تبیان، دستیار زندگی

گردآوری : گروه اینترنتی پرشین وی

گردآوری : گروه اینترنتی پرشین وی

پیرزن دستش را روی زانویش گذاشت و به زحمت بلند شد. بعد همین طور که چادر رنگی روی سرش را چند بار باز و بسته کرد، گوشه آن را چند بار تا زد و آن را گوشه دهانش فرو کرد و از جلوی دوربین رد شد.

بعد از این سکانس، صدای دست همه کسانی که در سالن سینما نشسته بودند، بلند شد. چند ثانیه ای طول کشید تا حتی آنها که می دانستند قرار است اکبر عبدی را در یک گریم متفاوت ببینند، متوجه شوند پیرزنی که همین طور زیر لب غر می زند همان جناب آقای بازیگر است که حالا چهره اش زیر یک گریم سنگین پنهان شده است؛ گریمی که باعث شد خیلی ها با دیدن او روی پرده سینما یکه بخورند.

این مطلب مروری است بر گریم های متفاوت و ماندگار در تاریخ سینما و تلویزیون؛ گریم هایی که یا اینقدر «متفاوت» و عجیب بوده که یادمان مانده یا آنقدر روی آن نقش نشسته و با آن «متناسب » بوده که مثلا وقتی بخواهیم چهره ای از یک دختر ترشیده، قصاب یا هر تیپ دیگری یادمان بیاید، اولین صورتی که به ذهن مان می رسد، چهره فلان بازیگر در آن فیلم است.

● گریم های متفاوت

رضا کیانیان

او در «یک تکه نان» (۱۳۸۳) سه گریم فوق العاده سنگین داشت. وی در این فیلم نقش سه پیرمرد را با سه گریم متفاوت بازی می کرد. کیانیان برای هر بار گریم حدود چهار ساعت زیر دست عبدالله اسکندری می نشست. کیانیان از آن بازیگرانی است که صورتش خوراک گریمورهاست. او در «مختارنامه» (۱۳۸۹) چنان گریم متفاوتی داشت که تماشاچی ها برای این که آقای بازیگر را بشناسند، باید بیشتر به صدایش توجه می کردند تا چهره اش! کیانیان برای مختارنامه یک شکم حسابی داشت و بینی اش با چند لایه گریم چنان بزرگ و پهن شده بود که کمتر کسی در نگاه اول او را می شناخت. البته او یک بار دیگر هم در سریال «کیف انگلیسی» (۱۳۷۸) سراغ عجیب کردن بینی اش رفت. کیانیان در این سریال یک بینی بزرگ و کج داشت که او را به طرز عجیبی به شخصیتش نزدیک کرده بود. کیانیان در «یه حبه قند» (۱۳۸۹)، « یه بوس کوچولو» (۱۳۸۴)، «روزگار قریب» (۱۳۸۱)، «خانه ای روی آب» (۱۳۸۰) و فیلم ها و سریال های زیادی زیر دست گریمورها رفته و صدایش هم در نیامده است.مجموعه« کلاه پهلوی» نیز که این روزها از تلویزیون در حال پخش است ، یکی از متفاوت ترین گریم های دوران بازیگری کیانیان را برای وی به همراه داشته است.

● گریم های متفاوت

آزیتا حاجیان

تا سال ها پس از «دزد عروسک ها» (۱۳۶۸) کسی حرفی درباره جادوگر فیلم نمی زد و کسی نمی دانست عجوزه ساکن زیرزمین داستان، همان آزیتا حاجیان جوان آن روزهاست. شاید حاجیان در آن روزها تجربه گراتر از سال های بعد بازیگریش بود که حاضر شد در سال های اول ستاره شدنش چنین بلایی سر صورتش بیاورند.

● گریم های متفاوت

اکبر عبدی

عبدی دو بار و با دو گریم بشدت متفاوت نقش زن را بازی کرده است که هر دو بار هم حسابی جنجال به راه انداخت. عبدی در آدم برفی (۱۳۷۳) جلوی چشم تماشاچی تصمیم گرفت برای راه افتادن کارش به دختر اتوکشیده ای تبدیل شود. برای همین هم خودش را بزک کرد و به دختر آداب دان و شیکی تبدیل شد. هر چند در آخر فیلم دوباره به اصل خودش برگشت، اما گریم متفاوت عبدی باعث شد آدم برفی برای پروانه نمایش مدت ها معطل بماند. اما تجربه عبدی در «خوابم می آد» (۱۳۹۰) یک تجربه متفاوت بود. او به عنوان یک شخصیت زن با گریمی سنگین و بشدت باورپذیر روی پرده سینما رفت. عبدی با گریم ایمان امیدواری و البته قابلیت بازی خودش به عنوان یک زن عامی اینقدر باورپذیر شده بود که در چند ثانیه اولی که او را روی پرده می دیدی، باید چهره خود عبدی را در ذهن مرور می کردی یا یادت بیاید این پیرزن در اصل خود آقای بازیگر است. عبدی هم تعریف می کند بعد از تست گریم اش وقتی با همان قیافه راهی خانه می شود، از نگهبان در خانه شان گرفته تا خانواده اش، او را نمی شناسند و فکر می کنند عمه اکبر عبدی به خانه شان آمده است. مادر، اجاره نشین ها، محله بهداشت، سفر جادویی، آدم برفی، مدرسه پیرمرد ها و روز فرشته فقط تعدادی از فیلم های عبدی است که در آنها گریم های کاملا متفاوت داشته است.

● گریم های متفاوت

عزت الله انتظامی

برای بازی در نقش خان مظفر «هزار دستان» (۱۳۶۶) ساعت ها زیر گریم بود. انتظامی برای این نقش باید شکمی زیر لباسش جاساز می کرد که چیزی حدود سه کیلوگرم وزن داشت و همین کار جناب بازیگر را سخت می کرد. البته انتظامی سال ها قبل برای بازی در نقش مش حسن «گاو» (۱۳۴۸) زیر بار یک گریم سنگین رفته بود. او موقع گریم براحتی خودش را به دست گریمورها می دهد تا هر بلایی می خواهند سرش بیاورند.

● گریم های متفاوت

محمود بصیری

اگر پیرزن «دستفروش» (۱۳۶۵) را ببینید، باورتان نمی شود این صورت چروک و چشم هایی که هر لحظه ممکن است به خواب ابدی بروند، همان محمود بصیری است.

او آن سال ها جوان رعنایی بود که قبول کرد زیر گریم چند لایه و سنگین اسکندری بنشیند تا او و چهار دستیارش روی صورتش کار کنند. جالب است بدانید بصیری برای این نقش ۱۵ هزار تومان هم دستمزد گرفت.

● گریم های متفاوت

حمید فرخ نژاد

فرخ نژاد جزو بازیگرانی است که کاراکترهای زیادی را بازی کرده است. او یکی از متفاوت ترین گریم ها را در سریال «حلقه سبز» (۱۳۸۵) داشت؛ یک روح سرگردان که چهره اش رفته رفته قابل تحمل تر می شد.

● گریم های متناسب

مهدی فتحی

شاید هیچ کس به اندازه مهدی فتحی نمی توانست عمروعاص سریال «امام علی»(ع) باشد. او با یک شکم بزرگ و ریش های پرپشت به یکی از ماندگارترین چهره های سریال های تاریخی تبدیل شد.

● گریم های متناسب

فریماه فرجامی

این طور که معلوم است او اولین زن تاریخ سینمای ایران است که حاضر شد موهایش را زیر تیغ بدهد. فرجامی در «سرب» (۱۳۶۷) با خونسردی تمام جلوی دوربین نشست و موهایش را زیر تیغ داد. سال ها بعد از او خاطره حاتمی در «قرنطینه» (۱۳۸۶) و زهرا داوودنژاد در «بچه های بد» (۱۳۷۹) هم این کار را کردند.

● گریم های متناسب

پرویز پرستویی

با این که ۱۴ سال از ساخت «آژانس شیشه ای» (۱۳۷۷) می گذرد، اما هنوز وقتی قرار است کاراکتر یک فرمانده دوران جنگ را به خاطر بیاوریم که حالا مثل یک آدم عادی در کوچه پس کوچه های شهر دنبال کار و زندگی روزمره اش است، حاج کاظم آژانس شیشه ای اولین چهره ای است که ناخودآگاه به ذهن مان می رسد. پرویز پرستویی را کسی با گریم چند لایه و سنگین سراغ ندارد. او با گریم های سبک و نه چندان متفاوت (مثل حاج کاظم) هم بخوبی به شخصیتی که قرار است نقش اش را بازی کند نزدیک می شود. پرستویی در «بید مجنون» (۱۳۸۳) در نقش یک نابینا بود. او در این فیلم هم یک گریم سبک اما بشدت نزدیک به کاراکتر داشت.

● گریم های متناسب

ویشکا آسایش

وقتی در روزهای اول بازیگریش قسمت های پایانی سریال «امام علی»(ع) (۱۳۷۳) آن هم در نقش یکی از قاتلان امام ظاهر شد، کمتر کسی فکر می کرد ویشکا آسایش دیگر شانس درخشیدن در سینما و تلویزیون را داشته باشد.

او با گریم عبدالله اسکندری به یک زن کینه جوی عرب تبدیل شده بود. آسایش پس از این چندان گریم متفاوتی نداشت تا «ورود آقایان ممنوع!» (۱۳۹۰) که با یک عینک بزرگ و سبیل های پشت لبش به یک دختر ترشیده عصبی تبدیل شد. آسایش برای بازی در این فیلم، سیمرغ بهترین بازیگر زن را از جشنواره فجر گرفت.

● گریم های متناسب

علیرضا مجلل

بعد از «کوچک جنگلی»(۱۳۶۶) دیگر خبری از علیرضا مجلل نبود. او اواسط دهه ۶۰ با یک گریم سنگین چنان شبیه میرزا کوچک خان جنگلی شده بود که اگر کسی او را با صورت بدون گریم در کوچه و خیابان می دید، نمی شناخت. افخمی، علیرضا مجلل را که در هنرهای زیبا تئاتر خوانده بود و در رادیو و تلویزیون گیلان کار می کرد برای نقش میرزا انتخاب کرد. افخمی تعریف کرده است مجلل روزی بین هفت تا هشت ساعت زیر دست گریمورها بود. مثلا قرار بود ساعت ۱۱ مجلل را گریم شده تحویل بدهند، اما ساعت چهار عصر می شد تا از زیر گریم بیرون می آمد.

● گریم های متناسب

محمدعلی کشاورز

شاید هیچ بازیگری به اندازه محمدعلی کشاورز استعداد متنفر کردن تماشاچی از خودش را نداشته باشد. او با گریم شعبون استخونی در «هزار دستان» (۱۳۶۶) تا سال ها اسم شعبون استخونی را یدک می کشید و هیچ کس دل خوشی از او نداشت.

دو سال بعد او در «مادر» (۱۳۶۸) علی حاتمی، پسر قصاب پیرزن بود که آنجا هم با یک گریم منزجرکننده، چنان تماشاچی را از خودش متنفر می کرد که با ورود پسر عرب (جمشید هاشم پور) و کنف کردن او سر مچ انداختن، دل همه حسابی خنک می شد.

● گریم های متناسب

مهتاب کرامتی

تا چند سال قبل متفاوت ترین گریمی که زیر بارش رفته بود در سریال «خاک سرخ» (۱۳۸۱) بود. آنجا نقش یک زن جنوبی را بازی می کرد و برای همین اجازه داده بود صورتش حسابی گریم شود. اما پس از این تجربه، درباره پذیرش گریم های متفاوت کمی نرم تر شده است.

او در «بیست» (۱۳۸۷) زیر یک گریم سنگین رفت و مزدش را هم گرفت.

کرامتی برای بازی در این فیلم سیمرغ بهترین بازیگر زن را از جشنواره گرفت.
        
    
    
    روزنامه جام جم

این طور که پیدا است بازیگر هر چه حرفه ای تر باشد، خودش را راحت زیر دست گریمورها می سپارد تا چهره و ظاهری مناسب شخصیت داستانی اش پیدا کند.

اسامی و تعداد بازیگرهایی که حاضر شدند، زیر دست گریمورها با خیال راحت بنشینند، نشان می دهد آنها این بخش از حرفه شان را راحت پذیرفته اند. پذیرفته اند که مردم قرار است آنها را روی پرده سینما به عنوان یک کاراکتر داستانی با سر و شکلی متناسب با همان نقش ببینند، نه یک آقا یا خانم خوش بر و رو!

در نگاه اول شاید پذیرش گریم و همکاری با گریمور از خصوصیات ابتدایی حرفه بازیگری به حساب بیاید اما رفتار هنرپیشه هایی و بعضا ستارگانی که میانه خوبی با گریم ندارند، خط بطلانی بر این تصور می کشد هرچند که البته هم گریمورها و هم بازیگرهای باسابقه معتقدند که حرفه ای ها در مقابل گریم گاردی ندارند و به راحتی آن را می پذیرند.

برای این که در «خون بازی» بیشتر شبیه یک دختر معتاد شود، حاضر شد تا جایی که می توانند صورتش را درب و داغان کنند. او برای این نقش اجازه داد با موچین داخل ابروهایش را خالی کنند تا ظاهری متفاوت داشته باشد.

● پارسا پیروزفر

با این که بازیگر بدقلقی است، چندان خوش اخلاق نیست و با خبرنگارها هم اصلا میانه خوبی ندارد، اما کاری به کار گریمورها ندارد و اجازه می دهد به تناسب نقشش هر بلایی که می خواهند روی صورتش بیاورند. جوان معتاد «مهمان مامان» و بیژن ایرانی «در چشم باد» نمونه ای از گریم های متفاوت اوست.

● گوهر خیراندیش

در بین زنان بازیگر، او بیشترین تغییر را روی صورتش انجام داده است. او همیشه گریم های متفاوت و سنگین را پذیرفته و این رفتار حرفه ای گاهی به خلق کاراکتر های بیاد ماندنی در سینما منجر شده است . خیراندیش در «بانو» با صورتی سوخته بازی کرد که مستلزم چند ساعت گریم بود.

● جمشید هاشم پور

با این که سال ها او را با سر تراشیده در نقش قاچاقچی می دیدیم، اما حالا چند سالی هست که او سراغ نقش های متنوع رفته است و به فراخور همین نقش هایش گریم های متفاوتی را هم انجام داده است. یکی از متفاوت ترین گریم هایش تاجر عرب «مسافر ری» بود که او را با ظاهری بشدت متفاوت از همیشه روی پرده سینما برد.

● خسرو شکیبایی

او در خیلی از فیلم ها براحتی زیر دست گریمور می نشست و اجازه می داد تا رنگ و چسب و مواد هر بلایی قرار است به سرش بیاورد. از مرد لات مو فرفری «سالاد فصل» گرفته تا نقش مدرس در سریال «مرغ حق» و پسر باهوش و گوشه گیر «پری» چند نمونه از گریم های متفاوت شکیبایی بود.

● بهرام رادان

شاید اگر رادان این روحیه تجربه گرایی را نداشت، حاضر نمی شد گریمورها هر کاری دلشان می خواهد روی صورتش انجام دهند. او برای «راه آبی ابریشم» ده کیلوگرم وزن اضافه کرد، در «گیلانه» یک جانباز قطع نخاعی بود و در «سنتوری» قیافه اش را این قدر آش و لاش کرد تا به یک پسر معتاد از همه جا مانده تبدیل شود.

● مصطفی زمانی

او کارش را با گریم سنگین در «یوسف پیامبر» شروع کرد. تجربه های بعدی مصطفی زمانی (آل، بدرود بغداد و کیفر) نشان داد که این بازیگر با گریم مشکلی ندارد و براحتی زیر دست گریمورها می نشیند.
        
    
    
روزنامه جام جم

رئیس کل بانک مرکزی از آغاز دور جدید پیش‌فروش سکه در آینده‌ای نزدیک خبر داد.

به گزارش ایران ویج  محمود بهمنی در گفتگو با مهر، برخی اخبار مبنی بر آغاز دور جدید پیش فروش سکه در آینده ای نزدیک را تائید کرد و گفت: به منظور مدیریت نقدینگی پایان سال و همچنین قیمتها در بازار سکه، به زودی دور جدید پیش فروش سکه آغاز می‌شود.

وی افزود: در دور جدید پیش فروش سکه برای متقاضیان سقف خرید تعیین می‌شود، این در حالی است که در دور گذشته در پیش فروش سکه محدودیتی وجود نداشت.

به گفته رئیس کل بانک مرکزی، این بانک به زودی شرایط جدید پیش فروش سکه و مدت زمان تحول آن را اعلام خواهد کرد.

به گزارش مهر، به احتمال زیاد، قیمت پیش فروش سکه بیش از یک میلیون تومان و زمان تحول آن بین شش ماهه تا یکسال خواهد بود.

پیش بینی می‌شود قیمت سکه در پی اعلام پیش فروش سکه توسط بانک مرکزی سقوط کند.

سال گذشته ۹ میلیون و ۶۰۰ هزار قطعه سکه توسط بانک مرکزی پیش فروش شد. از مجموع ابزارهای جایگزین تحویل سکه، تنها ابزار گواهی سپرده با نرخ ۲۰ درصد مطرح بوده استفاده شد، اما بانک مرکزی در مردادماه امسال همزمان با تحویل ۱ میلیون و ۹۵۰ هزار قطعه سکه به متقاضیان، برای دوره ای نیز امکان پرداخت وجه به منصرف شدگان را اجرایی کرد.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بانی فیلم، نشست مطبوعاتی فیلم «من عاشق سپیده صبحم» در سالن همایش های برج میلاد برگزار شد

کارگردان اثر، علی کریم به همراه عوامل خود علی آشتیانی پور(تهیه کننده)، بهزاد مصلح(تدوینگر)، علیرضا علویان(صداگذار) ، مرتضی هدایی (فیلمبردار) و امیر عزیزی بازیگر آن به سوالات خبرنگاران پاسخ دادند.

علی کریم در آغاز صحبت های خود را اینچنین آغاز کرد: ما فیلمساز مستقل هستیم و فیلم تجربی می سازیم و سعی می کنیم تجربیات شخصی و ذهنی خودمان را پیاده می کنیم . از استراکچر فیلم معلوم است که به دنبال گیشه نیستیم. من تشکر ویژه دارم از تمام اعضای فیلمم و همه کسانی که به من از نظر مالی کمک کردند تا این فیلم را بسازم.

همچنین علی آشتیانی پور نیز در پاسخ به این سوال که در این شرایط اقتصادی چرا پول خود را صرف چنین نوعی از سینما می کند، گفت: گاهی شک می کنند به عقل هنرمندان و شاید این موضوع هم بخشی از همان شک ها باشد. من از آقای کریم به عنوان یک جوان دارای انگیزه حمایت کردم و فکر می کنم همین انگیزه خوبی بود. هزینه هایی تقبل شده است و آنچه اهمیت دارد، یک نتیجه گیری خوب است. من به اکران هم فکر می کنم و معتقدم این اثر مخاطب خاص خودش را پیدا خواهد کرد.

علی کریم در ادامه افزود: فیلم کار خودش را دارد انجام می دهد. ما یک ایده ای داریم و سعی کردیم آن را تصویر کنیم. ترجیح می دهم برای این فیلمی که به نظرم به قدر کافی گویا و ساده هست، توضیحی ارائه ندهم. فیلم من قصه یک فیلمساز و دستیارش هست به انضمام اتفاق های کوچک دور و برشان.

وی در پاسخ به این سوال که آیا تحت تاثیر کیارستمی هست یا خیر، گفت: بله . چرا تحت تاثیر کیارستمی نباشم؟ ترجیح می دهم تحت تاثیر او باشم تا اینکه از سینمای آمریکای لاتین اثر بپذیرم. به هر حال ما همه از جایی تاثیر پذیری داریم. اولین کسی که برای بار نخست کلوزآپ گرفت صاحب آن شد، اما از فردای همان روز دیگر تنها صاحبش نبود. من شاگرد آقای کیارستمی هستم و در فیلم شیرین دستیار ایشان بودم و نیز فیلم کوتاهی به نام «زردآلوی قرمز» در ورک شاپ ایشان ساختم.

امیر عزیزی بازیگر این فیلم گفت: من به عنوان دستیار و برنامه ریز آقای کریم همراه ایشان بودم. در مورد این نقش مشکلاتی رخ داد و علی بازی آن را به من پیشنهاد داد و شاید باور نکنید که حتی یک واو جا به جا نشد و ما صد در صد طیق متن پیش رفتیم. این فیلم حتی لحظه ای بداهه ندارد.

علی کریم درباره سبک ساختاری فیلم خود توضیح داد: استراکچر کار با این دو بازیگر اصلی بسته شد و رفته رفته بقیه طی دورخوانی به آن اضافه شد. از جایی به بعد سرمایه گذار از ما جدا شد و در واقع آقای آشتیانی پور پدر فرهنگی فیلم به حساب می آید و هزینه های این فیلم، با کمک دوستان من فراهم شده است. آقای مهدی چراغی اگر نبود در همان روز اولی که حساب من خالی بود، باید کار را رها می کردم. وقتی صحبت از قصه رئال دو آدم در میان هست، ریتم فیلم خود به خود با آنها همراه می شود و فرم اجرایی کند می شود. این چیزی است که من برای روایت دو ساعته قصه خودم انتخاب کردم. یعنی زمان واقعی و رفتار واقعی . چنین فیلم هایی با ریتم تند هم داشته ایم، اما باید گفته این فیلم یک مقوله جداست.

بهزاد مصلح تدوینگر فیلم در صحبت های خود اشاره کرد: تدوین این فیلم کار جذاب و سختی بود. همان طور که در فیلم می بینیم ،دغدغه کارگردان این است که فیلمم قابل باور هست یا نیست. تدوین هم در سایه همین نگاه قرار گرفت و به همین دلیل در جاهایی از کار دیده نمی شود. من این شانس را داشتم که راش ها را روزانه ببینم و درباره کار به طور روتین صحبت کنم. وقتی دیدم پلان ها دارد به صورت روایت دو میزانسن رخ می دهد نگران شدم، اما علی کریم مخالفت کرد و حالا می بینم که اشتباه می کردم.منتقدان باید بگویند چرا کار علی درست بود. برش ها می توانند با به کارگیری تمهیداتی مثل گرافیک، صدا و ترکیب بندی اصلا دیده نشوند. در این فیلم از جایی به بعد برش به چشم می آید و مخاطب از تجربه واقعی خود نسبت به تجربه بصری دور می شود و به همین دلیل برش های آن بخش برش های سختی بودند.

کریم در پاسخ به سوال دیگری درباره مخاطب پسند نبودن این فیلم تاکید کرد: ما خوشحال می شویم اگر مخاطب ما را نبیند و فقط فیلم به چشمش آمده باشد. هر کسی می تواند هر بخشی از این کار را دوست داشته باشد و خودش را در هر قصه فیلم پیدا و دنبال کند. به همین دلیل درباره طولانی یا کوتاه بودن هیچ سکانسی صحبتی ندارم.

علویان ، صداگذار این فیلم در مورد اینکه آیا صداگذاری من عاشق سپیده صبحم با صداگذاری فیلم دیگر حاضر در جشنواره یعنی رسوایی تفاوت داشت یا خیر، گفت: قطعا خیلی متفاوت بوده است. تمام تلاش ما این بود که هیچ صدای اضافی در فیلم شنیده نشود و همه چیز حساب شده و در خدمت فیلم باشد. در این فیلم سعی بر این بود که هر آوای اضافه ای که حواس بیننده را پرت می کند، حذف شود.

در ادامه جلسه امیر عزیزی جای خود را به فیلمبردار داد و هدایی در صبحت های خود درباره تفاوت رنگ در قسمت های مختلف فیلم گفت:تفاوت رنگ پیشنهادی بود که من مطرح کردم. در واقع زندگی حقیقی، همان زندگی پشت دوربین است و کارگردان های سینما به نوعی دست به رویاسازی می زنند و اینکه ما در پشت دوربین ، رنگ های بی جان را ببینیم که در مقابل آن اتفاقات دیگری برایشان می افتد، مورد علاقه ما بود. زندگی در تهران اقتضائاتی دارد و آن اینکه رنگ های روزگار ما در این هوای آلوده بیشتر شبیه آن چیزی است که در پشت دوربین می بینیم.

کریم نیز تاکید داشت: من به این دلیل از پیشنهاد آقای  هدایی استقبال کردم که معتقد بودم چنین امری باعث می شود جادوی سینما برای مخاطب جا بیفتد.

در پایان این نشست علی آشتیانی پور خاطرنشان ساخت: شرایط اکران امروز بر کسی پوشیده نیست و این وضعیت نا بسامان دامن همه را گرفته است، اما به سمت سینمای مستقل آمدن شاید به خاطر یأس از شرایط موجود باشد. به همین دلیل به سمت کار مستقل گرایش پیدا کردم تا کمک کنم به کسی که دارد با انگیزه کار می کند وگرنه همه می دانند که در این سینما نمی توان به بازگشت سرمایه فکر کرد. سینمای محترم و با ارزشی داریم که به دلیل استقلالش ارزش ویژه دارد و شاید همین موضوع است که به ارزش آن می افزاید.

علی کریم نیز در همین باره اضافه کرد: هر فیلمسازی دوست دارد کارش مخاطب داشته باشد، اما من چیزی را می سازم که دوست داشته باشم. وقتی یک فیلم ویترین ستاره های سینما را ندارد یعنی به کسی وعده نمی دهد که بیا توی سینما و جیب های من را پر کن. این فیلم با پول هایی ساخته شده است که من قرض کرده ام. به من اجازه بدهید که طبق سلیقه ام کار کنم. بشر امروز دارد به سمت تنهاتر شدن پیش می رود و در این جاهن پهناور با وجود این همه امکان برای ارتباط، ارتباط دارد به دست خودمان نابود می شود. دو بچه فیلم با آغوش باز از احساس و دوست داشتن استقبال می کنند.

در انتهای جلسه مهسا و مسعود ظریف بازیگران سندرم دان این فیلم مورد تشویق حاضران قرار گرفتند و مسعود گفت: دلم می خواهد یک روز خرس طلایی جشنواره برلین را ببرم.