İmam Humeyni (r.a) 3

İmam Humeyni'nin (r.a) Örnek Hayatı

İmam'ın misafirlerinin çok olduğu bir gün, yemek yenildikten sonra tabakları topladım mutfağa götürdüm. Zehra (İmam'ın torunu) ile bulaşıkları yıkamaya hazırlandık, o sırada İmam'ın mutfağa geldiğini gördük, İmam'ın neden mutfağa geldiğini Zehra'dan sordum, sormakta haklıydım çünkü İmam'ın abdest saati değildi. İmam, kollarını sıvayarak şöyle dedi: "Bu gün bulaşıklar çok olduğu için size yardım etmeye gel dim." İmam'ın bu sözünden sonra bedenim titremeye başladı, "Allah'ım ne görüyorum, İmam bulaşık yıkıyor!" Zehra'ya dedim ki ne olur İmam'dan dışarı çıkmasını isteyin, bizim kendimiz bulaşıkları yıkarız. Bu benim için beklenmedik bir şeydi. Oysa bazı erkekler kendi evlerinde misafir gibiler, bütün işleri hanımlarının yapmasını bekliyorlar. İmam'ın bu yaşantısı bizim için örnek ve ders olmalı zira İmam gibi manevi ve ruhi yönden azamet sahibi bir insan bulaşıklara yardım etmek için mutfağa geliyor.

Ben İmam'ın hayatı boyunca bir kez dahi birisi ile yüksek sesle konuştuğunu görmedim, bir işçinin adını dahi basit bir şekilde söylemez ve birini çağırdığı zaman onları ziyarete gider hal ve hatırlarını sorardı. İmam'ın bu ilgisi onları çok sevindirirdi.

İmam'ın yaşam tarzı halkın seviyesindeydi normal halk gibi yaşardı. İbadet ve dersten başka bir uğraşı yoktu. Yani tam anlamıyla bir talebe hayatı vardı. Ev eşyası hep aynıydı ve asla normalin üstünde bir yaşantıya sahip değildi. İşte bu yüzden ilmi çalışmaları ve mütalaası çok fazlaydı, odaya girdiğiniz zaman kitapların içinde kaybolduğunu görürdünüz, her zaman yerde oturmuş önünde masası ve etrafında üst üste serili kitapları dururdu.

15 yıl İran halkı İmam ve önderlerinin yüzünü görmek için sabırsızca bekliyorlardı, İmam'ın geliş haberinin nasıl bir yankı yapabileceğini tahmin edebilirsiniz. İmam'ın gelişine yakın zamanlarda halk karşılama törenleri hazırlıyorlardı. Ben İmam'ın bürosundaydım, şehid Behişti telefon açtı ve dedi ki "İmam'ın gelişinden dolayı program yapıldı ve İmam'ın haberi olsun diye dedi ki "'Havaalanına halı sermek istiyoruz ve İmam'ın konuşma yapacağı yere kadar ışıklandırma yapacağız. İmam geldikten sonra havaalanından helikopter ile konuşma yapacağı yere götürülecek vs." Söylenenlerin hepsinin İmam'ın yanına giderek anlattım ve İmam her zaman ki gibi sözüm bitene kadar dinledikten sonra o kararlı ve açık konuşması ile başını kaldırarak şöyle dedi "Git onlara de ki "Bu ne haldir böyle, Kimi İran'a götürüyorlar? (böyle şeylere) asla gerek yok. Bir tane talebe İran'dan çıktı ve aynı talebe İran'a geri dönüyor. Ben kendi halkımın arasında olmak istiyorum (konuşma yapacağım yere) onlarla gitmek istiyorum, ayaklar altında ezilsem dahi."

İmam, Paris'ten daha yeni dönmüştü o zaman ilk olarak refah okulunda kalıyordu. Halkı büyük bir şevk kaplamıştı "Allah-u Ekber Humeyni rehber!" sloganları atılıyordu. Ben, okulun hizmetlisi idim. İmam'ın okulda olduğunu biliyordum fakat hangi odada olduğunu bilmiyordum, odalardan birinin kapısını çaldım ardından, "Allah'ın kulu" diye cevap geldi. Ben İmam'ın olduğunu anladım ama içeri girip konuşmaya cesaret edemedim.

İnkılâptan sonra Londralı bir bayan gazeteci İmam'la röportaj yapmak için Kum'a geldi ve ben Londra'da bulunduğum zamanlar beni tanıdığı için bizim eve geldi. İmam, Tahran'a götürülmeden önce ben İmam'ın damadına bu bayan gazetecinin çok sorusu olduğunu ve İmam'dan sormak istediğini söylemiştim fakat İmam, röportaj yapmayı kabul etmemişti.

Yazdır