| برآمد بران تـند بالا فراز |
| چو روی پدر دید بردش نـماز |
| پدر داغ دل بود بر پای جـسـت |
| بـبوسید و بسـترد رویش به دسـت |
| بدو گـفـت یزدان سـپاس ای جوان |
| کـه دیدم ترا شاد و روشـن‌روان |
| ز مـن در دل آزار و تـندی مدار |
| بـه کین خواستـن هیچ کـندی مدار |
| گرزم آن بداندیش بدخواه مرد |
| دل مـن ز فرزند خود تیره کرد |
| بد آید بـه مردم ز کردار بد |
| بد آید بـه روی بد از کار بد |
| پذیرفـتـم از کردگار جـهان |
| شـناسـنده آشـکار و نـهان |
| کـه چون من شوم شاد و پیروزبخـت |
| سـپارم ترا کـشور و تاج و تـخـت |
| پرستـش بـهی برکـنـم زین جهان |
| سـپارم ترا تاج و تـخـت مـهان |
| چـنین پاسـخـش داد اسفـندیار |
| کـه خـشـنود بادا ز من شـهریار |
| مرا آن بود تـخـت و تاج و سـپاه |
| کـه خـشـنود باشد جـهاندار شاه |
| جـهاندار داند کـه بر دشـت رزم |
| چو مـن دیدم افـگـنده روی گرزم |
| بدان مرد بد گوی گریان شدم |
| ز درد دل شاه بریان شدم |
| کـنون آنـچ بد بود از ما گذشـت |
| غـم رفـتـه نزدیک ما بادگـشـت |
| ازین پـس چو مـن تیغ را برکـشـم |
| وزین کوه‌پایه سراندر کـشـم |
| نـه ارجاسـپ مانـم نه خاقان چین |
| نـه کـهرم نـه خلـخ نه توران زمین |
| چو لشـکر بدانسـت کاسـفـندیار |
| ز بـند گران رسـت و بد روزگار |
| برفـتـند یکـسر گروها گروه |
| بـه پیش جـهاندار بر تیغ کوه |
| بزرگان فزرانـه و خویش اوی |
| نـهادند سر بر زمین پیش اوی |
| چـنین گفـت نیک‌اخـتر اسفـندیار |
| کـه ای نامداران خـنـجرگزار |
| هـمـه تیغ زهرآبـگون برکـشید |
| یکایک درآیید و دشـمـن کـشید |
| بزرگان برو خواندند آفرین |
| کـه ما را توی افـسر و تیغ کین |
| هـمـه پیش تو جان گروگان کـنیم |
| بـه دیدار تو رامـش جان کـنیم |
| همـه شـب هـمی لشکر آراستند |
| هـمی جوشـن و تیغ پیراسـتـند |
| پدر نیز با فرخ اسـفـندیار |
| هـمی راز گـفـت از بد روزگار |
| ز خون جوانان پرخاشـجوی |
| بـه رخ بر نـهاد از دو دیده دو جوی |
| کـه بودند کـشـتـه بران رزمـگاه |
| بـه سر بر ز خون و ز آهـن کـلاه |
| هـمان شـب خبر نزد ارجاسپ شد |
| کـه فرزند نزدیک گـشـتاسـپ شد |
| بـه ره بر فراوان طـلایه بـکـشـت |
| کـسی کو نشد کشته بنمود پشـت |
| غـمی گـشـت و پرمایگان را بخواند |
| بـسی پیش کـهرم سخـنـها براند |
| کـه ما را جزین بود در جـنـگ رای |
| بدانگـه کـه لـشـکر بیامد ز جای |
| هـمی گـفـتـم آن دیو را گر به بند |
| بیابیم گیتی شود بی‌گزند |
| بـگیرم سر گاه ایران زمین |
| بـه هر مرز بر ما کـنـند آفرین |
| کـنون چون گـشاده شد آن دیوزاد |
| بـه چنگـسـت ما را غم و سرد باد |
| ز ترکان کسی نیست هـمـتای اوی |
| کـه گیرد بـه رزم اندرون جای اوی |
| کـنون با دلی شاد و پیروز بـخـت |
| بـه توران خرامیم با تاج و تـخـت |
| بـفرمود تا هرچ بد خواسـتـه |
| ز گـنـج و ز اسـپان آراسـتـه |
| ز چیزی کـه از بـلـخ بامی بـبرد |
| بیاورد یکـسر بـه کـهرم سـپرد |
| ز کهرمـش کـهـتر پـسر بد چـهار |
| بـنـه بر نـهادند و شد پیش بار |
| برفـتـند بر هر سوی صد هیون |
| نـشـسـتـه برو نیز صد رهنـمون |
| دلـش بود پربیم و سر پر شـتاب |
| ازو دور بد خورد و آرام و خواب |
| یکی ترک بد نام اون گرگـسار |
| ز لـشـکر بیامد بر شـهریار |
| بدو گـفـت کای شاه ترکان چین |
| بـه یک تـن مزن خویشتـن بر زمین |
| سـپاهی همـه خسـتـه و کوفته |
| گریزان و بـخـت اندر آشوفـتـه |
| پـسر کوفتـه سوخـتـه شـهریار |
| بیاری کـه آمد جز اسـفـندیار |
| هـم‌آورد او گر بیاید مـنـم |
| تـن مرد جنـگی بـه خاک افگنـم |
| سـپـه را هـمی دل شکسته کنی |
| بـه گفـتار بی‌جنـگ خستـه کنی |
| چون ارجاسـپ نشـنید گفـتار اوی |
| باید آن دل و رای هـشیار اوی |
| بدو گـفـت کای شیر پرخاشـخر |
| ترا هـسـت نام و نژاد و هـنر |
| گر این را کـه گـفـتی بـجای آوری |
| هـنر بر زبان رهـنـمای آوری |
| ز توران زمین تا بـه دریای چین |
| ترا بـخـشـم و بوم ایران زمین |
| سـپـهـبد تو باشی به هر کشورم |
| ز فرمان تو یک زمان نـگذرم |
| هـم اندر زمان لـشـکر او را سـپرد |
| کـسانی کـه بودند هـشیار و گرد |
| همـه شـب هـمی خلعت آراستند |
| هـمی باره پـهـلوان خواسـتـند |
| چو خورشید زرین سـپر برگرفـت |
| شـب تیره زو دسـت بر سر گرفـت |
| بینداخـت پیراهـن مـشـک رنـگ |
| چو یاقوت شد مهر چهرش بـه رنـگ |
| ز کوه اندر آمد سـپاه بزرگ |
| جـهانـگیر اسـفـندیار سـترگ |
| چو لشـکر بیاراسـت اسـفـندیار |
| جـهان شد بـه کردار دریای قار |
| بـشد گرد بـسـتور پور زریر |
| کـه بگذاشـتی بیشـه زو نره شیر |
| بیاراسـت بر میمـنـه جای خویش |
| سـپـهـبد بد و لشـکر آرای خویش |
| چو گردوی جـنـگی بر میسره |
| بیامد چو خور پیش برج بره |
| بـه پیش سـپاه آمد اسـفـندیار |
| بـه زین اندرون گرزه گاوسار |
| بـه قلـب اندرون شاه گشتاسپ بود |
| روانـش پر از کین لـهراسـپ بود |
| وزان روی ارجاسـپ صـف برکـشید |
| سـتاره هـمی روی دریا ندید |
| ز بـس نیزه و تیغـهای بـنـفـش |
| هوا گـشـتـه پر پرنیانی درفـش |
| بـشد قلـب ارجاسـپ چون آبنوس |
| سوی راستـش کـهرم و بوق و کوس |
| سوی میسره نام شاه چـگـل |
| کـه در جنگ ازو خواسـتی شیر دل |
| برآمد ز هر دو سـپـه گیر و دار |
| بـه پیش اندر آمد گو اسـفـندیار |
| چو ارجاسـپ دید آن سـپاه گران |
| گزیده سواران نیزه‌روان |
| بیامد یکی تـند بالا گزید |
| بـه هر سوی لشکر همی بـنـگرید |
| ازان پـس بـفرمود تا ساروان |
| هیون آورد پیش ده کاروان |
| چـنین گـفـت با نامداران براز |
| کـه این کار گردد بـه مابر دراز |
| نیاید پدیدار پیروزئی |
| نـکو رفـتـنی گر دل افروزئی |
| خود و ویژگان بر هیونان مـسـت |
| بـسازیم باهسـتـگی راه جسـت |
| چو اسـفـندیار از میان دو صـف |
| چو پیل ژیان بر لـب آورده کـف |
| هـمی گـشـت برسان گردان سپهر |
| بـه چـنـگ اندرون گرزه گاو چـهر |
| تو گفـتی همه دشت بالای اوسـت |
| روانـش هـمی در نگنجد به پوسـت |
| خروش آمد و نالـه کرنای |
| برفـتـند گردان لـشـکر ز جای |
| تو گـفـتی ز خون بوم دریا شدسـت |
| ز خـنـجر هوا چون ثریا شدسـت |
| گران شد رکیب یل اسـفـندیار |
| بـغرید با گرزه گاوسار |
| بیفـشارد بر گرز پولاد مـشـت |
| ز قلـب سپـه گرد سیصد بکشـت |
| چـنین گـفـت کز کین فرشیدورد |
| ز دریا برانـگیزم امروز گرد |
| ازان پـس سوی میمنه حمـلـه برد |
| عـنان باره تیزتـگ را سـپرد |
| صد و شست گرد از دلیران بکـشـت |
| چو کـهرم چـنان دید بنمود پـشـت |
| چـنین گفـت کاین کین خون نیاست |
| کزو شاه را دل پر از کیمیاسـت |
| عـنان را بـپیچید بر میسره |
| زمین شد چو دریای خون یکـسره |
| بکـشـت از دلیران صد و شصت و پنج |
| هـمـه نامداران با تاج و گـنـج |
| چنین گفت کاین کین آن سی و هشت |
| گرامی برادر کـه اندر گذشـت |
| چو ارجاسـپ آن دید با گرگـسار |
| چـنین گـفـت کز لشـکر بی‌شمار |
| همـه کشتـه شد هرک جنگی بدند |
| بـه پیش صـف‌اندر درنـگی بدند |
| ندانـم تو خامـش چرا مانده‌ای |
| چـنین داسـتانـها چرا رانده‌ای |
| ز گـفـتار او تیز شد گرگـسار |
| بیامد بـه پیش صـف کارزار |
| گرفـتـه کـمان کیانی بـه چنـگ |
| یکی تیر پولاد پیکان خدنـگ |
| چو نزدیک شد راند اندر کـمان |
| بزد بر بر و سینـه پـهـلوان |
| ز زین اندر آویخـت اسـفـندیار |
| بدان تا گـمانی برد گرگـسار |
| کـه آن تیر بگذشـت بر جوشـنـش |
| بـخـسـت آن کیانی بر روشنـش |
| یکی تیغ الـماس گون برکـشید |
| هـمی خواسـت از تن سرش را برید |
| بـترسید اسـفـندیار از گزند |
| ز فـتراک بـگـشاد پیچان کـمـند |
| بـه نام جـهان‌آفرین کردگار |
| بینداخـت بر گردن گرگـسار |
| بـه بـند اندر آمد سر و گردنـش |
| بـخاک اندر افـگـند لرزان تـنـش |
| دو دست از پس پشت بستش چو سنگ |
| گره زد بـه گردن برش پالـهـنـگ |
| بـه لشـکرگـه آوردش از پیش صف |
| کـشان و ز خون بر لـب آورده کـف |
| فرسـتاد بدخواه را نزد شاه |
| بـه دسـت هـمایون زرین کـلاه |
| چـنین گفـت کاین را به پرده سرای |
| بـبـند و بـه کشتـن مکن هیچ رای |
| کـنون تا کرا بد دهد کردگار |
| کـه پیروز گردد ازین کارزار |
| وزان جایگـه شد بـه آوردگاه |
| بـه جـنـگ اندر آورد یکسر سـپاه |
| برانـگیخـتـند آتـش کارزار |
| هوا تیره گون شد ز گرد سوار |
| چو ارجاسـپ پیکار زان‌گونـه دید |
| ز غـم پسـت گشت و دلـش بردمید |
| بـه جنـگاوران گفـت کهرم کجاست |
| درفشـش نه پیداست بر دست راست |
| هـمان تیغ‌زن کـندر شیرگیر |
| کـه بـگذاشـتی نیزه بر کوه و تیر |
| بـه ارجاسـپ گفتـند کاسفـندیار |
| بـه رزم اندرون بود با گرگـسار |
| ز تیغ دلیران هوا شد بـنـفـش |
| نـه پیداسـت آن گرگ پیکر درفـش |
| غـمی شد در ارجاسپ را زان شگفت |
| هیون خواسـت و راه بیابان گرفـت |
| خود و ویژگان بر هیونان مـسـت |
| برفـتـند و اسـپان گرفته به دست |
| سـپـه را بران رزمـگـه بر بـماند |
| خود و مـهـتران سوی خـلـج براند |
| خروشی برآمد ز اسـفـندیار |
| بـلرزید ز آواز او کوه و غار |
| بـه ایرانیان گفـت شمـشیر جنـگ |
| مدارید خیره گرفـتـه بـه چـنـگ |
| نیام از دل و خون دشـمـن کـنید |
| ز تورانیان کوه قارن کـنید |
| بیفـشارد ران لـشـکر کینـه‌خواه |
| سـپاه اندر آمد بـه پیش سـپاه |
| بـه خون غرقه شد خاک و سنگ و گیا |
| بـگـشـتـس بـخون گر بدی آسیا |
| هـمـه دشـت پا و بر و پشـت بود |
| بریده سر و تیغ در مـشـت بود |
| سواران جـنـگی هـمی تاخـتـند |
| بـه کالا گرفـتـن نـپرداخـتـند |
| چو ترکان شـنیدند کارجاسـپ رفـت |
| هـمی پوستـشان بر تن از غم بکفت |
| کـسی را کـه بد باره بـگریخـتـند |
| دگر تیغ و جوشـن فرو ریخـتـند |
| بـه زنـهار اسـفـندیار آمدند |
| هـمـه دیده چون جویبار آمدند |
| بریشان بـبـخـشود زورآزمای |
| ازان پـس نیفـگـند کـس را ز پای |
| ز خون نیا دل بی‌آزار کرد |
| سری را بریشان نـگـهدار کرد |
| خود و لـشـکر آمد بـه نزدیک شاه |
| پر از خون بر و تیغ و رومی کـلاه |
| ز خون در کفش خنـجر افـسرده بود |
| بر و کـتـفـش از جوش آزرده بود |
| بشستـند شمـشیر و کفش به شیر |
| کـشیدند بیرون ز خـفـتانـش تیر |
| بـه آب اندر آمد سر و تن بشـسـت |
| جـهانـجوی شادان دل و تن درسـت |
| یکی جامـه سوکواران بـخواسـت |
| بیامد بر داور داد و راسـت |
| نیایش هـمی کرد خود با پدر |
| بران آفرینـنده دادگر |
| یکی هـفـتـه بر پیش یزدان پاک |
| هـمی بود گشـتاسـپ با درد و باک |
| بـه هشـتـم بـه جا آمد اسفندیار |
| بیامد بـه درگاه او گرگـسار |
| ز شیرین روان دل شده ناامید |
| تـن از بیم لرزان چو از باد بید |
| بدو گـفـت شاها تو از خون مـن |
| سـتایش نیابی بـه هر انـجـمـن |
| یکی بـنده باشـم بپیشـت بـپای |
| هـمیشـه بـه نیکی ترا رهنـمای |
| بـه هر بد کـه آید زبونی کـنـم |
| بـه رویین دژت رهـنـمونی کـنـم |
| بـفرمود تا بـند بر دسـت و پای |
| بـبردند بازش بـه پرده سرای |
| بـه لشـکر گـه آمد که ارجاسپ بود |
| کـه ریزندها خون لـهراسـپ بود |
| بـبـحـشید زان رزمگـه خواستـه |
| سوار و پیاده شد آراسـتـه |
| سران و اسیران کـه آورده بود |
| بـکـشـت آن کزو لشـکر آزرده بود |
