| و زانـجا بیامد بـلـشـکر چو باد |
| کـسی را کـه بودند ویسـه نژاد |
| یکی انجـمـن کرد و بگـشاد راز |
| چـنین گفـت کامد نشیب و فراز |
| بدانید کین شیر دل رستمـسـت |
| جـهانـگیر و از تخمه نیرمسـت |
| بزرگان و شیران زابـلـسـتان |
| هـمـه نامداران کابـلـسـتان |
| چـنو کینـه‌ور باشد و رهنـمای |
| سواران گیتی ندارند پای |
| چو گودرز کشواد و چون گیو و طوس |
| بـناکام رزمی بود با فـسوس |
| ز ترکان گنـهـکار خواهد هـمی |
| دل از بیگـناهان بـکاهد هـمی |
| کـه دانی که ایدر گنهکار نیسـت |
| دل شاه ازو پر ز تیمار نیسـت |
| نگـه کـن که این بوم ویران شود |
| بـکام دلیران ایران شود |
| نـه پیر و جوان ماند ایدر نـه شاه |
| نـه گنـج و سپاه و نه تخت و کلاه |
| هـمی گفـتـم این شوم بیداد را |
| کـه چـندین مدار آتـش و باد را |
| کـه روزی شوی ناگهان سوختـه |
| خرد سوختـه چشم دل دوختـه |
| نـکرد آن جفاپیشـه فرمان مـن |
| نـه فرمان این نامدار انـجـمـن |
| بـکـند این گرانـمایگان را ز جای |
| نزد با دلیر و خردمـند رای |
| بـبینی کـه نـه شاه ماند نه تاج |
| نـه پیلان جنگی نه این تخت عاج |
| بدین شاددل شاه ایران بود |
| غـم و درد بـهر دلیران بود |
| دریغ آن دلیران و چـندین سـپاه |
| کـه با فر و برزند و با تاج و گاه |
| بـتاراج بینی همـه زین سپـس |
| نـه برگردد از رزمگـه شاد کـس |
| بـکوبـند ما را بنـعـل سـتور |
| شود آب این بـخـت بیدار شور |
| ز هومان دل من بـسوزد هـمی |
| ز رویین روان برفروزد هـمی |
| دل رستـم آگنده از کین اوسـت |
| بروهاش یکسر پر از چین اوسـت |
| پر از غـم شوم پیش خاقان چین |
| بـگویم کـه ما را چـه آمد ز کین |
| بیامد بـنزدیک خاقان چو گرد |
| پر از خون رخ و دیده پر آب زرد |
| سراپرده او پر از نالـه دید |
| ز خون کشته بر زعـفران لالـه دید |
| ز خویشان کاموس چـندی سـپاه |
| بـنزدیک خاقان شده دادخواه |
| هـمی گفت هر کس که افراسیاب |
| ازین پـس بزرگی نـبیند بـخواب |
| چرا کین پی افگند کش نیست مرد |
| کـه آورد سازد بروز نـبرد |
| سـپاه کشانی سوی چین شویم |
| هـمـه دیده پر آب و باکین شویم |
| ز چین و ز بربر سـپاه آوریم |
| کـه کاموس را کینـه‌خواه آوریم |
| ز بزگوش و سـگـسار و مازندران |
| کـس آریم با گرزهای گران |
| مـگر سیسـتان را پر آتش کنیم |
| بریشان شب و روز ناخوش کـنیم |
| سر رسـتـم زابـلی را بدار |
| برآریم بر سوگ آن نامدار |
| تـنـش را بسوزیم و خاکسترش |
| هـمی برفـشانیم گرد درش |
| اگر کین هـمی جوید افراسیاب |
| نـه آرام باید کـه یابد نـه خواب |
| هـمی از پی دوده هر کـس بدرد |
| بـبارید بر ارغوان آب زرد |
| چو بشنید پیران دلش خیره گشـت |
| ز آواز ایشان رخش تیره گـشـت |
| بدل گـفـت کای زار و بیچارگان |
| پر از درد و تیمار و غـمـخوارگان |
| ندارید ازین اگـهی بی‌گـمان |
| کـه ایدر شـما را سرآمد زمان |
| ز دریا نهنـگی بجنـگ آمدسـت |
| کـه جوشنش چرم پلنگ آمدست |
| بیامد بـخاقان چـنین گفـت باز |
| کـه این رزم کوتاه ما شد دراز |
| از این نامداران هر کـشوری |
| ز هر سو کـه بد نامور مـهـتری |
| بیاورد و این رنـجـها شد بـه باد |
| کـجا خیزد از کار بیداد داد |
| سر شاه کشور چنین گشتـه شد |
| سیاوش بر دست او کشـتـه شد |
| بـفرمان گرسیوز کـم خرد |
| سر اژدها را کـسی نـسـپرد |
| سیاوش جـهاندار و پرمایه بود |
| ورا رسـتـم زابـلی دایه بود |
| هر آنگـه که او جنـگ و کین آورد |
| هـمی آسـمان بر زمین آورد |
| نـه چنـگ پلنگ و نه خرطوم پیل |
| نـه کوه بـلـند و نـه دریای نیل |
| بـسـندسـت با او باوردگاه |
| چو آورد گیرد بـه پیش سـپاه |
| یکی رخـش دارد بزیر اندرون |
| کـه گویی روان شد که بیسـتون |
| کـنون روز خیره نـباید شـمرد |
| کـه دیدند هر کس ازو دسـتـبرد |
| یکی آتـش آمد ز چرخ کـبود |
| دل ما شد از تـف او پر ز دود |
| کـنون سر بسر تیزهش بـخردان |
| بـخوانید با موبدان و ردان |
| بـبینید تا چاره کار چیسـت |
| بدین رزمـگـه مرد پیکار کیسـت |
| هـمی رای باید که گردد درسـت |
| از آغاز کینـه نبایست جـسـت |
| مـگر زین بلا سوی کـشور شویم |
| اگر چـند با بـخـت لاغر شویم |
| ز پیران غمی گشـت خاقان چین |
| بـسی یاد کرد از جـهان آفرین |
| بدو گفت ما را کنون چیسـت روی |
| چو آمد سپاهی چنین جنـگـجوی |
| چـنین گفت شنگل که ای سرفراز |
| چـه باید کـشیدن سخنـها دراز |
| بیاری افراسیاب آمدیم |
| ز دشـت و ز دریای آب آمدیم |
| بـسی باره و هدیه‌ها یافـتیم |
| ز هر کـشوری تیز بشـتافـتیم |
| بیک مرد سگزی که آمد بجـنـگ |
| چرا شد چنین بر شما کار تـنـگ |
| ز یک مرد ننگست گفتن سـخـن |
| دگرگونـه‌تر باید افـگـند بـن |
| اگر گرد کاموس را زو زمان |
| بیامد نـباید شدن بدگـمان |
| سـپیده‌دمان گرزها برکـشیم |
| وزین دشت یکسر سراندر کـشیم |
| هوا را چو ابر بـهاران کـنیم |
| بریشان یکی تیرباران کـنیم |
| ز گرد سواران و زخـم تـبر |
| نـباید کـه داند کـس از پای سر |
| شـما یکـسره چشم بر من نهید |
| چو مـن برخروشـم دمید و دهید |
| هـمانا کـه جنـگ‌آوران صد هزار |
| فزون باشد از ما دلیر و سوار |
| ز یک تن چـنین زار و پیچان شدیم |
| هـمـه پاک ناکشته بیجان شدیم |
| چنان دان که او ژنده پیلست مست |
| باوردگـه شیر گیرد بدسـت |
| یکی پیل‌بازی نـمایم بدوی |
| کزان پـس نیارد سوی رزم روی |
| چو بشنید لشکر ز شنگل سخـن |
| جوان شد دل مرد گشته کـهـن |
| بدو گـفـت پیران کانوشـه بدی |
| روان را بـپیگار توشـه بدی |
| هـمـه نامداران و خاقان چین |
| گرفـتـند بر شاه هـند آفرین |
| چو پیران بیامد بـپرده سرای |
| برفـتـند پرمایه ترکان ز جای |
| چو هومان و نسـتیهـن و بارمان |
| کـه با تیغ بودند گر با سـنان |
| بـپرسید هومان ز پیران سـخـن |
| کـه گفـتارشان بر چه آمد به بن |
| هـمی آشـتی را کـند پایگاه |
| و گر کینه جوید سـپاه از سـپاه |
| بـهومان بگفـت آنچ شنگل بگفت |
| سپـه گشـت با او به پیگار جفت |
| غمی گشت هومان ازان کار سخت |
| برآشـفـت با شنگـل شوربخت |
| بـه پیران چنین گفت کز آسـمان |
| گذر نیسـت تا بر چـه گردد زمان |
| بیامد بره پیش کـلـباد گـفـت |
| که شنگل مگر با خرد نیست جفت |
| بـباید شدن یک زمان زین میان |
| نـگـه کرد باید بـسود و زیان |
| بـبینی کزین لـشـکر بی‌کران |
| جـهانـگیر و با گرزهای گران |
| دو بـهره بود زیر خاک اندرون |
| کفـن جوشن و ترگ شسته بخون |
| بدو گـفـت کـلـباد ای تیغ زن |
| چـنین تا توان فال بد را مزن |
| تـن خویش یکباره غمگین مکـن |
| مـگر کز گـمان دیگر اید سخـن |
| بـنا آمده کار دل را بـغـم |
| سزد گر نداری نـباشی دژم |
