|
سخن گفتن رستم با لشکر خویش قسمت 2
|
| چو کژ آفریدش جـهان آفرین |
| تو مشـنو سخن زو و کژی مـبین |
| نخسـتین کـه ما رزمگه ساختیم |
| سخـن رفـت زین کار و پرداختیم |
| ز پیران فرسـتاده آمد برین |
| کـه بیزارم از دشت وز رنـج و کین |
| کـه مـن دیده دارم همیشه پر آب |
| ز گـفـتار و کردار افراسیاب |
| میان بسـتـه‌ام بـندگی شاه را |
| نـخواهـم بر و بوم و خرگاه را |
| بـسی پـند و اندرز بشنید و گفت |
| کزین پس نباشد مرا جنگ جفـت |
| شوم گفت بپسیچم این کار تفـت |
| بـخویشان بگویم که ما را چه رفت |
| مرا تخت و گنجست و هـم چارپای |
| بدیشان نـمایم سزاوار جای |
| چو گفت این بگفتیم کاری رواسـت |
| بـتوران ترا تخت و گنج و نواسـت |
| یکی گوشـه‌ای گیر تا نزد شاه |
| ز تو آشـکارا نـگردد گـناه |
| بـگـفـتیم و پیران برین بازگشت |
| شـب تیره با دیو انباز گـشـت |
| هیونی فرسـتاد نزدیک شاه |
| کـه لـشـکر برآرای کامد سپاه |
| تو گفتی که با ما نگفت این سخـن |
| نـه سر بود ازان کار هرگز نه بـن |
| کـنون با تو ای پـهـلوان سـپاه |
| یکی دیگر افـگـند بازی براه |
| جز از رنـگ و چاره نداند هـمی |
| ز دانـش سخن برفشاند هـمی |
| کـنون از کـمـند تو ترسیده شد |
| روا بد کـه ترسیده از دیده شد |
| همـه پشـت ایشان بکاموس بود |
| سپهـبد چو سگسار و فر طوس بود |
| سر بخـت کاموس برگشتـه دید |
| بخـم کـمـند اندرش کشته دید |
| در آشـتی جوید اکـنون هـمی |
| نیارد نشستـن بـهامون هـمی |
| چو داند که تنـگ اندر آمد نـشیب |
| بـکار آورد بـند و رنـگ و فریب |
| گنـهـکار با گـنـج و با خواسته |
| کـه گفتـسـت پیش آرم آراسته |
| بـبینی که چون بردمد زخم کوس |
| بـجـنـگ اندر آید سپهدار طوس |
| سـپـهدار پیران بود پیش رو |
| کـه جـنـگ آورد هر زمان نوبنو |
| دروغسـت یکـسر همه گفت اوی |
| نـشاید جز او اهرمن جفـت اوی |
| اگر بـشـنوی سر بسر پند مـن |
| نگـه کـن بـبـهرام فرزند مـن |
| سـپـه را بدان چاره اندر نواخـت |
| ز گودرزیان گورستانی بـساخـت |
| کـه تا زنده‌ام خون سرشک منست |
| یکی تیغ هندی پزشک منـسـت |
| چو بشـنید رستـم بگودرز گفـت |
| کـه گـفـتار تو با خرد باد جفت |
| چـنین است پیران و این راز نیست |
| کـه او نیز با ما هـماواز نیسـت |
| ولیکـن مـن از خوب کردار اوی |
| نـجویم هـمی کین و پیکار اوی |
| نگـه کـن که با شاه ایران چه کرد |
| ز کار سیاوش چـه تیمار خورد |
| گر از گـفـتـه خویش باز آید اوی |
| بـنزدیک ما رزم‌ساز آید اوی |
| بـفـتراک بر بسـتـه دارم کمند |
| کـجا ژنده پیل اندرآرم بـبـند |
| ز نیکو گـمان اندر آیم نخـسـت |
| نـباید مـگر جنـگ و پیکار جست |
| چـنو باز گردد ز گـفـتار خویش |
| بـبیند ز ما درد و تیمار خویش |
| برو آفرین کرد گودرز و طوس |
| کـه خورشید بر تو ندارد فـسوس |
| بـنزدیک تو بـند و رنـگ و دروغ |
| سـخـنـهای پیران نـگیرد فروغ |
| مـباد این جهان بی سرو تاج شاه |
| تو بادی هـمیشـه ورا پیش‌گاه |
| چنین گفت رستم که شب تیره گشت |
| ز گفـتارها مـغزها خیره گشـت |
| بـباشیم و تا نیم‌شـب می خوریم |
| دگر نیمـه تیمار لـشـکر بریم |
| بـبینیم تا کردگار جـهان |
| برین آشـکارا چـه دارد نـهان |
| بایرانیان گفـت کامشـب بـمی |
| یکی اخـتری افـگـنـم نیک‌پی |
| کـه فردا مـن این گرز سام سوار |
| بـگردن بر آرم کـنـم کارزار |
| از ایدر بران سان شوم سوی جنگ |
| بدانـگـه کـجا پای دارد نهنـگ |
| سراپرده و افـسر و گـنـج و تاج |
| هـمان ژنده پیلان و هم تخت عاج |
| بیارم سـپارم بایرانیان |
| اگر تاخـتـن را بـبـندم میان |
| برآمد خروشی ز جای نشـسـت |
| ازان نامداران خـسروپرسـت |
| سوی خیمـه خویش رفـتـند باز |
| بـخواب و باسایش آمد نیاز |
