تبیان، دستیار زندگی

     درخت باغ تو سبزه همیشه            خراشیدی دلم را مثل شیشه

     رفیقون قدر یكدیگر بدونید            اجل سنگ است و آدم مثل شیشه

                                ***************

_{دردها ... در سكوت دلم ... بی خبری از یكدیگر ... چونان شمعهایی می گریند ... زمان ، خیالم را به دار می آویزد ...}

_{زمان ، قطره قطره از چشمانم می چكد ... آرزوها كه می آیند .}

_{خود را به سكوت می سپارم ... همچون قویی تنها ... بروی آبها مانده ام ، اندیشه هایم در زمین نمی گنجد .}

_{هرگاه می خواهم از درد بگریزم ، فكرها پایم را می گیرند ... می خواهم}

_{از درد بگزیرم ... درد ، ولی ، بی من ... تنها می ماند ... و این ، خود ، دردی دوباره است .}