تبیان، دستیار زندگی

گفتم نگاه مردم این‌جا عجیب نیست؟

نی شکسته با این دل ماتم زده آواز چه سازم

بشکسته نی ام بی لب دم ساز چه سازم

در کنج قفس می کشدم حسرت پرواز

با بال و پر سوخته پرواز چه سازم

فکر می‌کنی دردِ من بخاطر خورشید است؟ چه فایده بهار بیاید؟ بادام‌ها شکوفه کنند؟ آخرش مگر مرگ نیست؟ هست، اما مگر من می‌ترسم از مرگی که خورشید می‌آورد؟ من که هر فروردین یک سال جوان‌تر می‌شوم، هر بهار عاشق‌تر می‌شوم، می‌ترسم؟ آه دوستِ من، دردِ من چیز دیگری است....

پیداست هنوز شقایق نشدی ...

زندانی زندان دقایق نشدی ...

وقتی که مرا از دل خود می رانی ...

یعنی که تو هیچ وقت عاشق نشدی ...

زرد است که لبریز حقایق شده است ...

تلخ است که با درد موافق شده است ...

عاشق نشدی وگر نه می فهمیدی ...

فصل عاشقی همین جاست؛ اینو از دل ابری آسمون که گاهی نم نم اشکاشو روشونه هام می ریزه می فهمم. انگار داره دنبال یه تکیه گاه می گرده واسه گفتن بی قراری هاش.از لحظه های انتظار،از دقایقی که عطر خوش عاشقی توش موج می زنه.

حرفهای دلم خیلی وقته تو قفس سینه جای کم اورده و تاب موندگاری ندارن .حس می کنم هوای پرواز به دور است و به سرشون زده،می خوان میله های قفس دل و بشکنن؛می خوان راهی آسمون بشن،واسه همینه که هر لحظه وجود تو رو فریاد می زنه.

به نسیمی همه راه  بهم می ریزد

کی دل سنگ تو را بهم می ریزد

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

با همین سنگ زدن،ماه بهم می ریزد

عشق بر شانه ی هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و ناگاه بهم می ریزد

آن چه را عقل به یک عمر بدست آورده است

دل به یک لحظه کوتاه بهم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد

گاه یک کوه به یک کاه بهم می ریزد