تبیان، دستیار زندگی

همه هستی من آیه تاریکیست

که ترا در خود تکرارکنان

به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد

من در این آیه ترا آه کشیدم آه

من در این آیه ترا به درخت و آب و آتش پیوند زدم 

اگر با گریه دریایی بسازم

اگر با خنده رویایی بسازم

اگر خنده شود در من فراموش

اگر گریه شود با من هم آغوش

تو را هرگز نخواهم کرد فراموش 

هر جا نیستی هستم یک بید مجنون به خاک می سپارم،

تا خاطرم باشد که عشق را

برای همگان می خواستی نه برای خودت 

اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم  را

شمارم مو به مو غم شبهای تارم را

برای جان سپردن کوی جانان آرزو دارم

مگر بادی برد سویش شبی خاک مزارم را 

دل من یه روز به دریا زد و رفت

پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن

خودشو تو مرده ها جا زد و رفت 

از تمام دنیا فقط چشمهایت را خواستم آیا اسمان سهم زیادی از دنیاست؟

اگه یه روز شاد بودی آروم بخند

تا غم بیدار نشه

و اگه یه روز غمگین شدی آروم گریه کن

تا شادی نا امید نشه 

مرا در باغ محکم ریشه ای نیست

ز داس و تیشه ام اندیشه ای نیست

به گامی می توان بنیاد ما کند

به آهی می توان از هم پراکند 

دلم می خواست بهانه ای باشی

برای فراموش کردن همه چیز

اما حالا دلم می خواهد

بهانه ای باشد برای فراموش کردن تو 

یاری که داد بر باد آرام و طاقتم را...

ای وای اگر نداند...

قدر محبتم را...