| چو از بلـخ بامی بـه جیحون رسید |
| سـپـهدار لـشـکر فرود آورید |
| بـشد شـهریار از میان سـپاه |
| فرود آمد از باره بر شد بـه گاه |
| بـخواند او گرانـمایه جاماسـپ را |
| کـجا رهـنـمون بود گشتاسپ را |
| سر موبدان بودو شاه ردان |
| چراغ بزرگان و اسـپـهـبدان |
| چـنان پاک تـن بود و تابـنده جان |
| کـه بودی بر او آشـکارا نـهان |
| سـتاره‌شـناس و گرانـمایه بود |
| ابا او بـه دانـش کرا پایه بود |
| بـپرسید ازو شاه و گـفـتا خدای |
| ترا دین بـه داد و پاکیزه رای |
| چو تو نیست اندر جهان هیچ کـس |
| جـهاندار دانـش ترا داد و بـس |
| بـبایدت کردن ز اخـتر شـمار |
| بـگویی هـمی مر مرا روی کار |
| کـه چون باشد آغاز و فرجام جنگ |
| کرا بیشـتر باشد اینـجا درنـگ |
| نیامد خوش آن پیر جاماسـپ را |
| بـه روی دژم گفت گشتاسـپ را |
| کـه میخواسـتـم کایزد دادگر |
| ندادی مرا این خرد وین هـنر |
| مرا گر نـبودی خرد شـهریار |
| نـکردی زمـن بودنی خواسـتار |
| مـگر با مـن از داد پیمان کـند |
| کـه نـه بد کند خود نه فرمان کند |
| جهانـجوی گفـتا بـه نام خدای |
| بدین و بـه دین آور پاک رای |
| بـه جان زریر آن نـبرده سوار |
| بـه جان گرانـمایه اسـفـندیار |
| کـه نـه هرگزت روی دشمن کنم |
| نـفرمایمـت بد نـه خود من کنم |
| تو هرچ اندرین کار دانی بـگوی |
| کـه تو چاره‌دانی و مـن چاره‌جوی |
| خردمـند گفـت این گرانمایه شاه |
| هـمیشـه بـتو تازه بادا کـلاه |
| ز بـنده میازار و بـنداز خـشـم |
| خنـک آنکـسی کو نبیند به چشم |
| بدان ای نـبرده کی نامـجوی |
| چو در رزم روی اندر آری بروی |
| بدانـگـه کـجا بانـگ و ویله کنند |
| تو گویی هـمی کوه را برکـنـند |
| بـه پیش اندر آیند مردان مرد |
| هوا تیره گردد ز گرد نـبرد |
| جـهان را بـبینی بگشتـه کـبود |
| زمین پر ز آتـش هوا پر زدود |
| وزان زخـم آن گرزهای گران |
| چـنان پـتـک پولاد آهـنـگران |
| بـه گوش اندر آید ترنـگا ترنـگ |
| هوا پر شده نـعره بور و خـنـگ |
| شکـسـتـه شود چرخ گردونـها |
| زمین سرخ گردد از ان خونـها |
| تو گویی هوا ابر دارد هـمی |
| وزان ابر الـماس بارد هـمی |
| بـسی بی پدر گشته بینی پـسر |
| بـسی بی پسر گشتـه بینی پدر |
| نخـسـتین کـس نامدار اردشیر |
| پـس شـهریار آن نـبرده دلیر |
| بـه پیش افگند اسپ تازان خویش |
| بـه خاک افگـند هر ک آیدش پیش |
| پیاده کـند ترک چـندان سوار |
| کز اخـتر نـباشد مر آن را شـمار |
| ولیکـن سرانـجام کشتـه شود |
| نـکونامـش اندر نوشـتـه شود |
| دریغ آنـچـنان مرد نام آورا |
| ابا رادمردان هـمـه سرورا |
| پـس آزاده شیدسـپ فرزند شاه |
| چو رسـتـم درآید به روی سـپاه |
| پـس آنـگاه مر تیغ را برکـشد |
| بـتازد بسی اسپ و دشمن کشد |
| بـسی نامداران و گردان چین |
| کـه آن شیر مرد افـگـند بر زمین |
| سرانـجام بختـش کـند خاکسار |
| برهـنـه کـند آن سر تاجدار |
| بیاید پـس آنـگاه فرزند مـن |
| ببـسـتـه میان را جـگر بند من |
| ابر کین شیدسـپ فرزند شاه |
| بـه میدان کـند تیز اسـپ سیاه |
| بـسی رنـج بیند بـه رزم اندرون |
| شـه خـسروان را بگویم که چون |
| درفـش فروزنده کاویان |
| بیفـگـنده باشـند ایرانیان |
| گرامی بـگیرد بـه دندان درفـش |
| بـه دندان بدارد درفش بنـفـش |
| بـه یک دست شمشیر و دیگر کلاه |
| بـه دندان درفـش فریدون شاه |
| برین سان همی‌افگند دشـمـنان |
| هـمی برکـند جان آهرمـنان |
| سرانـجام در جنـگ کشتـه شود |
| نـکو نامـش اندر نوشـتـه شود |
| پـس ازاده بـسـتور پور زریر |
| بـه پیش افگند اسپ چون نره شیر |
| بـسی دشـمـنان را کند ناپدید |
| شـگـفـتی‌تر از کار او کس ندید |
| چو آید سرانـجام پیروز باز |
| ابر دشـمـنان دسـت کرده دراز |
| بیاید پـس آن برگزیده سوار |
| پـس شـهریار جـهان نامدار |
| ز آهرمـنان بفگـند شسـت گرد |
| نـماید یکی پهـلوی دسـتـبرد |
| سرانـجام ترکان بـه تیرش زنـند |
| تـن پیلوارش بـه خاک افگـنـند |
| بیاید پـس آن نره شیر دلیر |
| سوار دلاور کـه نامـش زریر |
| بـه پیش اندر آید گرفته کـمـند |
| نشسـتـه بر اسفـندیاری سمند |
| ابا جوشـن زر درخـشان چو ماه |
| بدو اندرون خیره گشـتـه سـپاه |
| بـگیرد ز گردان لـشـکر هزار |
| بـبـندد فرسـتد بر شـهریار |
| بـه هر سو کجا بنهد آن شاه روی |
| هـمی راند از خون بدخواه جوی |
| نـه اسـتد کس آن پهلوان شاه را |
| سـتوه آورد شاه خرگاه را |
| پـس افـگـنده بیند بزرگ اردشیر |
| سیه گشته رخسار و تـن چون زریر |
| بـگرید برو زار و گردد نژند |
| برانـگیزد اسفـندیاری سـمـند |
| بـه خاقان نهد روی پر خشـم و تیز |
| تو گویی ندیدسـت هرگز گریز |
| چو اندر میان بیند ارجاسـپ را |
| سـتایش کـند شاه گشتاسپ را |
| صـف دشـمـنان سر بسر بردرد |
| ز گیتی سوی هیچ کـس نـنـگرد |
| هـمی خواند او زند زردشـت را |
| بـه یزدان نـهاده کیی پشـت را |
| سرانـجام گردد برو تیره‌بـخـت |
| بریده کـندش آن نکو تاج و تخـت |
| بیاید یکی نام او بیدرفـش |
| بـه سرنیزه دارد درفش بنـفـش |
| نیارد شدن پیش گرد گزین |
| نـشیند بـه راه وی اندر کـمین |
| باسـتد بران راه چون پیل مسـت |
| یکی تیغ زهر آب داده بـه دسـت |
| چو شاه جـهان بازگردد ز رزم |
| گرفـتـه جـهان را و کشته گرزم |
| بیندازد آن ترک تیری بروی |
| نیارد شدن آشـکارا بروی |
| پـس از دسـت آن بیدرفش پـلید |
| شود شاه آزادگان ناپدید |
| بـه ترکان برد باره و زین اوی |
| بـخواهد پـسرت آن زمان کین اوی |
| پـس آن لـشـکر نامدار بزرگ |
| بـه دشمن درافتد چو شیر سترگ |
| هـمی تازند این بر آن آن برین |
| ز خون یلان سرخ گردد زمین |
