تبیان، دستیار زندگی

اگر شبی از شبای زمستانی مسافری به عنوان گرمای نگاهت به تو پناه آورد تنهایش نگذار ، شاید در گرمترین روزهای تابستان به خنکیه ی لبخندش محتاج شوی .

کیست که غربت رفته را یاد کند / دل غربت زده را شاد کند / من نوشتم این سخن از بهر دوست / تا بداند این دلم در فکر اوست .

ای نگارا مبادا نا کسان رامت کنند / با بدان کمتر نشین ترسم که بد نامت کنند / من نگویم با کسی خو مگیر / هر که بهرت تب کند بهرش بمیر .

خداوندا به پیمان مقدس دوستی سوگند ، بهترین درودهایم نثار آنانی باد که کاستی هایم را می بینند و باز دوستم دارند .

نرو تنهام نزار با درد و غم هام / اگه چه دلخوری از خیلی حرفام / به قرآنی که از سایش گذشتم / به مرگ هر دوتامون خیلی تنهام .

ما که می ترسیم از هجرت دوست ، کاش می دانستیم روزگاری که به هم نزدیکیم چه بهایی دارد ، کاش می دانستیم که سفر یعنی چه و چرا مرغ مهاجر وقت پرواز به خود می لرزد .

این جهان و آن جهان هر چی هست / عاشقان را روی معشوق است و بس / گر نباشد قبله ی عالم مرا / قبله ی من کوی معشوق است و بس .

اتاقو پر کرده صدای هق  هقم / الان پشیمونم که یه عاشقم / هر کی دلش شکسته می دونه / چقدر سخت می گذره این دقایقم .