گاه در کشاکش بحث ها و جدال ها در زندگی مشترک، یکی از والدین سعی می کند فرزندان را به سمت خود بکشد تا جبهه قوی تری علیه والد دیگر تشکیل دهد. این جبهه گیری یا به اصطلاح گروکشی، باعث سردرگمی احساسی فرزندان نسبت به والدین می شود. معمولاً این والد علت ادامه زندگی را وجود بچه ها می داند و به این وسیله نوعی احساس عذاب وجدان در فرزند ایجاد می کند که اگر او نبود، والدش مجبور به تحمل چنین شرایطی نبود. از طرفی نوعی احساس ترس از دست دادن در فرزند ایجاد می شود که این امر وابستگی به والدین را در پی دارد. این وابستگی گاه تا بزرگسالی نیز ادامه پیدا می کند.


وابسته کردن کودک، ترفند برخی والدین برای پنهان کردن ترس خود
اصولاً وابسته کردن فرزندان، ترفندی است که گاه یک والد برای پنهان کردن ترس خود از تنهایی و تنها ماندن استفاده می کند. کودکی که در چنین شرایطی بزرگ می شود، همیشه نسبت به والدین (معمولاً یکی از والدین) احساس دین می کند و ناراحتی یا نارضایتی آن والد او را به شدت آشفته می سازد. معمولاً این افراد بعد ازدواج زمانی به مشاور مراجعه می کنند که همسرشان از وابستگی زیاد آنان به والدین به ستوه آمده است. گلایه این همسران معمولاً این است که شوهر یا خانم ما زمان زیادی را در کنار والدینش می گذراند، والدین وی برای همه امور زندگی شان تصمیم گیری می کنند یا همسر، توانایی مقابله یا مخالفت با خواسته های غیرمنطقی خانواده اش را ندارد.


رقابت با مادر همسر
اگر با چنین فردی ازدواج کرده اید یا قصد ازدواج دارید باید بدانید که والد (معمولاً مادر) همسر شما، ممکن است رقیبی جدی برای شما باشد. معمولاً تلاش برای بر هم زدن این وابستگی دو سویه و افراطی راه به جایی نمی برد؛ زیرا از طرفی والد هیچ گاه حاضر به ترک این وابستگی نیست و از طرف دیگر فرزند توانایی رها شدن از بار احساس دین نسبت به والدش را ندارد. اگرچه معمولاً خود این والدین همسری برای فرزندشان انتخاب می کنند، یعنی برای مثال عروس همیشه انتخاب مادر شوهر است، ولی ترس از تنهایی و تنها شدن گاه چنان قوی است که استقلال فرزندان باعث اضطراب تنهایی والدین می شود.


والدین وابسته و فرزندانشان به کمک نیاز دارند
در برخورد با والدین وابسته، هر نوع رفتاری که حاکی از تلاش برای کاهش این وابستگی باشد، والد را به واکنش وامی دارد تا ارتباط خود را با فرزندش قوی تر کند؛ بنابراین سعی نکنید در ابتدای کار در مقابل والد همسرتان جبهه گیری شدیدی کنید. از لحاظ روان شناختی، هم این دسته از والدین و هم فرزندانشان نیاز به کمک دارند. کمک به والد برای پذیرفتن استقلال فرزند و درک این واقعیت که باید به فرزند اجازه بدهد تا از زیر چتر حمایتی او خارج شود و از طرف دیگر، کمک به فرزند برای رها شدن از احساس دینی که سال هاست انرژی روانی او را به خود مشغول کرده است. اما رسیدن به این نقطه، زمان زیادی می طلبد و برای رسیدن به آن باید حوصله داشت و صبر کرد.


یک راهکار موثر
در چنین شرایطی، به عنوان یک همسر بهترین کاری که می توانید انجام دهید نزدیک شدن به والد همسرتان است. اگر رابطه شما با والد همسرتان خوب باشد، او شما را رقیب خود نمی بیند و کم کم استقلال فرزند خود را می پذیرد.

اگر همسرتان نیز دریابد که شما مورد تأیید والدش هستید، به شما اطمینان بیشتری پیدا می کند و به مرور زمان وابستگی اش را به شما منتقل می کند. از آن جا که این وابستگی برای وی لذت بخش تر است، چون احساس دینی در آن وجود ندارد، به سرعت افزایش می یابد و فرزند را از وابستگی شدید به والدش رها می کند.نکته مهم دیگر این است که اغلب این افراد معمولاً همیشه وابسته هستند، چه به والدین و چه به همسر و اعتماد به نفس زیادی ندارند حتی اگر خلاف آن را وانمود کنند.

فکر کنید به یک جمع جدید وارد شده اید و در حالی که تلاش می کنید با این جمع تازه آشنا شوید، یکباره یکی از دوستان قدیمی تان را در همان مهمانی می بینید، اما او به حدی با شما شوخی های زننده می کند که بناچار مجبور به ترک آن جمع می شوید.این گونه اتفاق ها، هر روز در زندگی بسیاری از شهروندان رخ می دهد و چه دوستی ها و روابط صمیمی که به خاطر همین شوخی های خارج از کنترل به انتهای خط رسیده است.

پیر و جوان و تحصیلکرده و بی سواد هم ندارد. اگر بخواهیم بی تعارف حرف بزنیم امروزه دیگر شوخی های افراطی و خارج از ادب به شکل بسیار پررنگی در جامعه دیده می شود که تداوم این وضع می تواند سلامت اجتماعی و روانی شهروندان را تهدید کند.

● واکنش های ما به انواع شوخی ها

شوخی ها دو هدف عمده دارد که اولی را می توان ایجاد فضای شادی و خنده در جمع و دیگری را توهین و تحقیر طرف مقابل دانست. اما خطر جدی اینجاست که گاهی این دو هدف با همدیگر ترکیب می شوند و شرایطی پیش می آید که فردی بی آن که قصد و نیت بدی داشته باشد با شوخی های نابجا موجب رنجیدن دوستش می شود.

تکلیف شوخی های نوع اول و دوم که روشن است و هر دو با قصد و نیت قبلی انجام می شود و احتمالا خروجی اش هم مطابق همان قصد و نیت قبلی خواهد بود، اما در شوخی هایی که ناخواسته موجب دلخوری افراد می شود، نیت فرد این بوده که با شوخی کردن فضای شادتری ایجاد کند، اما ناخواسته دوستش را دلخور می کند.

محمد طاهرشاد، کارشناس جامعه شناسی در گفت و گو با «جام جم» می گوید: شوخی هایی که به فردی توهین نمی شود و صرفا برای خندیدن در جمع گفته می شود، مشکلی ایجاد نمی کند، اما اگر شوخی کردن با نیت تحقیر و توهین باشد و این کار هم تداوم یابد، اصلا نباید به فرد شوخی کننده مجال این کار را داد و باید قاطعانه با او برخورد کرد.

در شوخی های دوپهلو که در کنار خندیدن به حقوق فردی هم ناخواسته تعرض می شود، باید با زبان تذکر برخورد کرد و رفتار تند و قهرآمیز، تاثیر عکس می دهد و احتمال دارد به معنی بی جنبه بودن فرد تلقی شود.

● درست خندیدن، هنر است

خندیدن برای خیلی از آدم ها، حکم همان زندگی را دارد. تصور دنیایی که همه با هم سرد و رسمی برخورد می کنند، خارج از حوصله ایرانی هاست.

طاهرشاد می گوید: ما ایرانی ها مردمان شوخ طبعی هستیم که خلاقیت بالایی برای خلق صحنه های خنده آور داریم، اما به دلیل این که نهادهای فرهنگساز به مردم درست توضیح نداده که مرز دقیق بین شوخی های مودبانه و بی ادبانه کجاست، خیلی اوقات فراموش می کنیم تا چه سطحی شوخی های ما محترمانه و تا چه سطحی غیرمحترمانه است.

این پژوهشگر مسائل اجتماعی بر این باور است ما در دورانی زندگی می کنیم که رفته رفته داریم هنر درست خندیدن را از دست می دهیم.

وی تاکید می کند: در جامعه ای که الزامات و لوازم تفریحات سالم در اختیار مردم قرار داده نشود و مردم نتوانند از مجراهای قانونی و اخلاقی شاد باشند و انرژی خود را تخلیه کنند، در آن صورت به تفریحات کنترل نشده و شوخی های زننده روی می آورند تا از این طریق، کمبود شادی را در زندگی شان جبران کنند.

نکته: یکی از عمده دلایل رواج شوخی های زننده در جامعه این است که معمولا ما ایرانی ها عادت نکرده ایم مرزبندی مشخصی با آدم ها و اماکن مختلف داشته باشیم، مثلا خیلی ها می خواهند همان سطح صمیمیتی را که بین خانواده شان دارند، در محیط کار هم پیاده کنند

طاهرشاد توضیح می دهد: اگر جوانی، شغلی مفید و شرایط مالی مناسبی داشته باشد و جامعه هم برای اوقات فراغت آن جوان، برنامه ریزی منطقی داشته باشد بسیار احتمالش بعید است این فرد از مجرای شوخی های فیزیکی و سخیف، همه روزش را بگذراند. در حقیقت اگر جوانی همه ابزار و لوازم تفریحات سالم و خندیدن پاک را در اختیار داشته باشد، میلش به انجام شوخی های سخیفی که با تحقیر دیگران همراه می شود، کاهش می یابد.

● مرزبندی مشخصی نداریم

شاید شما هم به این نکته توجه کرده اید که این روزها، شوخی های افراطی بین دو نفر به معنای صمیمیت تعبیر می شود و افرادی هم که همواره با دیگران رفتاری محترمانه و مودبانه دارند، احتمال دارد با عناوین و القابی همچون بچه مثبت در جامعه خطاب شوند.

طاهرشاد معتقد است در جامعه ای که اخلاق و ادب را یک ضدارزش به حساب بیاورند، اما شوخی های سخیف در روابط اجتماعی، جایگاهی ارزشمند میان مردم داشته باشد، در چنین جامعه ای نیاز به آموزش و فرهنگسازی برای اصلاح امور رفتاری شهروندان، یک ضرورت است.

وی خاطرنشان می کند: یکی از عمده دلایل رواج شوخی های زننده در جامعه این است که معمولا ما ایرانی ها عادت نکرده ایم مرزبندی مشخصی با آدم ها و اماکن مختلف داشته باشیم، مثلا خیلی ها می خواهند همان سطح صمیمیتی را که بین خانواده شان دارند، در محیط کار هم پیاده کنند، اما به دلیل تداخل قوانین رایج در دو حوزه غیرمرتبط مانند خانه و محل کار، در چنین شرایطی احتمال بروز بی اخلاقی زیاد می شود.

این پژوهشگر مسائل اجتماعی توضیح می دهد: نوع برخورد صمیمی ما با اعضای خانواده، گونه ای خاص از شوخی های خانوادگی را پدید می آورد که حتی گاهی اگر زننده هم باشد، دلخور نشویم، اما وقتی همین سطح صمیمیت را به محل کار یا اداره یا سایر اماکن رسمی می کشانیم، آن گاه باید انتظار داشته باشیم گاهی شوخی های دیگران با ما خارج از چارچوب ادب و نزاکت باشد.

● شوخی های سخیف را تبلیغ نکنیم

اگرچه مشکل گسترش شوخی های خارج از کنترل فقط مشکلی داخلی نیست و مردمان کشورهای دیگر نیز با شدت و ضعف های مختلف با این آسیب اجتماعی درگیر هستند، اما این مشکل در کشور ما به مرحله ای رسیده است که حتی در دانشگاه ها و مراکز فرهنگی نیز ردپای شوخی های زننده به چشم می خورد.

در این میان، نمایش فیلم های کمدی که در آن حتی از لودگی و شوخی های فیزیکی هم برای خنداندن مخاطب استفاده می شود، موجب شده ذائقه مخاطب و بخصوص سلایق مخاطب کودک و نوجوان ایرانی تحت تاثیر همین مجموعه های کمدی قرار بگیرد و در واقع ممکن است مخاطب ما با کپی برداری از این شوخی های پخش شده، به خیال خودش تلاش کند به صورت یک شخصیت بامزه و دوست داشتنی در جامعه جلوه کند.

در هر حال، به نظر می رسد علاوه بر این که باید با هر نوع بسته تبلیغاتی (مثل عکس، فیلم و مجله) که در آن به اشاعه شوخی های سخیف دامن می زند مقابله شود، رسانه های فرهنگساز نیز باید با آموزش و نمایش رفتارهای معقول در جامعه، الگویی از یک شهروند شاد، فعال و مودب را به نمایش بگذارند؛ شهروندی که اگر با فردی هم شوخی می کند، شوخی اش از مرز ادب خارج نشده موجب دلخوری کسی هم نمی شود.

گونه های مان سرخ می شود، پوست صورت مان قرمز می شود، دست هایمان شبیه کویر لوت تکه تکه می شوند و... تا دل تان بخواهد زمستان می تواند به پوست تان آسیب بزند، مگر این که مراقب باشید و هوای پوست تان را داشته باشید.

سردِ سرد خشکِ خشک

زیر پوست زمستان چه خبر است؟! از طرفی هوا سرد می شود و برفی، و از طرفی پوست بدن افراد خشک می شود و قرمز. اگر مراقب آب و هوای زمستانی نباشید هم بدن تان را داغون می کند و هم پوست تان را. در این جا رفتیم سراغ راه هایی که می تواند شما را در مواجهه با هوای سرد پوست کلفت کند.

چه کنیم؟

کرم های مرطوب کننده: کلا و در همه حال استفاده از این کرم ها خالی از فایده نیست. منتهی در فصل زمستان از آن ها استفاده بیشتری می شود. چرا که این کرم ها یک لایه محافظ روی پوست ایجاد می کنند و پوست را مرطوب نگه می دارند و از خشکی نجاتش می دهند. از کرم مرطوب کننده ای استفاده کنید که پایه اصلی آن به جای آب، روغن باشد. برای این که روغن روی پوست لایه ای محافظ ایجاد می کند که نسبت به کرم یا لوسیون، رطوبت بیشتری را در خود نگه می دارد. البته نه هر روغنی. یکی از این روغن های مناسب، روغن بادام است که یک مرطوب کننده و نرم کننده بسیار موثر است.

صابون تان را تغییر دهید

صابونی که برای دست و صورت استفاده می کنید، نباید مواد شیمیایی قوی داشته باشد. به طورمعمول محصولاتی که نگهدارنده و عطر و اسانس دارند، رطوبت پوست را از بین می برد. در این فصل می توانید از صابون های بچه یا روغن هایی با ترکیب گیاهی استفاده کنید.

مراقب هوای خانه تان هم باشید

سیستم های گرمایشی مرکزی و همین طور بخاری ها، هم محیط خانه را گرم و از طرفی رطوبت هوا را هم کم می کنند. در ماه های سرد بهتر است از دستگاه بخور استفاده کنید، این کار هم سبب می شود هوای دور و برتان مرطوب شود و هم کم تر سرما بخورید. علاوه بر آن حتما دیده اید کسانی که می خواهند صورت شان را پاک سازی کنند از بخور گرم استفاده می کنند. این بخور به حفظ رطوبت و شادابی پوست کمک می کند.

ضدآفتاب برای تمام فصول

درست است که در فصل زمستان، هوا خیلی آفتابی نیست، اما این تصور اشتباهی است که کرم ضد آفتاب فقط مخصوص روزهای تابستان و روزهای آفتابی است. در صورتی که اشعه های UV خورشید در فصل زمستان همراه با سرما، باد و خشکی هوا می تواند به پوست آسیب برساند. پس کرم ضد آفتاب را حتی در روزهای برفی ترک نکنید.

لذت حمام با آب داغ را فراموش کنید!

واقعا حمام کردن با آب داغ در یک روز سرد خیلی کیف دارد. اما این آب داغ باعث از بین رفتن رطوبت و چربی طبیعی پوست می شود و پوست را خشک می کند. به خصوص اگر زمان حمام گرفتن تان هم طولانی باشد. بهتر است از آب ولرم استفاده کنید و بلافاصله بعد از حمام، پوست تان را با حوله خشک کنید و نقاط حساس تر پوستی از جمله دست و صورت تان را با کرم مرطوب کننده، مرطوب کنید.

چه بپوشیم؟

پوست کلفت باشید! نیازی به گفتن نیست که در فصل زمستان باید خوب خودتان را بپوشانید، فقط مواظب دست ها و صورت خود هم باشید. پوست دست از همه قسمت های بدن نازک تر است و غدد چربی کمتری دارد. معنایش این است که مرطوب نگاه داشتن دست ها، به خصوص در سرما و آب و هوای خشک مشکل تر است. بنابراین قبل از خارج شدن از منزل، کرم مرطوب کننده بزنید و روی آن هم دستکش بپوشید.

چه بخوریم؟

اگر مواد غذایی که مصرف می کنید با حساب و کتاب باشد، پوست شما در شرایط معمولی صاف و شفاف می شود و هم در هوای سرد خشک نمی شود. پوست هم مثل هر عضو دیگر بدن، غذای مورد نیازش را از طریق جذب غذایی که می خوریم به دست می آورد. پس مراقب چیزهایی که می خورید باشید.

میوه ها و سبزی ها فصل را از دست ندهید

برای حفظ سلامت پوست تان، نیازی نیست که دنبال مکمل های غذایی جور واجور باشید، سعی کنید ویتامین های مورد نیاز بدن تان را از طریق مواد غذایی مناسب تامین کنید. یکی از چیزهایی که به راحتی در دسترس تان هست، میوه است. مرکبات، از میوه های زمستانی هستند که به داشتن ویتامین C معروف اند. ویتامین C داروی تقویتی است که موجب شادابی و طراوت پوست می شود. سبزی ها هم به دلیل آنتی اکسیدانی که دارند، از خشکی و چین و چروک شدن پوست جلوگیری می کنند. مثل انواع کلم ها. علاوه بر خوردن میوه، می توانید از ماسک های میوه هم استفاده کنید و انواع میوه را با توجه به خاصیت آن به پوست خود بزنید.

غذای اختصاصی؛ انواع ماهی

امگا ۳ که در انواع ماهی به خصوص در ماهی های چرب(آزاد و ساردین) وجود دارد، از درمان های خشکی پوست است. روغن های گیاهی کلزا و گردو هم که سرشار از اسیدهای چرب امگا۳ است. متخصصان توصیه می کنند تا جایی که امکان دارد غذاهایی با اسیدهای چرب ضروری را جذب بدن کنید، چرا که بدن به تنهایی قادر به ساخت آن ها نیست.

آب، دوای هر دردی/ رطوبت از درون

فصل زمستان که می شود معمولا کمتر تشنه می شویم و خوردن مایعات را فراموش می کنیم. مایعاتی که هم برای بدن ضروری است و هم برای پوست. مهم ترین آن ها هم آب است. اگر بدن بی آب نباشد، آن وقت پوست هم رطوبت خودش را حفظ می کند و خشک نمی شود. پوست شما برای این که شاداب بماند، روزانه به ۶ تا ۸ لیوان آب نیاز دارد.

اگر کف پای تان مثل کویر شده است!

معمولا هوای سرد اثرش را روی کف پا وخیم تر نشان می دهد تا پوست صورت و دست. البته ترک پا غیر از هوای سرد، عوامل دیگری هم دارد که باعث می شود پا، پوست پوست و ترک ترک شود. ۱. از شستشوی مداوم پا پرهیز کنید. ۲. در خانه هم از جوراب یا دمپایی روفروشی استفاده کنید. ۳. به دنبال کرم های حاوی وازلین و ویتامین E و کرم کف پا باشید. ۴. استفاده منظم از ترکیب گلیسیرین و گلاب به عنوان پماد می تواند موثر باشد.