تبیان، دستیار زندگی

شهر بغداد را منصور دوانیقى (از خلفاى عباسى) بنا كرد او در سال 145 ق ساختمان شهر را آغاز كرد و هزاران مهندس و معمار و بنا و كاگر فنى در آن به كار گمارده و در سال 149 ق ساختمان شهر پایان پذیرفت .

علامه حلى رحمه الله از پدرش نقل مى كند:
علت این كه در فتنه مغول ، اهل كوفه و حله و كربلا و نجف قتل و عام نشدند ، و از هجوم سربازان هلاكو مصون ماندند این بود كه وقتى هلاكو به خارج بغداد رسید و هنوز شهر را فتح نكرده بود بیشتر اهالى حله از ترس خانه هاى خود را ترك گفتند و به بطایح گریختند و تعدادى در شهر باقى ماندند از جمله پدرم و سید بن طاووس و فقیه بن ابى العز ، این سه نفر تصمیم گرفتند به هلاكو نامه بنویسند و صریحا اطاعت خود را از وى اعلام كنند نامه نوشتند و به وسیله یك فرد غیر عرب فرستادند هلاكو پس از دریافت نامه فرمانى به نام ایشان صادر كرد و گفت :
به كسانى كه نامه نوشتند بگویید اگر نامه را از صمیم قلب نوشته اید و دلهاى شما با نوشته تان مطابق است نزد ما بیایید.
فرستادگان هلاكو به حله آمدند و پیا هلاكو را ابلاغ كردند اینان از ملاقات هلاكو بیمناك بوند زیرا نمى دانستند پایان كار چه خواهد شد.
پدرم به آن دو نفر گفت : اگر من به تنهایى نزد هلاكو بیایم كافى است ؟
گفتند: آرى در معیت فرستادگان هلاكو حركت كرد در آن موقع هنوز بغداد فتح نشده بود و خلیفه عباسى را نكشته بود وقتى پدرم به حضور هلاكو بار یافت به او گفت :
چطور به مكاتبه با من اقدام كردید و چگونه به ملاقات من آمدى پیش از آن كه بدانى كار من و خلیفه به كجا مى كشد ؟
از كجا اطمینان پیدا كردى كه كار من خلیفه و به صلح نمى انجامد و ما او را ترك نمى گوییم ؟
پدرم در پاسخ گفت : اقدام به ما نوشتن نامه و آمدن من به حضور شما بر اساسى روایتى است كه از امیرالمومنین على علیه السلام به ما رسیده است.
حضرت على علیه السلام در خطبه زوراء فرموده است :
چه مى دانى زوراء چیست ؟سرزمین وسیعى است كه در آن بناهاى محكم پایه گذارى مى شود مردم بسیارى در آن مسكن مى گزینند. روسا و ثروت اندوزان در آن اقامت مى كنند.
بنى عباس آن جا را مقر خود و جایگاه ثروت هاى خویش قرار مى دهند زوراء براى بنى عباس خانه بازى و لهو است .
آن جا مركز ستم ستمكاران و كانون ترس هاى دهشت زاست .
جاى پیشوایان گناهكار و امیران فاسق و فرمانروایان خائن است و جمعى از فرزندان فارس ‍ و روم به آنان خدمت مى كنند در این محیط تیره و گناه آلود و در شرایط ننگین و شرم آور، اندوه عمومى و گریه هاى طولانى و شرور و بدبختى دامن گیر مردم زوارء مى شود و گرفتار هجوم اجانب نیرومند مى گردند اینان ملتى هستند كه حدقه چشمشان كوچك است صورت هاى آنان مانند سپر طوق شده و لباسهایشان زره آهنین است سیماى جوانى دارند و پیشانى آنها فرمانروایى ست كه از سرزمین اصلى خود آمده است او صدایى بلند و سطوتى نیرومند و همتى عالى دارد و هیچ شهرى نمى گذرد مگر آن كه فتح كند و هیچ علمى در مقابلش برافراشته نمى شود مگر آنكه سرنگونش ‍ مى سازد بلا و عذاب بزرگ براى كسى است كه به مخالفتش برخیزد او همچنان صاحب قدرت و نیرو است تا پیروزى نهایى نصیبش شود.

پدر علامه حلى پس از قرائت خطبه به هلاكو گفت :
على علیه السلام اوصافى را در خطبه  ذكر كرده و ما تمام آن را در شما مى یابیم و به پیروزى شما امیدواریم به همین جهت نامه نوشتم و من به حضور شما آمده ام هلاكو اندیشه و فكر آقایان را به پاكى و حسن قبول تلقى كرد و فرمانى به نام پدر علامه نوشت و در آن مردم حله را مورد عنایت مخصوص قرار داد.
طولى نكشید كه هلاكو بغداد را فتح كرد و آخرین خلیفه عباسى را به قتل رساند ، به طورى كه دائرة المعارف بستانى نقل كرده متجاوز از دو میلیون نفر در این حادثه خونین كشته شدند اموال فراوانى به غارت رفت و خانه هاى زیادى طعمه حریق شدو سرانجام آشكار شد كه علامه حلى خطبه على علیه السلام را به خوبى فهمیده و به درستى آن را با هلاكو و لشكریانش تطبیق داده بودند تشخیص صحیح و اقدام به موقع آنان جان مردم حله و كوفه نجف و كربلا را از خطر مرگ قطعى نجات داد و از كشتار دسته جمعى آنان جلوگیرى كرد.

روایات بسیارى از طرق شیعه و سنى رسیده است كه رسول اكرم صلى الله علیه وآله و ائمه علیهم السلام در موارد متعددى از غیب و وقایع آینده خبر داده اند.
ماه رمضان نزدیك مى شد، رسول اكرم صلى الله علیه وآله خطبه مفصلى خوانده و ضمن آن از عظمت و معنویت ماه رمضان سخن گفت قسمتى از فرائض و سنن را توضیح داد و مردم را به اداى وظایفشان تشویق كرد.
على علیه السلام مى فرماید: ضمن خطبه پیغمبر به پا خاستم و پرسیدم :
یا رسول الله ، چه عملى در ماه رمضان از همه برتر و بهتر است ؟در جواب فرمود:
اجتناب از گناه ، سپس رسول اكرم صلى الله علیه وآله گریه كرد، گفتم : یا رسول الله !چه چیز گریه ات آورد ؟
فرمود: گریه من براى مصیبتى است كه در این ماه بر تو وارد مى شود گویى مى بینم كه در پیشگاه خداوند نماز مى گزارى و شقى ترین مردم ضربتى به سرت مى زند كه ریشت از آن ضربت به خون خضاب مى شود على علیه السلام گفت :
یا رسول الله ! این حادثه در موقع سلامت دین من به من مى رسد ؟
فرمود: بلى در سلامت دینت.

على علیه السلام در سال 39 هجرى كشته شد اگر این خطبه را رسول اكرم صلى الله علیه وآله در سال آخر عمر خود القا كرده باشد خبر از 29 سال بعد داده است جالب آن كه گفته آن حضرت تنها یك خبر غیبى نیست بلكه چند خبر است :
1 على علیه السلام به مرگ طبیعى از دنیا نمى رود بكله كشته مى شود.
2 قتل آن حضرت در ماه مبارك رمضان اتفاق مى افتد.
3 در حال نماز كشته مى شود.
4 با سم كشته نمى شود، بلكه قتل آن حضرت با سلاح خواهد بود.
5 سلاح به سر اصابت مى نماید نه به سینه یا پهلو.
6 خون ریزى به قدرى شدید است كه محاسن آن حضرت به خونش ‍ خضاب مى گردد.
رسول اكرم صلى الله علیه وآله این خببر غیبى را در منبر با حضور بسیارى از مسلمانان در كمال صراحت و قاطعیت بیان كرد. حتى مطلب به قدرى در ضمیر آن حضرت روشن و غیر قابل تردید بود كه فرمود:
گویى مى بینم كه درباره تواین قضیه اتفاق مى افتد.

خبر دادن از وقوع چنین حادثه اى در 29 سال قبل از مجارى علمى ، تحصیلات دانشگاهى غیر ممكن است این علم غیبى است كه به مشیت خداوند به پیغبمر اكرم صلى الله علیه وآله افاضه شده و رسول اكرم صلى الله علیه وآله بر اساس آن سخن مى گوید جالب آن كه رسول اكرم صلى الله علیه وآله وقوع این حادثه را بیش از یك بار اعلام كرده است.

خبرهاى غیبى كه از رسول اكرم صلى الله علیه و آله و ائمه علیهم السلام به ما رسیده و در كتب سنى و شیعه ضبط شده است بسیار است. بعضى از مسلمانان بوده و هستند كه وجود این فیض الهى را در نهاد افراد برگزیده خداوند با دو دلى و تردید تلقى كرده و مى كنند ولى در گذشته بعضى از آنها پس از تحقق یافتن خبر غیبى به واقع امر پى برده از تردید خود نادم شدند و در پیشگاه الهى استتغفار كردند.

غرفه ازدى كه او را صحبه نیز مى خواندند از اصحاب رسول اكرم صلى الله علیه و آله و از اصحاب صفه است او كسى است كه پیغمبر اكرم صلى الله علیه و آله نسبت به معامله اى كه انجام داده بود درباره اش دعاى بركت فرمود غرفه مى گوید:
در دل من نسبت به على علیه السلام شك و تردید پدید آمد از این جهت كه روزى با جمعى به همراه آن حضرت به زمین كربلا (شاطى ء الفرات) رسیدیم. على علیه السلام از راه منحرف شد و در نقطه اى ایستاد ما نیز اطرافش ایستادیم.
حضرت با دست اشاره كرد و نقطه را نشان مى داد و فرمود: این جا بار انداز كاروان آنهاست.
این جا محل ریختن خون آنهاست این جا خوابگاه شتران آنها است پدرم فداى آن مظلومى كه در زمین و آسمان جز خداوند بزرگ یار و یاورى ندارد غرفه از شنیدن این خبرهاى غیبى دچار شك و تردید شد و در دل هاى مى گفت : آیا آنچه حضرت خبر مى دهد واقع مى شود ؟
او مى گوید: پس از آن كه امام حسین علیه السلام كشته شد من به همان سرزمین كه مقتل شهیدان بود رفتم دیدم تمام آنچه را كه امیرالمومنین علیه السلام فرموده بود واقع شده و در سخنان خود كوچكترین خطایى نداشته است.
پس از مشاهده آن صحنه از شك و تردیدى كه آن روز به دلم راه یافته بود از خداوند طلب آمرزش كردم و دانستم كه حضرت على علیه السلام جز بر اساس پیمان الهى سخن نگفته است.