تبیان، دستیار زندگی

ن هوایی نفسی می شوم ... که در پی شکفتن بغضی در فضای غم گرفته رها می شود ... فرو می برم نفس را... حالا کسی هوایی هوای من شده است ... و همه هوایی نفس های بیشمار....

نکند خواب برد خوابِ مرا نکند راز خودش فاش کند رازِ مرا نکند اشک بشوید همه ی اشکِ مرا نکند عشق خودش خام کند عشقِ مرا

در گلستان به تمنّای رُخت رقصیدم در دل دشت به ناز نگَهت خندیدم در میان سمن و سوسن و سنبل امّا مثل پروانه فقط دور تو می گردیدم

من که عمرم بسته بر آه و دمی گر که آهم را بگیرند دَم فرو بندم همی من که جانم بسته بر تار و تبی پس چرا ؟هر دَم شکستم من دلی

یک عمر به خدا دروغ گفتم و خدا هیچ گاه به خاطر دروغ هایم مرا تنبیه نکرد ... می توانست، اما رسوایم نساخت و مرا مورد قضاوت قرار نداد، هر آن چه گفتم را باور کرد و هر بهانه ای آوردم را پذیرفت، هر چه خواستم عطا کرد و هرگاه خواندمش حاضر شد. اما من! هرگز حرف خدا را باور نکردم، وعده هایش را شنیدم، اما نپذیرفتم، چشم هایم را بستم تا او را نبینم و گوش هایم را نیز، تا صدایش را نشنوم، من از خدا گریختم بی خبر از آن که او با من و در من بود. می خواستم کاخ آرزوهایم را آن طور که دلم می خواست بسازم نه آن گونه که خدا می خواست،...

آلبر کامو: همیشه روزهایی هست که، انسان در آن، کسانی را که دوست می داشته است، بیگانه می یابد"....

امشب به مقصد دل من گوش می کنی فردا مرا چو قصه فراموش می کنی دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت ای ماه با که در آغوش می کنی در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست هشیار ومست را همه مدهوش می کنی

پشت آن پنجره مثل یک پنجره در تاریکی که به یک پنجره می اندیشید به تو می اندیشم . پشت آن پنجره در تاریکی به چه می اندیشی؟

پشت آن پنجره مثل یک پنجره در تاریکی که به یک پنجره می اندیشید به تو می اندیشم . پشت آن پنجره در تاریکی به چه می اندیشی؟

تشنه لب حق بی عشق نتوان شد سجده گری ایزد بی عشق نتوان زد