تبیان، دستیار زندگی

مدت‌ها به همین منوال گذشت تا بالاخره مسوولان به فكر راه‌حلی افتادند و هر كس نظرش را برای بر طرف كردن مشكل اعلام كرد؛ یكی می‌گفت باید بیمارستانی نزدیك این خیابان احداث كنیم تا افرادی كه در چاله می‌افتند هر چه سریع‌تر به یك مركز درمانی مطمئن برسند، دیگری اعتقاد داشت باید پزشكان بیشتری برای گچ گرفتن دست و پا و تشخیص مشكلات شكستگی تربیت شوند و عده‌ای هم باور داشتند باید آمبولانس‌های مجهزتری در این ناحیه آماده خدمت باشد.

جلسات همین طور ادامه یافت تا بالاخره یكی به اصل قضیه اشاره كرد و گفت: چرا این چاله را از بین نبریم تا همه مشكلات‌مان حل شود؟

شاید این داستان در نگاه اول نوعی طنز به نظر برسد و فكر كنیم چنین چیزی واقعیت ندارد، اما اگر كمی دقیق‌تر و بدون تعصب به وضع خودمان نگاه كنیم، می‌بینیم ما هم چاله را فراموش كرده‌ایم! ما هم هر روز خبر افزایش تعداد بیماران سرطانی را می‌شنویم ولی باز هم در همین هوای آلوده نفس می‌كشیم، غذاهای نامرغوب را مصرف می‌كنیم، سیگار می‌كشیم و به هیچ یك از هشدارها در مورد پیشگیری از سرطان اهمیت نمی‌دهیم.

ما هم دائم از تصادفات و آمار وحشتناك مرگ و میر ناشی از آن شكایت می‌كنیم ولی همچنان با ماشین‌هایی بدون تجهیزات و بدون رعایت نكات ایمنی در جاده‌ها می‌رانیم.

این روزها همه از شلوغی مطب‌ها و بیمارستان‌ها گله می‌كنند، همه می‌دانند وقت گرفتن از یك پزشك یعنی هفته‌ها و گاه ماه‌ها انتظار كشیدن، همه از نبود تعداد كافی بیمارستان و تخت‌های خالی ناراضی هستند ولی هیچ كس به این موضوع فكر نمی‌كند كه چرا این همه بیمار داریم؟ چرا آمار سرطان در كشور ما رو به افزایش است؟ دلیل بالا رفتن تعداد بیماران مبتلا به دیابت، ام‌اس و مشكلات قلبی چیست؟ آیا ما هم به جای پر كردن چاله‌های سلامت به فكر احداث بیمارستان‌ها و تربیت پزشك و پرستار بیشتری هستیم كه برای حل مشكل ما را یاری دهند؟

دكتر علی انتظاری، مدیر گروه جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت‌وگو با «جام‌جم» در این‌باره توضیح می‌دهد: معمولا موضوعاتی مانند كم بودن تعداد پرستاران و پزشكان، ناكافی بودن تعداد بیمارستان‌ها و تخت‌های خالی مورد توجه رسانه‌ها، مسوولان و مردم قرار می‌گیرد، در حالی كه مساله اصلی اغلب مورد غفلت واقع می‌شود. در واقع مسأله اصلی جامعه ما به تعداد بیمارستان‌ها و پزشكان مربوط نمی‌شود، بلكه تعداد بیماران موضوعی است كه باید مورد توجه قرار گیرد.

یكی از دیابت رنج می‌برد، دیگری را فشار خون بالا اذیت می‌كند، همه افراد خانواده‌ای درگیر نگهداری از فردی هستند كه تصادف كرده، شخصی دچار سرطان شده و... وقتی پای درددل مردم می‌نشینیم و آنها درباره مشكلات‌شان حرف می‌زنند و از بیماری‌ها و دردسرهای مربوط به آن می‌گویند، بهتر می‌فهمیم چقدر بیماری و درد و رنج میان خانواده‌ها زیاد شده است.

خانم لسانی كه حدود 70 سال از عمرش می‌گذرد، می‌گوید: بهترین دعایی كه می‌توانم برای مردم بكنم این است كه ان‌شاءالله همه سالم باشند، اما این روزها انگار همه مریضند؛ زمانی كه من جوان بودم، هیچ كدام از این مشكلات وجود نداشت و با این ‌كه مردم بیشتر و سخت‌تر كار می‌كردند، اما سالم‌تر و شادتر بودند.

او كه با افسوس در مورد زندگی گذشته حرف می‌زند بر این باور است كه قدیمی‌ها زندگی‌ سالمی داشتند و برای همین كمتر بیمار می‌شدند. به گفته این خانم هفتاد ساله، زندگی در هوای سالم، استفاده از غذاهای تازه و فعالیت بدنی مناسب از جمله عواملی بود كه موجب پیشگیری از بروز بیماری‌های مختلف می‌شد.

دكتر انتظاری نیز درباره عواملی كه به افزایش میزان بیماری‌ها منجر شده است، می‌گوید: زندگی پرخطر و همراه با ریسك یكی از مهم‌ترین عواملی است كه می‌تواند موجب افزایش میزان تصادفات و مشكلات ناشی از آن شود. لذا این روزها شاهد افزایش تعداد بیمارانی هستیم كه بر اثر حوادث مختلف دچار صدمات و آسیب‌های جسمی می‌شوند. علاوه بر این موضوع، استفاده از مواد غذایی نامناسب و غیراستاندارد نیز مورد دیگری است كه می‌تواند عامل ایجاد بیماری‌ها باشد كه متأسفانه این موضوعات مورد غفلت همه واقع شده است.

در واقع، بخش زیادی از مواد غذایی كه ما این روزها مصرف می‌كنیم، استاندارد نبوده و می‌تواند برای سلامت دردسرساز شود؛ به عنوان نمونه برای طولانی‌تر شدن مدت نگهداری مواد غذایی از مقدار زیادی مواد نگهدارنده‌ استفاده می‌شود كه این مورد می‌تواند بشدت خطرناك باشد.

اما متأسفانه كسی به فكر این مسائل نیست. همه دست روی دست گذاشته‌اند و تعداد بیماران هر روز بیشتر می‌شود و فكر می‌كنیم فقط باید بیمارستان‌های بیشتری افتتاح كرده و نیروهای متخصص بیشتری تربیت كنیم.

این جامعه‌شناس می‌افزاید: متأسفانه اکنون، مشكلات اصلی در حوزه سلامت نادیده گرفته شده است. به عنوان نمونه عده‌ای به دلیل سودجویی و تنها با هدف كسب درآمد بیشتر، مواد غذایی ناسالم را بدون نظارت در اختیار مردم می‌گذارند.

رستوران‌ها هر روز شلوغ‌تر از قبل می‌شود، شیرینی فروشی‌های جدید جای خود را میان سایر مغازه‌ها باز می‌كند، سوسیس و كالباس سر سفره خانواده‌های بیشتری قرار می‌گیرد.

آقای ساعدی در حالی كه مشغول خرید غذاهای آماده است، می‌گوید: ما كه ناچاریم هر روز از این غذاها استفاده كنیم، ولی ای ‌كاش نظارت دقیق‌تری در این مورد وجود داشت. چون هر دفعه یك بسته را باز می‌‌كنم، طعم و رنگ و مقدار آن با بسته قبلی تفاوت دارد و این یعنی نبود نظارت.

دكتر انتظاری نیز توضیح می‌دهد: متأسفانه نظارت دقیقی در این زمینه وجود ندارد و روش‌های نظارت نیز شفاف نیست. این مساله موجب ایجاد مشكلات دیگری مانند رشوه دادن به كارشناسان می‌شود كه شرایط را از آنچه هست هم بدتر خواهد كرد، به این معنی كه نظارت‌های غیراستاندارد خسارت و ضرر بیشتری به مردم وارد می‌كند و آنها ناچارند با افزایش قیمت محصولی خاص، هزینه پرداختی به ناظر را نیز جبران كنند.

مثلا سوسیس و كالباس‌هایی كه ادعا می‌شود 80 درصد گوشت خالص است، با قیمتی بسیار كمتر از آنچه انتظار می‌رود، عرضه می‌شود و همین باید خریدار را به فكر بیندازد چطور با قیمت بالای گوشت قرمز، این مواد غذایی بسیار ارزان‌تر به فروش می‌رسد؟ بنابراین بد نیست كمی فكر كنیم كه این مواد غذایی چطور تهیه می‌شود؟

یك روز به برنامه زندگی‌تان فكر كنید؛ صبح از خواب بیدار می‌شوید، صبحانه‌ای را سریع و با عجله می‌خورید، پشت فرمان می‌نشینید، به محل كارتان می‌رسید و ساعت‌ها پشت میز نشسته‌اید.

دوباره رانندگی می‌كنید، به خانه برمی‌گردید و چند ساعتی مقابل تلویزیون دراز می‌كشید یا باز هم می‌نشینید! آیا با این وضع می‌توان انتظار داشت همه سالم و سلامت باشند؟ نكته دیگر اینجاست كه غذاها‌ی مصرفی ما هم در مقایسه با گذشته نه‌تنها تغییر مثبتی نداشته بلكه حتی گاهی چرب‌تر و سنگین‌تر هم شده است. دكتر انتظاری با اشاره به این موضوع می‌گوید: تحرك بسیار كم افراد، زندگی ماشینی، نبود اماكن ورزشی و تجهیزات مناسب یا نداشتن انگیزه كافی برای ورزش و فعالیت موجب شده است سطح سلامت افراد در مقایسه با گذشته كاهش یابد.

بنابراین شاید بد نباشد حالا كه سبك زندگی‌مان تغییر كرده و دیگر مثل گذشته نیست، ما هم در انتخاب مواد غذایی و افزودن برنامه‌های ورزشی به زندگی تجدیدنظر كنیم.

وضع هوا در شهرهای بزرگ و صنعتی در اغلب روزهای زمستان در حالت هشدار و خطر است، اما متأسفانه ما با این مسأله هم خیلی راحت كنار آمده‌ایم و به سادگی آن را پذیرفته‌ایم. غافل از این‌كه آلودگی هوا می‌تواند موجب بروز ده‌ها بیماری خطرناك شود. برای همین طبیعی است با انواع سرطان‌ها و بیماری‌های لاعلاج روبه‌رو ‌شویم و بعد از آن به فكر احداث بیمارستان‌ها و مراكز درمان سرطان بیفتیم.

دكتر انتظاری در این زمینه تاكید می‌كند: واقعا باید تصمیمی اساسی و جدی در این زمینه گرفت و مانند بحرانی جدی به این موضوع نگاه كرد. مسلما پذیرفتن شرایط و كنار آمدن با آن، راه‌حل نیست و نباید به سادگی از كنار این مسائل مهم و اساسی گذشت.

دكتر انتظاری درباره راهكارهایی كه ممكن است به كاهش عوامل بیماریزا كمك كند، می‌گوید: زمانی كه ما محصولی را به كشورهای دیگر صادر می‌كنیم، حتما آزمایش‌های خاصی روی آن انجام می‌شود تا از سلامت آن مطمئن شوند. ما باید این كار را در كشور خودمان هم انجام دهیم.

به عنوان نمونه می‌توان میوه‌ها و سبزیجاتی را كه از باغ‌ها به مركز اصلی توزیع می‌رسد، امتحان كرد تا اگر از مقدار زیادی سم و كود استفاده شده، آنها را مرجوع كنیم و در دسترس مردم قرار ندهیم. مسلما كشاورزان هم اگر چنین شرایطی را ببینند، با دقت بیشتری محصولاتشان را تولید خواهند كرد. البته مردم هم باید نسبت به مواد غذایی مصرفی حساس بوده و نسبت به سالم بودن یا نبودن آنها اطمینان كسب كنند. در واقع شاید ما نتوانیم میزان سم و كود استفاده شده در میوه‌ها و سبزیجات را ارزیابی كنیم، ولی حتما می‌توانیم مصرف مواد غذایی ناسالم مانند سوسیس و كالباس را به حداقل برسانیم.

علاوه بر این، تغییر شیوه زندگی نیز عامل بسیار مهمی است كه باید در نظر داشت؛ به عنوان نمونه شاید این روزها دیگر نیازی نباشد مانند گذشته سه وعده غذای اصلی مصرف كنیم و بتوانیم با توجه به كاهش تحرك، به سمت چند وعده غذای سبك‌تر برویم.

به گفته این جامعه‌شناس، ما به نهادهای خاصی نیاز داریم كه با نظارت دقیق و حساب‌شده، با عوامل بیماریزا مقابله كنند و به فكر پیشگیری از بروز بیماری‌های مختلف باشند. البته ناظران هم باید براساس استاندارد مشخصی كار كنند، نه این‌ كه اگر از فردی خوششان بیاید، محصولش را تأئید یا به دلیل مشكلات شخصی، محصولی را رد كنند.

وی تاكید می‌كند: علاوه بر این، باید به فكر استفاده از روش‌هایی در نظام حقوقی هم باشیم؛ به عنوان نمونه این روزها در بسیاری از كشورها اگر مصرف كننده از ماده‌ای استفاده كند كه كیفیتش برخلاف ادعای تولیدكننده است، براحتی می‌تواند با طلب غرامت، مسئولان كارخانه را متوجه اشتباه‌شان بكند، در حالی كه این شیوه در ایران هنوز مساله‌ای خنده‌دار است كه كسی به آن توجهی ندارد.

دكتر انتظاری با اشاره به اهمیت رشته جامعه‌شناسی پزشكی برای حل چنین مشكلاتی یادآور می‌شود: جامعه‌ شناسی پزشكی رشته‌ای است كه این روزها در تمام دنیا اهمیت ویژه‌ای پیدا كرده است و جایگاه مشخصی دارد، ولی متاسفانه در كشور ما چندان توجهی به این رشته نمی‌شود و لازم است اقدامی جدی در این زمینه صورت بگیرد و مسئولان به فكر آن باشند.

شاید در گذشته، مصاحبه‌های شغلی بیشتر در آزمون مشاغل دولتی به چشم می‌خورد، اما امروزه با گسترش شركت‌های خصوصی، مصاحبه‌های شغلی به یك موضوع بدیهی برای جذب نیروی تازه‌نفس تبدیل شده است.

با ​ آن‌كه محتوای مصاحبه‌های شغلی برای مشاغل گوناگون متفاوت است، اما معمولا این‌گونه مصاحبه‌ها از روندی شبیه هم برخوردار است و به همین دلیل نیز می‌توان با بهره‌گیری از یكسری ریزه‌كاری‌ها، مصاحبه‌ها را با موفقیت بیشتری پشت سر گذاشت.

مثلا حفظ آرامش روانی و دستپاچه نشدن، یكی از معیارهای اصلی موفقیت در مصاحبه‌های شغلی است.

تقریبا هیچ كارفرمایی دوست ندارد كارمندی را جذب كند كه آن كارمند حتی اعتماد به نفس لازم برای معرفی خودش را نداشته باشد.

به همین علت است كه در مصاحبه‌های شغلی باید تا حد امكان آرامش خود را حفظ كرده و از استرس‌های مخرب دوری كنیم.

نكته مهم دیگری كه نباید در مصاحبه‌های شغلی فراموش كنیم، معرفی بدون اغراق توانایی‌هایمان است؛ یعنی نباید توانایی‌ها و تخصص‌هایمان را بیشتر از آن چیزی كه هست به كارفرما معرفی كنیم و در حقیقت باید تلاش كنیم خود واقعی‌مان را در مصاحبه‌ها نمایش دهیم و نقش بازی نكنیم؛ زیرا حتی اگر در آن مصاحبه شغلی هم پذیرفته شویم، در نهایت دیر یا زود واقعیت توان كاری ما به همه همكاران معلوم می‌شود.

آراستگی و مرتب بودن ظاهر فرد هم عامل بسیار مهمی در مصاحبه‌های شغلی است و با آن‌كه شاید این موضوع، سطحی و كم‌اهمیت به نظر برسد، اما كارفرما برای ظاهر مصاحبه شونده هم اهمیت قائل است؛ البته آراستگی ظاهر به این معنی نیست كه لباس‌های شما مارك‌دار باشد یا آرایش صورت‌تان برق بزند، بلكه كافی است مرتب و تمیز باشید، همین موضوع می‌تواند نظم شخصی شما را به كارفرما یادآوری كند.

بموقع رسیدن به جلسه مصاحبه شغلی هم از آن دسته موارد مهمی است كه اگر به آن كم توجه باشید، به احتمال زیاد آن كار را از دست می‌دهید، زیرا وقتی كارمندی در همان جلسه اول مصاحبه، بموقع به محل كار نمی‌رسد، معلوم است برای آن كار اهمیت چندانی قائل نیست و كارفرما این احتمال را می‌دهد كه این فرد در صورت استخدام شدن هم فرد منضبطی نخواهد بود.

علاوه بر آراستگی ظاهر، بسیار مهم است كه شما در همان جلسه اول مصاحبه درباره كاری كه دقیقا قرار است انجام دهید با كارفرما صحبت كنید.

مطمئن باشید كارفرما در مواجهه با كارمندی كه نمی‌خواهد اطلاعات بیشتری از كار محول شده بگیرد و برای فردی كه حتی درباره ساعت‌های كاری‌اش سوال نمی‌كند، احساس خوبی نخواهد داشت و درواقع وقتی شما از جزئیات كارتان سوال نمی‌كنید، ممكن است این حس به كارفرما القا شود كه علاقه‌ای به انجام آن كار ندارید و صرفا پول برایتان مهم است.

آخرین نكته‌ای كه شاید سوال خیلی‌ها هم باشد این است كه آیا در مصاحبه‌های شغلی از میزان حقوق و دستمزدها سوال كنیم یا خیر؟ البته جواب دادن به این سوال، به روحیات كارفرما هم بسیار مرتبط است اما به طور كلی می‌توان گفت مطرح كردن بحث حقوق و دستمزد، بهتر از مطرح نكردن آن است زیرا شما با مطرح كردن بحث دستمزدها در حین مصاحبه شغلی، عملا نشان می‌دهید برای وقت، انرژی و سرمایه انسانی كه قرار است بگذارید، ارزش قائل هستید و در حقیقت با مطرح كردن بحث مالی نشان خواهید داد برای خودتان اهمیت و احترام قائل هستید.

این فشار روانی گاهی به حدی می‌رسد كه نه‌تنها بازده كارمندان را در اداره كاهش می‌دهد، بلكه بر رفتار آنها در جمع خانواده نیز اثر می‌گذارد و میزان درگیری‌های خانوادگی را افزایش می‌دهد و خلاصه این كه محیط ناسالم و پرفشار كار، احساس رضایت‌شان را از زندگی می‌كاهد.

به همین دلیل، ما در این مطلب به شما می‌آموزیم چگونه با راهكارهایی ساده، استرس در محیط كارتان را به كمترین حد ممكن برسانید تا بیشتر از همیشه احساس شادی، آرامش و رضایت كنید.

طبیعت، حال و هوای آدم‌ها را عوض می‌كند و به آنها آرامش می‌دهد. جالب است بدانید پژوهشی دانشگاهی نشان داده است بیمارانی كه كنار پنجره‌ای رو به فضای سبز و خرم بستری شده بودند نسبت به آنها كه فضای مقابل‌شان فقط دیواری خاكستری بود، زودتر بهبود یافتند.

اگر سرانگشت سبز طبیعت می‌تواند بیماران را شفا دهد، حتما انسان‌های سالم را نیز بهتر می‌كند. هیچ فكر كرده‌اید وجود گیاه روی میز كارتان تا چه حد می‌تواند احساس رضایت و شادی را به خودتان و بقیه همكاران منتقل كند؟

چرا كج‌كج می‌خندید؟ لابد می‌گویید هم‌اكنون در پایتخت، یك شاخه گل رز هم گران  است، حقوق یك كارمند چقدر باید باشد كه بتواند روزی یك شاخه گل رز یا یك دسته‌گل نرگس بگذارد روی میزش تا احساس آرامش كند؟ لابد می‌گویید این نسخه‌ها فقط در ظاهر قشنگ و پرزرق و برق است، وقتی پای عمل می‌رسد، همه مثل سراب محو می‌شود؛ اما اشتباه می‌كنید.

چه كسی گفت مثل عاشق‌های توی فیلم‌ها گل رز بخرید و روی میزتان بگذارید؟ اصلا می‌دانستید در برخی كشورهای شرق دور، مردم ترجیح می‌دهند به جای گل خریدن، گلدان بخرند؛ چراكه اعتقاد دارند گلدان‌ها سال‌ها باقی می‌مانند، اما عمر گل همان «پنج روز و شش» است كه سعدی می‌گوید.

پیشنهاد ما قرار دادن یك گلدان كوچك روی میز كارتان است. بهانه نیاورید كه محیط كارتان نورگیر نیست. گیاهان آپارتمانی بسیاری وجود دارند كه نیازی به نور مستقیم خورشید ندارند و چه‌بسا شاخ و برگ نحیف‌شان طاقت كج‌خلقی‌های آفتاب تند را ندارد و به همین خاطر باید در سایه یا محیط با نور غیرمستقیم نگهداری شوند، مثلا كاكتوس‌ها، بنفشه‌های آفریقایی و فیكوس‌ها چندان علاقه‌ای به نور شدید و مستقیم آفتاب ندارند.

مطمئن باشید وجود یك گیاه سبز روی میز كار، آرامش را به شما بازمی‌گرداند، به شرط آن كه گاهی وقت‌تان را صرف برقراری ارتباط با آن كنید، به او آب بدهید، نوازشش كنید، خاك روی برگ‌هایش را بگیرید، برگ‌های زرد و پژمرده‌اش را جدا كنید و گلدانش را پاك كنید.

همین كارهای ساده باعث می‌شود بتوانید با روح موجود زنده‌ای دیگر ارتباط برقرار كنید و آن‌گاه او نیز در لحظه‌ای كه به حضورش نیاز دارید، رفیق‌تان خواهد بود.

مگر آرامش نمی‌خواهید؟ آرامش، رفیق نظم است؛ یعنی برای پیشگیری از استرس در محیط كار باید بدانید هر مسئولیتی را دقیقا چه زمانی باید انجام دهید در غیر این صورت ساعات كاری‌تان آشفته، پراضطراب، غیرقابل پیش‌بینی و شیوه حضورتان در محیط اداره به قول قدیمی‌ها «باری به هر جهت» می‌شود بنابراین، همین امروز یك دفترچه كوچك یادداشت بخرید و برنامه‌های روزانه‌تان را در آن بنویسید و خودتان را ملزم كنید به آن وفادار باشید، اما یك نكته را یادتان باشد: اگر آرامش می‌خواهید فقط برای خودتان برنامه‌ریزی كنید نه دیگران! البته قبول داریم كه گروهی از افراد به علت نوع شغل‌شان ناچارند برای دیگران هم برنامه‌ریزی كنند و طبیعی است یك مدیر، آرامش كمتری نسبت به كارمندان عادی داشته باشد، اما مساله‌ای كه ما به آن اشاره می‌كنیم این است كه برخی افراد بدون آن كه شغل‌شان مدیریت باشد، برای دیگران برنامه می‌ریزند.

برای روشن‌تر شدن آنچه گفتیم مثالی می‌زنیم. تصور كنید آقای الف كارمندی است كه عادت كرده برای دیگران برنامه‌ریزی كند. او قصد دارد سه‌شنبه این هفته را مرخصی بگیرد، اما می‌داند این فصل سال، زمان اوج كاری آنها محسوب می‌شود بنابراین به جای آن‌كه برای خودش برنامه‌ریزی كند و كارهایش را طوری مرتب كند كه بتواند هم مرخصی بگیرد و هم به همه مسوولیت‌هایش رسیدگی كند، تصمیم می‌گیرد برای همكارانش برنامه‌ریزی كند و مسوولیت‌هایش را روی دوش آنها بیندازد. او به خیال خودش یك نقشه حساب شده می‌كشد كه اگر سه‌شنبه بی‌خبر نیاید، دو همكار دیگرش ناچار می‌شوند سه چهار ساعت هم دیرتر بروند تا مسئولیت‌های نیمه‌كاره او را انجام دهند!

به این ترتیب آقای الف با خیال راحت روز سه‌شنبه را در خانه می‌ماند و اواسط روز با رییس تماس می‌گیرد كه سرماخورده یا سردرد گرفته، غافل از این‌كه یكی از همكارانش هم با برنامه‌ریزی قبلی مرخصی گرفته و البته مسوولیت‌هایش را پیش از رفتن انجام داده است.

به این ترتیب، همه كارها روی دوش كارمندی كه در اداره مانده است، می‌افتد و او پنج ساعت بیشتر از ساعت كاری‌اش در اداره باقی می‌ماند.

شما احتمالا تا اینجای كار نتیجه گرفته‌اید كه در این داستان، كارمندی كه در اداره مانده بیشتر از بقیه استرس را تحمل كرده است و خطری متوجه آقای الف كه به خیال خودش زرنگی كرده است، نیست؛ اما اشتباه می‌كنید!

سختی كار برای كارمندی كه در اداره مانده فقط این است كه ناچار شده یك روز بیشتر از روزهای دیگر پشت میزش باشد.

پس از این روز مسلما او بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد و رییسش وظیفه‌شناسی‌ وی را تحسین خواهد كرد و اگر هم چنین نكند به هر حال، این نكته را در نظر دارد كه این كارمند، زمانی كه بشدت به حضورش نیاز داشته، سركارش بوده است، اما ماجرا درباره آقای الف برعكس است. او نه‌تنها مسوولیتش را انجام نداده، بلكه بقیه را به زحمت انداخته است.

رییس پس از آن كه آقای الف چند بار همین نقشه را عملی می‌كند، نتیجه می‌گیرد این كارمند از زیر بار مسوولیت شانه خالی كرده است بنابراین باید به محض برگشتنش مسوولیت‌های مربوط به او را بیشتر كند، پس همین كه پای آقای الف به اداره می‌رسد، رییس شرایط كاری را برای او چندبرابر سخت می‌كند و از تسهیلاتی كه در اختیارش گذاشته تا حدی می‌كاهد.

علاوه بر این، همكار آقای الف از او ناراضی است و خشمش را با كم محلی كردن و بدخلقی نشان می‌دهد و همه این دلایل باعث می‌شود شرایط كاری برای آقای الف سخت و پراسترس شود و او تا مدتی در محل كارش احساس آرامش نكند.

دقت داشته باشید كه یك برنامه‌ریزی حرفه‌ای باید براساس اولویت‌ها باشد، یعنی ابتدا باید همه مسوولیت‌های‌تان را روی كاغذ بنویسید و سپس برای آنها برحسب اولویت انجام، شماره‌ای بگذارید و به همان ترتیب هم انجام‌شان بدهید.

مشكلی كه بیشتر مردم در برنامه‌ریزی شغلی مطرح می‌كنند، این است كه معمولا در طول روز اتفاقاتی پیش‌بینی نشده رخ می‌دهد كه در برنامه‌ریزی‌شان لحاظ نشده است و به همین علت روند برنامه روزانه مختل می‌شود، اما این مساله نمی‌تواند علتی قانع‌كننده برای بی‌برنامگی باشد. یك برنامه‌ریزی حرفه‌ای باید سوپاپ اطمینان داشته باشد.

وقتی شما ناچار می‌شوید بخشی از وقت‌تان را در طول روز به كارهای خارج از برنامه‌ریزی اختصاص دهید، مسلما برای كارهایی كه پیشتر زمان آنها را در طول روز پیش‌بینی كرده بودید وقت كم می‌آورید.

سوپاپ‌های اطمینان، فرصت‌هایی است كه برای جبران عقب‌افتادگی از برنامه و بروز رخدادهای نابهنگام در برنامه‌ریزی گنجانده می‌شود. در این بخش‌ها، وقت فرد آزاد است و او یا می‌تواند در آنها استراحت كند یا به جبران عقب‌افتادگی‌اش از برنامه اصلی بپردازد.

كم‌خوابی، نه‌تنها به سلامت‌تان آسیب می‌زند و شما را مستعد ابتلا به ضعف چشم، چاقی مفرط، چربی كبد، اختلالات هورمونی و سرطان می‌كند، اعصاب‌تان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد و توانایی قضاوت و تصمیم‌گیری منطقی را از شما می‌گیرد، كم‌طاقت و بی‌حوصله‌تان می‌كند و به همین علت محیط كارتان را بیشتر از آنچه واقعا هست، پراسترس و فرساینده احساس می‌كنید.

برخی كارمندان می‌گویند حتی وقتی خواب‌شان به اندازه كافی است گاه در محیط كار، احساس خواب‌آلودگی و خستگی شدید دارند و محیط كار برایشان غیرقابل تحمل می‌شود.

در این شرایط هیچ اشكالی ندارد در اوقاتی كه سرتان خلوت‌تر است، به اندازه سه چهار دقیقه سرتان را روی میز كار بگذارید و چرتی بزنید . آن​گاه متوجه می‌شوید​ با همین خواب كوتاه، انرژی‌تان چندبرابر شده است.

شما هم باور دارید​ مشكلات پیچیده گاهی با روش‌های ساده حل می‌شود؟ شاید به نظرتان خنده‌دار باشد، اما باید باور كنید​ چند تغییر بسیار كوچك در وضعیت پوشش‌تان و شیوه قرار گرفتن‌تان پشت میز یا وضعیت اتاق‌تان می‌تواند احساس منفی شما را نسبت به محیط كار عوض كند.

نكته اول این است كه لباس‌هایی در شأن محیط كار اما راحت بپوشید. در شرایط استرس شدید بد نیست چند لحظه‌ای دكمه‌های سر آستین‌ها را برای چند لحظه‌ای باز كنید و نفس‌هایتان را تنظیم كنید، یعنی آرام و ملایم نفس بكشید تا ضربان قلب‌تان هم تنظیم شود.

اگر پشت میز نشسته‌اید اشكالی ندارد پاها را چند دقیقه‌ای از كفش درآورید و به صندلی تكیه بدهید. سپس پنجره اتاق‌تان را باز كنید تا هوای تازه و خنك، سرحال‌تان كند و اگر با همه این اوصاف حال‌تان بهتر نشد، به جای پرخوری در فرصت ناهار، چند دقیقه‌ای از اداره خارج شوید و بسرعت پیاده‌روی كنید.

بین تاثیری كه محیط شغلی‌تان بر شما می‌گذارد و تاثیری كه شما بر آن می‌گذارید، ارتباطی مستقیم وجود دارد. منظورمان این است كه چگونه احتمال دارد شما با چهره‌ای عبوس، احساسی منفی و در حال نق‌زدن وارد اداره شوید و انتظار داشته باشید پشت میز كارتان كه می‌نشینید بارانی از آرامش و شادی روی سرتان باریدن بگیرد.

اگر پی انرژی مثبت در محیط كار هستید​ باید بتوانید از خودتان انرژی مثبت ساطع كنید. یكی از راه‌های به‌وجود آوردن این انرژی ـ چه در اداره و چه در خانه ـ این است كه لبخند بر لب داشته باشید.

لبخند، واكنش اطرافیان را نسبت به شما عوض می‌كند، شما را فردی با اعتماد به نفس و قوی نشان می‌دهد و علاوه بر این، احساس نشاط​ درونی را نیز به شما منتقل خواهد كرد و از فشار روانی محیط اطراف‌تان می‌كاهد.