تبیان، دستیار زندگی

ه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزه

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به خاطر پروانه ها نمی میرد

تب غرور چه بالاست بین آدمها

و از صدای شکستن کسی نمی شکند

چه قدر سردی و غوغاست بین آدمها

میدان کوچه دل ها فقط زمستانست

هجوم ممتد سرماست بین آدمها

ز مهربانی دل ها دگر سراغی نیست

چه قدر قحطی رویاست بین آدمها

کسی به نیست دل ها دعا نمی خواند

غروب زمزمه پیداست بین آدمها

و حال آینه را هیچ کسی نمی پرسد

همیشه غرق مداراست بین آدمها

غریب گشتن احساس درد سنگینی ست

و زندگی چه غم افزاست بین آدمها

مگر که کلبه دل ها چه قدر جا دارد

چه قدر راز و معماست بین آدمها

چه ماجرای عجیبی ست این تپیدن دل

و اهل عشق چه رسواست بین آدمها

چه می شود همه از جنس آسمان باشیم

طلوع عشق چه زیباست بین آدمها

میان این همه گلهای ساکن اینجا

چه قدر پونه شکیباست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار بارانند

چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها

و کاش صبح ببینم که باز مثل قدیم

نیاز و مهر و تمناست بین آدمها

بهار کردن دل ها چه کار دشواریست

و عمر شوق چه کوتاست بین آدمها

میان تک تک لبخندها غمی سرخ ست

و غم به وسعت یلداست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو

دلت به وسعت دریاست بین آدمها

هوا ترست به رنگ هوای چشمانت

دوباره فال گرفتم برای چشمانت

اگر چه کوچک و تنگ است حجم این دنیا

قبول کن که بریزم به پای چشمانت

بگو چه وقت دلم را ز یاد خواهی بر د

اگر چه خوانده ام از جای جای چشمانت

دلم مسافر تنهای شهر شب بو هاست

که مانده در عطش کوچه های چشمانت

تمام آینه ها نذر یاس لبخندت

جنون آبی در یا فدای چشمانت

چه می شود تو صدایم کنی به لهجه موج

به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت

تو هیچ وقت پس از صبر من نمی آیی

در انتظار چه خالیست جای چشمانت

به روی گونه تابیدی و رفتی

مرا با عشق سنجیدی و رفتی

تمام هستی ام نیلوفری بود

تو هستی مرا چیدی و رفتی

کنار اتظارت تا سحر گاه

شبی همپای پیچک ها نشستم

تو از راه آمدی با ناز و آن وقت تمنای مرا دیدی و رفتی

شبی از عشق تو با پونه گفتم

دل او هم برای قصه ام سوخت

غم انگیزست توشیداییم را

به چشم خویش فهمیدی و رفتی

چه باید کرد این هم سرنوشتی ست

ولی دل رابه چشمت هدیه کردم

سر راهت که می رفتی تو آن را به یک پروانه بخشیدی و رفتی

تو یعنی گونه های غنچه ای را

به رسم مهربانی ناز کردن

تو یعنی کوچه باغ آرزو را

به روی گام یاسی باز کردن

تو یعنی وسعت معصوم دل را

به معنای شکفتن هدیه دادن

تو یعنی بوته ای از رازقی را

میان حجم گلدانی نهادن

تو یعنی جستجوی آبی عشق

تو یعنی فصل پاک پونه بودن

تو یعنی قصه شوق کبوتر

تو یعنی لذت سبز شکفتن

تو یعنی با تواضع راز دل را

به یک نیلوفر بی کینه گفتن

تو یعنی وسعتی تا بی نهایت

تو یعنی نغمه موزون باران

تو یعنی تا ابد آیینه بودن

برای خاطر دلهای یاران

تو یعنی در حضور نیلی صبح

گلی را به بهار دل سپردن

تو یعنی ارغوانی گشتن و بعد

هزاران دست تنها را فشردن

تو یعنی مثل شبنم عاشقانه

گلوی یاس ها را تازه کردن

تو یعنی حجم رویای گلی را

میان کهکشان اندازه کردن

تو یعنی پونه را زیر باران

میان کهکشان اندازه کردن

تو یعنی بی ریا چون یاس بودن

و یا به شهر شبنم ها رسیدن

تو یعنی انتظار غنچه ها را

میان شهر رویا خواب کردن

تو یعنی غصه های زرد دل را

به رنگ نقره مهتاب کردن

تو یعنی در سحرگاهی طلایی

به یک احساس تشنه آب دادن

تو یعنی نسترن های وفا را

به رسم مهربانی تاب دادن

تو یعنی غربت یک اطلسی را

ز شوق آرزو سرشار کردن

تو یعنی با طلوع آبی مهر

صبور و شوق آرزو سرشار کردن

تو را آن قدر در دل می سرایم

که دل یعنی ترا زیبا سرودن

فدای تو شقایق احساس

و رویای بی آغاز سرودن

کسایی که واسشون مهم بودم

همه شاید یه جوری مرده بودن

کی می رم کجا می رم ، میام یا نه

کسی لااقل اینو سوال نکرد

انگاری می خوام برم خرید کنم

هیچ کسی چیزی نگفت ، حلال نکرد

دم رفتن کسی حرفی نمی زد

همه ساکت بودن و بی سر و صدا

یه نگهبان که ما رو نگا می کرد

زیر لب گفت ، به سلامتی کجا ؟

اشک و خندم دو تایی کنار هم

با یه لحن مهربون جواب دادن

انگاری یه عالمه کوهای سخت

از رو شهر شونه ی من ، افتادن

این سوال مهربونو ، بی ریا

پرسش ساده ی یه غریبه بود

کسی که اسم منم نمی دونست

زیر چشماش غمی بود ، داغ و کبود

شعرمو باید یه جور عوض کنم

یا بذارمش همینجور بمونه

ته قلبم می خوام این حقیقتو

هر کسی دوس داره شعرو ، بخونه

دم رفتن کسی گفت سفر به خیر

که واسم غریب و ناشناخته بود

اما اون وقتی رسید که قلب من

همه ی آرزوهاشو باخته بود

بهتره اهالی رویامونو

بدون توقعی ، جواب کنیم

نباید حتی رو بهترین کسا

توی بدترین جاها ، حساب کنیم

 به گفته یکی از دانشمندان استرالیایی،تغییرات جوی کره زمین چنان جدی واساسی است که می تواند منجر به تغییر رنگ آسمان شود.پرفسور تیم فلانری  خاطر نشان کرد :پراکندن ذرات گوگرد ناشی از سوخت هواپیماها در هوا به منظور جلوگیری از برخورد پرتوهای خورشید به زمین و ممانعت از گرم شدن آن یکی از عوامل تغییر رنگ آسمان است.

جورج بوش،رئیس جمهوری آمریکا از نخست وزیر عراق به علت توهین نظامیان این کشور به قرآن کریم ،رسما عذر خواهی کرد.