İMAN VE ÇOCUK SEVGİSİ

   Bir gün Peygamber efendimiz (s.a.a) cemaatle namaz kılıyordu ve İmam Hüseyin de (a.s) yakınında idi. Peygamberimiz (s.a.a) secdeye kapandığında, Hüseyin (a.s) O Hazretin sırtına biniyordu. Peygamber (s.a.a) başını secdeden kaldırdığında, onu tutup kendi yanına bırakıyordu. Bu durum birkaç defa tekrarlandı ve Peygamber (s.a.a) namazını böylece tamamlamış oldu.
   Bu olaya şahit olan Yahudi birisi şöyle dedi: “Siz çocuklara karşı öyle şefkatli davranıyorsunuz ki, bizler kesinlikle böyle davranmıyoruz.”
   Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Siz de Allah’a ve O’nun Peygamberine iman etmiş olsaydınız, çocuklara karşı (böyle) şefkatli ve merhametli olurdunuz.” 
  

YETİMLERE ŞEFKAT

   Cafer-i Tayyar savaşta şehit düştüğünde, haberi Medine’ye ulaştı. Peygamber (s.a.a) Cafer’in evine giderek eşine (Umeys kızı Esma’ya) şöyle buyurdu: “Cafer’in çocuklarını yanıma getir.”
   Çocuklar gelince Resulullah (s.a.a) çocukları bağrına basarak ağladı.
   Cafer’in oğlu Abdullah şöyle diyor: “Çok iyi hatırlıyorum, o gün Peygamber (s.a.a) annemin yanına geldi. Annem: “Ya Resulullah! Cafer şahadete mi erişti?” diye sordu.
  Peygamber (s.a.a) cevabında: “Evet!” diye buyurdu ve babamın şehit olduğunu anneme bildirdi. Peygamberimiz merhamet ve şefkat eliyle benim ve kardeşimin başını okşayarak ağlıyor ve babam hakkında dua ediyordu. Daha sonra anneme: “Ey Esma! Sana müjde vereyim mi?” diye buyurdu.
   Annem: “Evet, annem ve babam sana feda olsun” dedi.
   Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdular: “Yüce Allah, Cafer’in kesilmiş kollarına karşılık ona, cennette uçması için iki kanat verdi.”