| چو بشنید رستم دژم گشت سخـت |
| بـلرزید برسان برگ درخـت |
| بیامد بـنزدیک پولادوند |
| ورا دید برسان کوه بـلـند |
| سـپـه را همـه بیشتر خسته دید |
| وزان روی پرخاش پیوسـتـه دید |
| بدل گـفـت کین روز ما تیره گشـت |
| سرنامداران ما خیره گـشـت |
| هـمانا کـه برگـشـت پرگار ما |
| غـنوده شد آن بـخـت بیدار ما |
| بیفـشارد ران رخـش را تیز کرد |
| برآشـفـت و آهـنـگ آویز کرد |
| بدو گـفـت کای دیو ناسازگار |
| بـبینی کـنون گردش روزگار |
| چو آواز رسـتـم بـگردان رسید |
| تـهـمـتـن یلان را پیاده بدید |
| دژم گـشـتـه زو چار گرد دلیر |
| چو گوران و دشـمـن بـکردار شیر |
| چـنین گـفـت با کردگار جـهان |
| کـه ای برتر از آشـکار و نـهان |
| مرا چشـم اگر تیره گشتی بجنـگ |
| بـهـسـتی ز دیدار این روز تنـگ |
| کزین سان برآمد ز ایران غریو |
| ز پیران و هومان وز نره دیو |
| پیاده شده گیو و رهام و طوس |
| چو بیژن کـه بر شیر کردی فـسوس |
| تبـه گشـتـه اسـپ بزرگان بتیر |
| بدین سان برآویخـتـه خیره خیر |
| بدو گـفـت پولادوند ای دلیر |
| جـهاندیده و نامـبردار و شیر |
| کـه بـگریزد از پیش تو ژنده پیل |
| بـبینی کـنون موج دریای نیل |
| نگـه کـن کـنون آتـش جنگ من |
| کـمـند و دل و زور و آهنـگ مـن |
| کزین پـس نیابی ز شاهـت نـشان |
| نـه از نامداران و گردنـکـشان |
| نـبینی زمین زین سپس جز بـخواب |
| سـپارم سـپاهـت بافراسیاب |
| چـنین گفـت رسـتـم بـپولادوند |
| کـه تا چـند ازین بیم و نیرنگ و بـند |
| ز جـنـگ آوران تیز گویا مـباد |
| چو باشد دهد بی‌گـمان سر بـباد |
| چو بـشـنید پولادوند این سـخـن |
| بیاد آمدش گـفـتـه‌های کـهـن |
| کـه هر کو بـبیداد جوید نـبرد |
| جـگر خـسـتـه باز آید و روی زرد |
| گر از دشمنـت بد رسد گر ز دوسـت |
| بد و نیک را داد دادن نـکوسـت |
| هـمان رستمسـت این که مازندران |
| شـب تیره بـسـتد بـگرز گران |
| بدو گـفـت کای مرد رزم آزمای |
| چـه باشیم برخیره چـندین بـپای |
| بگشـتـند وز دشـت برخاست گرد |
| دو پیل ژیان و دو شیر نـبرد |
| برانـگیخـت آن باره پولادوند |
| بینداخـت پـس تاب داده کـمـند |
| بدزدید یال آن نـبرده سوار |
| چو زین گونـه پیوسـتـه شد کارزار |
| بزد تیغ و بـند کـمـندش برید |
| بـجای آمد آن بـند بد را کـلید |
| بـپیچید زان پس سوی دست راست |
| بدانـسـت کان روز روز بـلاسـت |
| عـمودی بزد بر سرش پیلـتـن |
| کـه بـشـنید آواز او انـجـمـن |
| چـنان تیره شد چـشـم پولادوند |
| کـه دستـش عـنان را نبد کار بند |
| تهـمـتـن بران بد کـه مغز سرش |
| بـبیند پر از رنـگ تیره برش |
| چو پولادوند از بر زین بـماند |
| تهـمـتـن جـهان آفرین را بخواند |
| کـه ای برتر از گردش روزگار |
| جـهاندار و بینا و پروردگار |
| گرین گردش جنگ مـن داد نیسـت |
| روانـم بدان گیتی آباد نیسـت |
| روا دارم از دسـت پولادوند |
| روان مرا برگـشاید ز بـند |
| ور افراسیابـسـت بیدادگر |
| تو مسـتان ز من دست و زور و هـنر |
| کـه گر من شوم کشته بر دست اوی |
| بایران نـماند یکی جـنـگـجوی |
| نـه مرد کـشاورز و نـه پیشـه‌ور |
| نـه خاک و نه کشور نه بوم و نـه بر |
| بکـشـتی گرفـتـن نـهادند روی |
| دو گرد سرافراز و دو جـنـگـجوی |
| بـپیمان کـه از هر دو روی سـپاه |
| بیاری نیاید کـسی کینـه‌خواه |
| میان سـپـه نیم فرسـنـگ بود |
| سـتاره نـظاره بران جـنـگ بود |
| چو پولادوند و تـهـمـتـن بـهـم |
| برآویخـتـند آن دو شیر دژم |
| هـمی دسـت سودند یک با دگر |
| گرفـتـه دو جـنـگی دوال کـمر |
| چو شیده بر و یال رسـتـم بدید |
| یکی باد سرد از جـگر برکـشید |
| پدر را چـنین گـفـت کین زورمـند |
| کـه خوانی ورا رسـتـم دیوبـند |
| بدین برز بالا و این دسـت برد |
| بـخاک اندر آرد سر دیو گرد |
| نـبینی ز گردان ما جز گریز |
| مـکـن خیره با چرخ گردان سـتیز |
| چـنین گـفـت با شیده افراسیاب |
| کـه شد مغز من زین سخن پرشتاب |
| برو تا بـبینی کـه پولادوند |
| بکشـتی هـمی چون کند دست بند |
| چـنین گفـت شیده که پیمان شاه |
| نـه این بود با او بـپیش سـپاه |
| چو پیمان شکـن باشی و تیره مـغز |
| نیایید ز دسـت تو پیگار نـغز |
| تو این آب روشـن مـگردان سیاه |
| کـه عیب آورد بر تو بر عیب‌خواه |
| بدشـنام بـگـشاد خـسرو زبان |
| برآشـفـت و شد با پسر بدگـمان |
| بدو گـفـت اگر دیو پولادوند |
| ازین مرد بدخواه یابد گزند |
| نـماند بدین رزمـگـه زنده کـس |
| ترا از هـنرها زیانـسـت و بـس |
| عـنان برگرایید و آمد چو شیر |
| باوردگاه دو مرد دلیر |
| نـگـه کرد پیکار دو پیل مـسـت |
| درآورده بر یکدگر هر دو دسـت |
| بـپولاد گـفـت ای سرافراز شیر |
| بـکـشـتی گر آری مر او را بزیر |
| بـخـنـجر جـگرگاه او را بـکاف |
| هـنر باید از کار کردن نـه لاف |
| نـگـه کرد گیو اندر افراسیاب |
| بدان خیره گفـتار و چـندان شـتاب |
| برانـگیخـت اسـپ و برآمد دمان |
| چو بشکسـت پیمان همی بدگـمان |
| برستـم چـنین گفت کای جنگجوی |
| چـه فرمان دهی کهـتران را بـگوی |
| نـگـه کـن بـه پیمان افراسیاب |
| چو جای بـلا دید و جای شـتاب |
| بیامد هـمی دل بیافروزدش |
| بکـشـتی درون خـنـجر آموزدش |
