| دو هـفـتـه برآمد برین کارزار |
| کـه هزمان همی تیره‌تر گشت کار |
| بـه پیش اندر آمد نـبرده زریر |
| سـمـندی بزرگ اندر آورده زیر |
| بـه لشکرگـه دشمـن اندر فتاد |
| چو اندر گیا آتـش و تیز باد |
| هـمی کشت زیشان همی خوابنید |
| مر او را نـه اسـتاد هرکـش بدید |
| چو ارجاسپ دانسـت کان پورشاه |
| سـپـه را هـمی کرد خواهد تباه |
| بدان لـشـکر خویش آواز داد |
| کـه چونین هـمی داد خواهید داد |
| دو هفـتـه برآمد برین بر درنـگ |
| نـبینـم هـمی روی فرجام جنگ |
| بـکردند گردان گشـتاسـپ شاه |
| بـسی نامداران لـشـکر تـباه |
| کـنون اندر آمد میانـه زریر |
| چو گرگ دژآگاه و شیر دلیر |
| بکـشـت او همه پاک مردان من |
| سرافراز گردان و ترکان مـن |
| یکی چاره باید سـگالیدنا |
| و گرنـه ره ترک مالیدنا |
| برین گر بـماند زمانی چـنین |
| نـه ایتاش ماند نه خلـخ نـه چین |
| کدامـسـت مرد از شما نام خواه |
| کـه آید پدید از میان سـپاه |
| یکی ترگ داری خرامد بـه پیش |
| خـنیده کـند در جهان نام خویش |
| هران کز میان باره انـگیزند |
| بـگرداندش پـشـت و بـگریزند |
| مـن او را دهـم دخـتر خویش را |
| سـپارم بدو لـشـکر خویش را |
| سـپاهـش ندادند پاسوخ باز |
| بـترسیده بد لـشـکر سرفراز |
| چو شیر اندرافتاد و چون پیل مست |
| همی کشت زیشان همی کرد پست |
| هـمی کوفتشان هر سوی زیر پای |
| سـپـهدار ایران فرخـنده رای |
| چو ارجاسپ دید آن چنان خیره شد |
| کـه روز سپیدش شـب تیره شد |
| دگر باره گـفـت ای بزرگان مـن |
| تـگینان لـشـکر گزینان مـن |
| بـبینید خویشان و پیوسـتـگان |
| بـبینید نالیدن خـسـتـگان |
| ازان زخـم آن پـهـلو آتـشی |
| کـه سامیش گرزست و تیر آرشی |
| کـه گفـتی بسوزد همی لشکرم |
| کـنون برفروزد هـمی کـشورم |
| کدامسـت مرد از شما چیره دست |
| که بیرون شود پیش این پیل مست |
| هرانـکو بدان گردکـش یازدا |
| مرد او را ازان باره بـندازدا |
| چو بخشـنده‌ام بیش بسپارمـش |
| کـلاه از بر چرخ بـگذارمـش |
| هـمیدون نداد ایچ کس پاسخـش |
| بـشد خیره و زرد گشت آن رخش |
| سـه بار این سخن را بریشان براند |
| چو پاسـخ نیامدش خامش بـماند |
| بیامد پـس آن بیدرفـش سـترگ |
| پـلید و بد و جادوی و پیر گرگ |
| بـه ارچاسـپ گفت ای بلند آفتاب |
| بـه زور و به تن همـچو افراسیاب |
| بـه پیش تو آوردم این جان خویش |
| سـپر کردم این جان شیرینت پیش |
| شوم پیش آن پیل آشفته مسـت |
| گر ایدونـک یابم بران پیل دسـت |
| بـه خاک افگنم تنش ای شـهریار |
| مـگر بر دهد گردش روزگار |
| ازو شاد شد شاه و کرد آفرین |
| بدادش بدو باره خویش و زین |
| بدو داد ژوپین زهرابدار |
| کـه از آهـنین کوه کردی گذار |
| چو شد جادوی زشـت ناباکدار |
| سوی آن خردمـند گرد سوار |
| چو از دور دیدش برآورد خـشـم |
| پر از خاک روی و پر از خون دو چشم |
| بـه دست اندرون گرز چون سام یل |
| بـه پیش اندرون کشته چون کوه تل |
| نیارسـت رفتـنـش بر پیش روی |
| ز پنـهان همی تاخـت بر گرد اوی |
| بینداخـت ژوپین زهرابدار |
| ز پـنـهان بران شاهزاده سوار |
| گذاره شد از خسروی جوشـنـش |
| بـه خون غرقه شد شهریاری تنش |
| ز باره در افـتاد پـس شـهریار |
| دریغ آن نـکو شاهزاده سوار |
| فرود آمد آن بیدرفـش پـلید |
| سلیحـش همـه پاک بیرون کشید |
| سوی شاه چین برد اسپ و کمرش |
| درفـش سیه افـسر پرگـهرش |
| سپاهـش همـه بانـگ برداشتند |
| هـمی نـعره از ابر بگذاشـتـند |
| چو گشتاسـپ از کوه سر بنـگرید |
| مر او را بدان رزمـگـه بر ندید |
| گـمانی برم گـفـت کان گرد ماه |
| کـه روشـن بدی زو همه رزمگاه |
| نـبرده برادرم فرخ زریر |
| کـه شیر ژیان آوریدی بـه زیر |
| فـگـندسـت بر باره از تاختـن |
| بـماندند گردان ز انداخـتـن |
| نیاید هـمی بانـگ شـه زادگان |
| مـگر کشـتـه شد شاه آزادگان |
| هیونی بـتازید تا رزمـگاه |
| بـه نزدیکی آن درفـش سیاه |
| بـبینید کان شاه من چون شدست |
| کـم از درد او دل پر از خون شدست |
| بـه دین اندرون بود شاه جـهان |
| کـه آمد یکی خون ز دیده چـکان |
| بـه شاه جـهان گـفـت ماه ترا |
| نـگـهدار تاج و سـپاه ترا |
| جـهان پـهـلوان آن زریر سوار |
| سواران ترکان بـکـشـتـند زار |
| سر جادوان جـهان بیدرفـش |
| مر او را بیفگـند و برد آن درفـش |
| چو آگاهی کـشـتـن او رسید |
| بـه شاه جهانجوی و مرگـش بدید |
| هـمـه جامـه تا پای بدرید پاک |
| بران خـسروی تاج پاشید خاک |
| همی گفت گشتاسپ کای شهریار |
| چراغ دلـت را بـکـشـتـند زار |
| ز پـس گفت داننده جاماسـپ را |
| چـه گویم کنون شاه لهراسـپ را |
| چگونـه فرستـم فرسـتـه بدر |
| چـه گویم بدان پیر گشـتـه پدر |
| چـه گویم چـه کردم نـگار ترا |
| کـه برد آن نـبرده سوار ترا |
| دریغ آن گو شاهزاده دریغ |
| چو تابـنده ماه اندرون شد بـه میغ |
| بیارید گـلـگون لـهراسـپی |
| نـهید از برش زین گشـتاسـپی |
| بیاراسـت مر جستـن کینـش را |
| بـه ورزیدن دین و آیینـش را |
| جـهاندیده دسـتور گفـتا به پای |
| بـه کینـه شدن مر ترا نیست رای |
| بـه فرمان دسـتور دانای راز |
| فرود آمد از باره بنـشـسـت باز |
| بـه لشـکر بگفـتا کدامست شیر |
| کـه باز آورد کین فرخ زریر |
| کـه پیش افگـند باره بر کین اوی |
| کـه باز آورد باره و زین اوی |
| پذیرفـتـن اندر خدای جـهان |
| پذیرفـتـن راسـتان و مـهان |
| کـه هر کز میانـه نـهد پیش پای |
| مر او را دهـم دخـترم را هـمای |
| نجنـبید زیشان کس از جای خویش |
| ز لـشـکر نیاورد کـس پای پیش |
