| |
| در دژ بـبـسـتـند وز باره تیز |
| برآمد خروشیدن رسـتـخیز |
| بگـفـتـند کای مرد بازور و هوش |
| برین گونـه با ما بکینـه مـکوش |
| پدر نام تو چون بزادی چـه کرد |
| کمندافـگـنی گر سپـهر نـبرد |
| دریغسـت رنـج اندرین شارستان |
| کـه دانـنده خواند ورا کارسـتان |
| چو تور فریدون ز ایران براند |
| ز هر گونـه دانـندگان را بـخواند |
| یکی باره افـگـند زین گونـه پی |
| ز سنگ و ز خشت و ز چوب و ز نی |
| برآودر ازینـسان بافـسون و رنـج |
| بـپالود رنـج و تـهی کرد گنـج |
| بـسی رنـج بردند مردان مرد |
| کزین باره دژ برآرند گرد |
| نـبدکـس بدین شارستان پادشا |
| بدین رنـج بردن نیارد بـها |
| سلیحسـت و ایدر بسی خوردنی |
| بزیر اندرون راه آوردنی |
| اگر سالیان رنـج و رزم آوری |
| نـباشد بدسـتـت جز از داوری |
| نیاید برین باره بر مـنـجـنیق |
| از افـسون سلـم و دم جاثـلیق |
| چو بشنید رستم پر اندیشـه شد |
| دلـش از غم و درد چون بیشه شد |
| یکی رزم کرد آن نـه بر آرزوی |
| سـپاه اندر آورد بر چار سوی |
| بیک روی گودرز و یک روی طوس |
| پـس پشـت او پیل با بوق و کوس |
| بیک روی بر لـشـکر زابـلی |
| زرهدار با خـنـجر کابـلی |
| چو آن دید دستم کـمان برگرفـت |
| هـمـه دژ بدو ماند اندر شگفـت |
| هر آنکـس کـه از باره سر بر زدی |
| زمانـه سرش را بـهـم در زدی |
| ابا مـغز پیکان همی راز گـفـت |
| بـبدسازگاری هـمی گشت جفت |
| بـن باره زان پس بکـندن گرفـت |
| ز دیوار مردم فـگـندن گرفـت |
| سـتونـها نـهادند زیر اندرش |
| بیالود نـفـط سیاه از برش |
| چو نیمی ز دیوار دژکـنده شد |
| بـچوب اندر آتـش پراگـنده شد |
| فرود آمد آن باره تور گرد |
| ز هر سو سـپاه اندر آمد بـگرد |
| بـفرمود رستـم کـه جنگ آورید |
| کـمانـها و تیر خدنـگ آورید |
| گوان از پی گـنـج و فرزند خویش |
| هـمان از پی بوم و پیوند خویش |
| هـمـه سر بدادند یکـسر بـباد |
| گرامی‌تر آنـکو ز مادر نزاد |
| دلیران پیاده شدند آن زمان |
| سـپرهای چینی و تیر و کـمان |
| برفـتـند با نیزه‌داران بـهـم |
| بـپیش اندرون بیژن و گستـهـم |
| دم آتـش تیز و باران تیر |
| هزیمـت بود زان سـپـس ناگزیر |
| چو از باره دژ بیرون شدند |
| گریزان گریزان بـهامون شدند |
| در دژ ببست آن زمان جنـگـجوی |
| بـتاراج و کشـتـن نـهادند روی |
| چـه مایه بکشتند و چـندی اسیر |
| بـبردند زان شـهر برنا و پیر |
| بـسی سیم و زر و گرانـمایه چیز |
| سـتور و غـلام و پرسـتار نیز |
| تهمـتـن بیامد سر و تن بشست |
| بـپیش جـهانداور آمد نخسـت |
| ز پیروز گشـتـن نیایش گرفـت |
| جـهان آفرین را سـتایش گرفـت |
| بایرانیان گـفـت با کردگار |
| بیامد نـهانی هـم از آشـکار |
| بـپیروزی اندر نیایش کـنید |
| جـهان آفرین را سـتایش کـنید |
| بزرگان بـپیش جـهان‌آفرین |
| نیایش گرفـتـند سر بر زمین |
| چو از پاک یزدان بـپرداخـتـند |
| بران نامدار آفرین ساخـتـند |
| که هر کس که چون تو نباشد بجنگ |
| نشسـتـن بـه آید بنام و بننگ |
| تـن پیل داری و چـنـگال شیر |
| زمانی نـباشی ز پیگار سیر |
| تهمتـن چـنین گفت کین زور و فر |
| یکی خـلـعـتی باشد از دادگر |
| شـما سربـسر بـهره دارید زین |
| نـه جای گله‌ست از جـهان آفرین |
| بـفرمود تا گیو با ده هزار |
| سـپردار و بر گـسـتوان ور سوار |
| شود تازیان تا بـمرز خـتـن |
| نـماند کـه ترکان شوند انجمـن |
| چو بنـمود شب جعد زلـف سیاه |
| از اندیشه خمیده شد پشـت ماه |
| بـشد گیو با آن سواران جـنـگ |
| سـه روز اندر آن تاختن شد درنگ |
| بدانـگـه کـه خورشید بنمود تاج |
| برآمد نشـسـت از بر تخـت عاج |
| ز توران بیامد سرافراز گیو |
| گرفـتـه بـسی نامداران نیو |
| بـسی خوب چـهر بـتان طراز |
| گرانـمایه اسـپان و هرگونه ساز |
| فرسـتاد یک نیمـه نزدیک شاه |
| ببـخـشید دیگر همـه بر سپاه |
| وزان پس چو گودرز و چون طوس و گیو |
| چو گستهم و شیدوش و فرهاد نیو |
| ابا بیژن گیو برخاسـتـند |
| یکی آفرین نو آراسـتـند |
| چـنین گفـت گودرز کای سرفراز |
| جـهان را بـمـهر تو آمد نیاز |
| نـشاید کـه بی‌آفرین تو لـب |
| گـشاییم زین پس بروز و بشـب |
| کـسی کو بـپیمود روی زمین |
| جـهان دید و آرام و پرخاش و کین |
| بیک جای زین بیش لـشـکر ندید |
| نـه از موبد سالـخورده شـنید |
| ز شاهان و پیلان وز تـخـت عاج |
| ز مردان و اسپان و از گـنـج و تاج |
| سـتاره بدان دشـت نـظاره بود |
| کـه این لشکر از جنـگ بیچاره بود |
| بـگـشـتیم گرد دژ ایدر بـسی |
| ندیدیم جز کینـه درمان کـسی |
| کـه خوشان بدیم از دم اژدها |
| کـمان تو آورد ما را رها |
| توی پـشـت ایران و تاج سران |
| سزاوار و ما پیش تو کـهـتران |
| مـکافات این کار یزدان کـند |
| کـه چـهر تو همواره خندان کـند |
| بـپاداش تو نیست‌مان دسـترس |
| زبانـها پر از آفرینـسـت و بـس |
| بزرگیت هر روز بافزون ترسـت |
| هنرمـند رخـش تو صد لشکرست |
| تهمـتـن بریشان گرفـت آفرین |
| کـه آباد بادا بـگردان زمین |
| مرا پشـت ز آزادگانست راسـت |
| دل روشـنـم بر زبانم گواسـت |
| ازان پس چنین گفت کایدر سه روز |
| بـباشیم شادان و گیتی فروز |
| چـهارم سوی جـنـگ افراسیاب |
| برانیم و آتـش برآریم ز آب |
| هـمـه نامداران بگـفـتار اوی |
| بـبزم و بـخوردند نـهادند روی
p30n.ir
|
