تبیان، دستیار زندگی

دراین‌ عملیات‌48  گردان‌ از سپاه‌ و16  گردان‌ از ارتش‌ به‌ مصاف‌80  گردان‌ از عراق‌ رفتند. در ساعت‌21  و30  دقیقه‌18  بهمن‌ ماه‌1361  رمز عملیات‌ از قرارگاه‌ «خاتم‌الانبیا9)») به‌ گوش‌ رزمندگان‌ مستقر در خطوط‌ «فكه» رسید: «یاالله‌ یا الله‌ یا الله».  حمله‌ از سه‌ محور آغازشد و نیروها در تاریكی‌ مطلق‌ شب‌ به‌ منظور شكستن‌ خطوط‌ دفاعی‌ دشمن‌ پیش‌ رفتند. نكته‌ قابل‌ ملاحظه‌ در این‌ عملیات، موانع‌ ایذایی، استحكامات، كانال‌های‌ عمیق‌ و متعدد و وجود میدانهای‌ مین‌ فراوان‌ و گوناگون‌ دشمن‌ در دشت‌های‌ رملی‌ و خشك‌ بود كه‌ عراق‌ طی‌ چند ماه‌ كوشش‌ آنها را فراهم‌ آورده‌ و چیده‌ بود. این‌ عوامل‌ سبب‌ كندی‌ حركت‌ یگانهای‌ خودی‌ شده‌ و در نتیجه‌-  با وجود شكسته‌ شدن‌ خط‌ دشمن، نیروها به‌ یكدیگر ملحق‌ نشده‌ و همان‌جا در عمق‌ موانع‌ و خطوط‌ دشمن‌ موضع‌ گرفتند. این‌ موضوع‌ با روشنایی‌ سپیده‌ دم‌ مشكل‌ را دو چندان‌ كرد. عراقیها هر آنچه‌ از عملیات‌ رمضان‌ و حمله‌های‌ مشابه‌ درس‌ گرفته‌ بودند،- از جمله‌ لایه‌های‌ تو در تو و پیچیده‌ دفاعی- در عملیات‌ والفجر مقدماتی‌ (فكه) به‌ كار بستند. از آنجا كه‌ انجام‌ این‌ حمله‌ با روزهای‌ دهه‌ فجر سال‌1361  مقارن‌ شده بود، پیش‌بینی‌ می‌شد كه‌ در سرنوشت‌ جنگ‌ تاثیرگذار باشد، ولی‌ چنین‌ نشد و پسوند «مقدماتی» بر عملیات‌ «والفجر» گذاشته‌ شد. در آستانه‌ این‌ عملیات‌ «غلامحسین‌ افشردی» معروف‌ به‌ «حسن‌ باقری» فرمانده‌ اطلاعات‌ و عملیات‌ قرارگاه‌ خاتم‌الانبیا و فرمانده‌ نیروی‌ زمینی‌ سپاه‌ و چند تن‌ دیگر از جمله‌ «مجید بقایی» فرمانده‌ قرارگاه‌ كربلا به‌ شهادت‌ رسیدند. 
در این‌ عملیات‌ بیش‌ از80  دستگاه‌ تانك‌ و نفربر،120  دستگاه‌ خودرو و تعداد زیادی‌ سلاح‌ سبك‌ و نیمه‌ سنگین،5  فروند هواپیما منهدم‌ و4620  نفر از نیروهای‌ دشمن‌ كشته، زخمی‌ و اسیر شدند. 

نام‌ عملیات: والفجر مقدماتی‌  
زمان‌ اجرا: 11/18 /1361
تلفات‌ دشمن‌:4620 (كشته، زخمی‌ و اسیر)
رمز عملیات: یا الله‌ -   یا الله‌ -   یا الله‌ 
مكان‌ اجرا: منطقه‌ عمومی‌ فكه‌ 
ارگان‌های‌ عمل‌كننده:  رزمندگان‌ سپاه‌ پاسداران‌ انقلاب‌ اسلامی‌ و نیروی‌ زمینی‌ ارتش‌ جمهوری‌ اسلامی‌ 
اهداف‌ عملیات: تصرف‌ پل‌ غزیله‌ و پیشروی‌ به‌ سوی‌ شهر العماره‌ عراق‌ 

گوشه هایی از دفتر یاد داشت.
در چند روز گذشته، هر لحظه برایم درس تازه ای بود. سعی کردم که نهایت استفاده و بهرگیری را از جبهه داشته باشم. به هر جا و هر سنگر و هر کس و هر خمپاره که می نگرم، احساس می کنم که در همه ی آن ها عبرت هایی نهفته است و من نباید آن ها بی بهره باشم. خدای را سپاس می گویم که به من توفیق داد تا در محیط انسان سارز ئو محل تکامل قدم بردارم و به سوی او راه یابم و لحظات زیبای بیم و امید و مرگ و زندگی را با چشم خود، مشاهده کنم و راه چگونه زندگی کردن و چگونه مردن را بیاموزم.

بسم الله الرحمن الرحیم

من نوجوانی ایرانی هستم دفاع مقدس را ندیده ام.

درد خانواده های شهید و ازادگان را نچشیده ام.

حتی نام بزرگترین شهدای کشورم را نمی دانم.

به جز بازدید از منطقه ای در چند دقیقه و دیدار از بیابانی چیزی ندیدم و نفهمیدم.

هدف شهید و عشق شهید و راه شهید را نمی دانم و نفهمیدم و یا حد اقل فرصت فکر کردن را به خود نداده ام.

پس اکنون چطور دهان به وصف دلسوختگان راهیان نور بگشایم.

چطور از وصف مقام شهدا بگویم.

چطور احساس خود را نسبت به شهدا ابراز کنم.

وقتی چیزی ندارم بگویم جز اینکه من جوان در راه خود سازی باید شهدا را بشناسم.

باید راه و هدف انان را بشناسم باید درد انان که عزیز از دست داده اند را درک نمایم.

خدا کند که این چنین شود و این چنین باشد خدا کند.

شاید با این اوصاف من لیاقت شرکت در مسابقه راهیان نور را نداشته باشم.

اما با کاری که انجام می دهم شاید شهیدی را به جوانی بشناسانم.

شاید اگر من هم شهید را نمی شناسم این راهی برای اشنایی من با ان مردان بی ادعا باشد.

شاید من هم راه و هدف انان یا حد اقل نام چند تن از ان بزرگواران را از کوشش در این راه بیاموزم.

حرف دل میگویم و حرف دلم این است که من علاقه به دروغ ندارم و خود را عاشق شهید نخواهم نامید تا توجهی جلب کنم ان هم به دروغ.

و به حول و قوه الهی از نام شهید سواستفاده نخواهم کرد برای این جیفه بی ارزش دنیوی.

و تنها خداست و به اذن اوست اگاهی از نیات انسانها.

و بازگشت همه به سوی اوست.

و خداکند بازگشت ما با جامه و رویی از نور باشد.

یکی از موضوعات اسلامی که از آیه 173 اعراف سرچشمه گرفته، عالم زر است. بعضی از تفسیرهای غلط باعث شده که گمان شود: هر چه ما در عالم زر گفته‌ایم ناگزیر همان را دنبال می‌کنیم بنابراین ما محکوم به جبر هستیم! در سوره اعراف آیه 73 می‌خوانیم: "به خاطر بیاور زمانی را که پروردگارت از صلب و یشت فرزندان آدم ( ذریه آنها را برگرفت و آنها را بر خویش به گواهی طلبید (و فرمود) آیا من پروردگار شما نیستم؟ همه آنها در پاسخ گفتند: آری گواهی می‌دهیم. (چرا خدا چنین کرد؟) برای اینکه در رستاخیز نگویید ما از این غافل بودیم؟" این آیه بیانگر همان عالم ذر است که گاهی از آن به عالم الست تعبیر می‌شود. عالم ذر، عالم فطرت و استعدادها است که خداوند با زبان حال و به تعبیر علمی با زبان تکوینی از فطرت انسان‌ها پرسید: آیا من پروردگار شما نیستم، همه در پاسخ گفتند: آری. پس این برداشت عامیانه از عالم ذر را که انسانها بصورت ذرات، هم در صلب آدم و حوا وجود داشتند و خداوند آنها را از صلب او بیرون کشید باید به کناری بگذاریم. زیرا در آیه فوق ذکری از آدم و حوا نیست ذکر بی‌آدم است. آیه می‌خواهد بگوید انسان قبل از آنکه به این دنیا به شکل انسان به وجود بیاید در خمیره‌اش اقرار به وجود خداوند هست و از نظر قرآن این اقرار به حق در همه موجودات و پدیده‌های هستی است و اختصاص به انسان ندارد. با این وصف هم انسانها از نظر فطرت سالم و دست نخورده و به یکتایی خدا اقرار دارند، و همین راز نهانی و تکوینی حجت قوی الهی برای کافران در قیامت است که مگر شما از نظر فطری آماده پذیرش ربوبیت من نبودید، پس چرا کافر شدید؟ در بعضی از روایات نیز عالم ذر به همین پیمان فطری معنی شده است: عبد الله بن سنان می‌گوید از امام صادق ( پرسیدم فطرت الهی (در آیه 30 سوره روم) چیست؟ فرمودند: فطرت همان اسلام است که خداوند آن را در نهاد انسان سرشت. در آن هنگام که از آنها پیمان توحید گرفت و فرمود: آیا من پروردگار شما نیستم؟ مؤمن و کافر به زبان حال و استعداد جواب مثبت دادند." برگرفته از: بخش پرسش و پاسخ. نرم افزار مطهری، آثار استاد مطهری.

روزی دختر جوانی در چمنزاری قدم می­زد و پروانه­ای را  لابه­لای بوته خاری گرفتار دید. او با دقت زیاد پروانه را رها کرد و پروانه پرواز کرد و سپس بازگشت و تبدیل به یک پری زیبا شد و به دختر گفت: به خاطر مهربانیت هر آرزویی که داشته باشی برآورده خواهد کرد. دخترک لحظاتی فکر کرد و گفت: من می­خواهم شاد باشم. پری سرش را جلو­آورد و در گوش دختر چیزی گفت و بعد ناپدید شد.

موقعی که دختر بزرگ شد، در آن سرزمین کسی شادتر از او وجود نداشت. هرگاه کسی از او درباره راز شادی­اش سؤال می­پرسید لبخند می­زد و می­گفت: من فقط به حرف پری خوب و مهربان گوش کردم.

موقعی که پیر شد، همسایه­ها می­ترسیدند او بمیرد و با مرگش رازشگفت انگیز شادی نیز با او دفن شود. آنها به او التماس می­کردند : تو را به خدا به ما بگو پری به تو چه گفت؟

به نظر شما پری به دختر چی چیز گفته بود؟

پیرزن دوست داشتنی، فقط لبخند زد و گفت: او به من گفت اصلاً مهم نیست آدمها که باشند و چقدر سعادتمند به نشر برسند، آنها هر که باشند به من نیاز دارند!

واقعیت وجود انسان چیزی فراتر از تصورات ذهن بشریست. زمانی که خداوند انسان را خلق می­کرد، به فکر تفریح و یا سرگرمی خود نبود. بلکه انسان را برای هدف بسیار بالایی خلق کرد. ما با کم شمردن خود علاوه بر اینکه خود را در غم و غصه فرو می­بریم، بلکه حتی به خداوندی که انسان را آفرید و او را بالاترین مخلوق خود نامگذاری کرد بی­احترامی می­کنیم. فقط کافیه تا ما هم به حرف پری گوش کنیم:

مهم نیست که چه کسی هستی، کجا هستی، ثروت داری، از نظر دیگران مهمی، مهم نیست اطرافیان شما چه کسانی باشند، دکتر، مهندس، فقیر و یا غنی فقط یک چیز مهم است :

دیگران هر که باشند به من نیاز دارند.

فقط اینگونه با ایمان داشتن به اینکه خداوند ما رابرای هدفی معین و بزرگ آفریده شاید بتوانیم قدر نعمت بزرگ الهی (زندگی) را بدانیم. و این تنها راه رسیدن به آن هدف بزرگ است

لقمان حكیم در توصیه به فرزندش اظهار نمود:
فرزندم ! دل بسته به رضاى مردم و مدح و ذم آنان مباش ؛ زیرا هر قدر انسان در راه تحصیل آن بكوشد به هدف نمى رسد و هرگز نمى تواند رضایت همه را به دست آورد فرزند به لقمان گفت :
- معناى كلام شما چیست ؟ دوست دارم براى آن مثال یا عمل و یا گفتارى را به من نشان دهى .
لقمان از خواست با هم بیرون بروند بدین منظور از منزل همراه درازگوشى خارج شدند. پدر سوار شد و پسر پیاده دنبالش به راه افتاد در مسیر با عده اى برخورد نمودند. بین خود گفتند: این مرد كم عاطفه را ببین كه خود سوار شده و بچه خویش را پیاده از پى خود مى برد. چه روش زشتى است ! لقمان به فرزند گفت :
- سخن اینان را شنیدى . سوار بودن من و پیاده بودن تو را بد دانستند؟

نظر بدهید  

مدینه مرد دلقكى بود كه با رفتار خود مردم را مى خندانید، ولى خودش ‍ مى گفت :
من تاكنون نتوانسته ام این مرد ((على بن حسین )) را بخندانم .
روزى امام به همراه دو غلامش رد مى شد، عباى آن حضرت را از دوش ‍ مباركش برداشت و فرار كرد! امام به رفتار زشت او اهمیت نداد. غلامان عبا را از آن مرد گرفته و بر دوش حضرت انداختند.
امام پرسید:
این شخص كیست ؟
گفتند:
دلقكى است كه مردم را با كارهایش مى خنداند.
حضرت فرمود:
به او بگویید: ((ان لله یوما یخسر فیه المبطلون )) خدا را روزى است كه در آن روز بیهوده گران به زیان خود پى مى برند.

نظر بدهید  

نوشته شده توسط mohamadi در شنبه پنجم اردیبهشت 1388 ساعت 12:59