| یکی مایه‌ور پور اسـفـندیار |
| کـه نوش آذرش خواندی شـهریار |
| بران بام دژ بود و چشمش بـه راه |
| بدان تا کی آید ز ایران سـپاه |
| پدر را بـگوید چو بیند کـسی |
| بـه بالای دژ درنـمانده بـسی |
| چو جاماسـپ را دید پویان بـه راه |
| بـه سربر یکی نـغز توزی کـلاه |
| چـنین گفـت کامد ز توران سوار |
| بـپویم بـگویم بـه اسـفـندیار |
| فرود آمد از باره دژ دوان |
| چـنین گـفـت کای نامور پهلوان |
| سواری هـمی بینـم از دیدگاه |
| کـلاهی بـه سر بر نـهاده سیاه |
| شوم باز بینم که گشتاسپیسـت |
| وگر کینه‌جویست و ارجاسپیسـت |
| اگر ترک باشد بـبرم سرش |
| بـه خاک افگنـم نابـسوده برش |
| چـنین گـفـت پرمایه اسفندیار |
| کـه راه گذر کی بوده بی‌سوار |
| هـمانا کز ایران یکی لـشـکری |
| سوی ما بیامد بـه پیغـمـبری |
| کـلاهی بـه سر بر نـهاده دوپر |
| ز بیم سواران پرخاشـخر |
| چو بـشـنید نوش آذر از پهـلوان |
| بیامد بران باره دژ دوان |
| چو جاماسـپ تنـگ اندر آمد ز راه |
| هـم از باره دانسـت فرزند شاه |
| بیامد بـه نزدیک فرخ پدر |
| کـه فرخـنده جاماسپ آمد به در |
| بـفرمود تا دژ گـشادند باز |
| درآمد خردمـند و بردش نـماز |
| بدادش درود پدر سربـسر |
| پیامی کـه آورده بد در بدر |
| چـنین پاسـخ آورد اسـفـندیار |
| کـه ای از خرد در جـهان یادگار |
| خردمـند و کـنداور و سرفراز |
| چرا بـسـتـه را برد باید نـماز |
| کسی را که بر دست و پای آهنست |
| نـه مردم نژادست کاهرمنسـت |
| درود شـهـنـشاه ایران دهی |
| ز دانـش ندارد دلـت آگـهی |
| درودم از ارجاسـپ آمد کـنون |
| کز ایران همی دست شوید به خون |
| مرا بـند کردند بر بیگـناه |
| هـمانا گـه رزم فرزند شاه |
| چـنین بود پاداش رنـج مرا |
| بـه آهـن بیاراسـت گنـج مرا |
| کـنون همچـنین بستـه باید تنم |
| بـه یزدان گوای منست آهـنـم |
| کـه بر من ز گشتاسـپ بیداد بود |
| ز گـفـت گرزم اهرمـن شاد بود |
| مـبادا کـه این بد فرامش کنـم |
| روان را بـه گفتار بیهش کـنـم |
| بدو گفت جاماسپ کای راست‌گوی |
| جـهانـگیر و کـنداور و نیک‌خوی |
| دلـت گر چنین از پدر خیره گشت |
| نـگر بخـت این پادشا تیره گشت |
| چو لهراسپ شاه آن پرستـنده مرد |
| کـه ترکان بکشتـندش اندر نـبرد |
| هـمان هیربد نیز یزدان‌پرسـت |
| کـه بودند با زند و استا به دسـت |
| بکشـتـند هـشـتاد از موبدان |
| پرسـتـنده و پاک‌دل بـخردان |
| ز خونـشان به نوش‌آذر آذر بـمرد |
| چـنین بدکنـش خوار نتوان شمرد |
| ز بـهر نیا دل پر از درد کـن |
| برآشوب و رخـسارگان زرد کـن |
| ز کین یا ز دین گر نجـنـبی ز جای |
| نـباشی پسـندیده رهـنـمای |
| چـنین داد پاسخ کـه ای نیک‌نام |
| بـلـنداخـتر و گرد و جوینده کام |
| براندیش کان پیر لـهراسـپ را |
| پرسـتـنده و باب گشتاسـپ را |
| پـسر به که جوید همی کین اوی |
| کـه تخـت پدر داشت و ایین اوی |
| بدو گـفـت ار ایدونـک کین نیا |
| نـجویی نداری بـه دل کیمیا |
| هـمای خردمـند و بـه آفرید |
| کـه باد هوا روی ایشان ندید |
| بـه ترکان سیراند با درد و داغ |
| پیاده دوان رنـگ رخ چون چراغ |
| چـنین پاسـخ آوردش اسفـندیار |
| که من بسته بودم چنین زار و خوار |
| نـکردند زیشان ز مـن هیچ یاد |
| نـه برزد کس از بهر مـن سردباد |
| چه گویی به پاسخ که روزی همای |
| ز مـن کرد یاد اندرین تنـگ جای |
| دگر نیز پرمایه بـه آفرید |
| کـه گفـتی مرا در جهان خود ندید |
| بدو گفـت جاماسپ کای پهـلوان |
| پدرت از جـهان تیره دارد روان |
| بـه کوه اندرست این زمان با سران |
| دو دیده پر از آب و لـب ناچران |
| سـپاهی ز ترکان بـگرد اندرش |
| هـمانا نـبینی سر و افـسرش |
| نیاید پـسـند جـهان‌آفرین |
| کـه تو دل بپیچی ز مـهر و ز دین |
| برادر که بد مر ترا سی و هشـت |
| ازان پـنـج ماند و دگر درگذشـت |
| چـنین پاسـخ آوردش اسفـندیار |
| کـه چـندین برادر بدم نامدار |
| هـمـه شاد با رامش و من به بند |
| نـکردند یاد از مـن مستـمـند |
| اگر من کنون کین بسیچم چه سود |
| کزیشان برآورد بدخواه دود |
| چو جاماسپ زین گونه پاسخ شنود |
| دلـش گشـت از درد پر داغ و دود |
| هـمی بود بر پای و دل پر ز خشم |
| بـه زاری همی راند آب از دو چشم |
| بدو گـفـت کای پهلوان جـهان |
| اگر تیره گردد دلـت با روان |
| چـه گویی کـنون کار فرشیدورد |
| کـه بود از تو هـمواره با داغ و درد |
| به هر سو که بودی به رزم و به بزم |
| پر از درد و نـفرین بدی بر گرزم |
| پر از زخم شمشیر دیدم تـنـش |
| دریده برو مـغـفر و جوشـنـش |
| هـمی زار می بگسـلد جان اوی |
| ببـخـشای بر چشـم گریان اوی |
| چو آواز دادش ز فرشیدورد |
| دلـش گشت پرخون و جان پر ز درد |
| چو باز آمدش دل به جاماسپ گفت |
| کـه این بد چرا داشتی در نهفـت |
| بـفرمای کاهـنـگران آورند |
| چو سوهان و پـتـک گران آورند |
| بیاورد جاماسـپ آهـنـگران |
| چو سـندان پولاد و پـتـک گران |
| بـسودند زنـجیر و مسمار و غـل |
| هـمان بـند رومی به کردار پـل |
| چو شد دیر بر سودن بسـتـگی |
| بـه بد تنگدل بسته از خستـگی |
| بـه آهنـگران گفت کای شوربخت |
| بـبـندی و بسته ندانی گسخت |
| هـمی گفـت من بند آن شهریار |
| نـکردم بـه پیش خردمـند خوار |
| بـپیچید تـن را و بر پای جسـت |
| غـمی شد به پابند یازید دسـت |
| بیاهیخـت پای و بپیچید دسـت |
| همـه بند و زنجیر بر هم شکست |
| چو بگسست زنجیر بی‌توش گشت |
| بیفـتاد از درد و بیهوش گـشـت |
| سـتاره شـمرکان شگفتی بدید |
| بران تاجدار آفرین گـسـترید |
| چو آمد بـه هوش آن گو زورمـند |
| هـمی پیش بنـهاد زنجیر و بـند |
| چـنین گفت کاین هدیه‌های گرزم |
| منـش پست بادش به بزم و به رزم |
| بـه گرمابـه شد با تن دردمـند |
| ز زنـجیر فرسوده و مستـمـند |
| چو آمد بـه در پـس گو نامدار |
| رخـش بود همچون گل اندر بـهار |
| یکی جوشن خسروانی بخواسـت |
| هـمان جامـه پهلوانی بخواست |
| بـفرمود کان باره گام زن |
| بیارید و آن ترگ و شمـشیر مـن |
| چو چشمـش بران تیزرو برفـتاد |
| ز یزدان نیکی دهـش کرد یاد |
| هـمی گفـت گر من گنه کرده‌ام |
| ازینـسان بـه بـند اندر آزرده‌ام |
| چـه کرد این چـمان باره بربری |
| چـه بایسـت کردن بدین لاغری |
| بـشویید و او را بی‌آهو کـنید |
| بـه خوردن تنش را به نیرو کـنید |
| فرسـتاد کـس نزد آهـنـگران |
| هرانکـس کـه اسـتاد بود اندران |
| برفـتـند و چـندی زره خواستند |
| سـلیحـش یکایک بپیراسـتـند |
