعه شناسان و حقوقدانان زیادی صحبت کردم و تمام ابعاد را
مورد توجه قرار دادم.
در همین مدت اطلاعات زیادی را هم از طریق رسانه ها جمع آوری کردم. حدود 3 سال نوشتن فیلمنامه طول کشید.
*
پرداختن به چنین سوژه‌ای قطعا با مشکلاتی برای گرفتن مجوز ساخت و نمایش
مواجه می‌شود. اما با توجه به سابقه کاری شما فکر نمی کنم گرفتن پروانه
ساخت سخت بوده است.
- بله. سابقه من درارشاد مشخص است. من
از همان ابتدا روی آسیب‌های اجتماعی کار کرده‌ام. مسئولان می‌دانند که
کارهای من سیاه‌نمایی نیست و هرگر قصد ندارم یک قصه تلخ را روایت کنم و
مخاطب را از این طریق آزار دهم. می‌دانند پرداخت من به چنین سوژه‌هایی از
روی دلسوزی است. البته برای گرفتن پروانه ساخت، متن با اصلاحاتی روبرو شد
اما بالاخره توانستم این مجوز را بگیرم.
* سوژه فیلم به
اندازه کافی تاثیرگذار بود که بتواند مخاطب را با خود همراه کند چه ضرورتی
داشت با توجه به تعدد شخصیت‌ها از بازیگران حرفه‌ای برای همه نقش‌ها
استفاده کنید؟
- فکر کردم برای گفتن چنین حرفی بهتر است از
بازیگرانی استفاده کنم که مورد علاقه مردم هستند و بیان چنین موضوعی از
زبان این بازیگران می‌تواند تاثیر بیشتری داشته باشد.
بازیگران در
این فیلم تلاش کردند که بازی نکنند تا به واقعیت بیشتر نزدیک شوند.
خوشبختانه همه بازیگران حتی کسانی که در نقش‌های کوتاه هم بازی کردند، تمام
توان خود را به کار بستند.
* یعنی از اول هم به فکر استفاده از نابازیگر نبودید؟
-
چرا در ابتدا می‌خواستم برای اینکه باورپذیری بیشتر باشد از حضور
نابازیگران بهره ببرم تا مخاطب تصویری ذهنی از این بازیگران نداشته باشد.
اما انتخاب این افراد خیلی زمان می‌برد و من عملا زمان تولید را از دست
می‌دادم. به همین دلیل به دنبال بازیگر حرفه‌ای رفتم که البته برای انتخاب
نقش اول زن در میان بازیگران هم تاکید داشتم از چهره معصومانه استفاده کنم
که به طناز طباطبایی رسیدم. او هم انصافا خیلی وقت گذاشت و از حضور او راضی
هستم.
* فکر نمی‌کنید فیلم باید با در نظر گرفتن رده سنی خاصی به نمایش درآید؟
- فکر می‌کنم بهترست رده سنی 10 سال به بالا را برای نمایش فیلم در نظر بگیریم. زیرا فیلم بیشتر یک هشدار به خانواده‌ها است.
مهر
