تبیان، دستیار زندگی

گاهى خواننده مى‏پرسد:با توجه به این كه دو گروه از دانشمندان وجود دارند كه هر دو انتساب به پیامبر دارند و از طرفى اعضاى هر یك از دو گروه با خودشان متفقند و با اعضاى گروه دیگر اختلاف نظر دارند،چگونه براى ما امكان دارد كه تشخیص دهیم كدام یك از دو گروه،همان عترتى است كه پیامبر به پیروى از آن ارشاد كرده است؟

اما خواننده خود-در صورت پیشامد چنین اشتباهى-مى‏تواند رفع شبهه كند،به این ترتیب كه یك بار دیگر به حدیث زید بن ارقم-كه پیشتر گذشت-باز گردد و آن را بخواند.همان حدیثى كه حاكم در جزء سوم از صحیح خود«المستدرك‏»آورده است،آن كه به نام یكى از اعضاى عترت تصریح مى‏فرماید و او امام على است.

پس گروه حقى كه با این فرد برجسته هماهنگ است،همان عترت است.و گروهى كه مخالف اوست از عترت نیست،هر چند كه همه افراد آن به پیامبر خدا انتساب داشته باشند.

صرف نظر از آنچه گفته شد این شبهه یا شبهه‏هاى همانند آن-موقعى كه به این حادیث‏بیانگر اوصاف-احادیث تسمیه را نیز بیفزاییم،به تمامى از بین مى‏روند

جایگاه خاندان پیامبر (ص) در پیوند با پیامبر (ص)

تمام مسلمانان هم بر دوست داشتن خویشان و فرزندان صالح پیامبر (ص) و بزرگداشت آنان، اتفاق نظر دارند و هم در اعتقاد به قداست‏خویشاوندان او كه در زمان پیامبر (ص) مى‏زیستند.و معتقدند میان آن كه مسلمانى،پیامبرش را دوست‏بدارد ولى خویشان و فرزندان محبوب او را دوست نداشته باشد،تناقض وجود دارد.

در حقیقت‏بزرگان صحابه با دوستى خویشان شایسته پیامبر (ص) به خدا تقرب مى‏جستند، حتى با دوستان كسانى كه از خاندان ویژه آن حضرت هم نبودند.تاریخ زندگى خلیفه دوم خود گواه است كه او در خشكسالى نماز باران مى‏خواند و پس از زارى به هنگام نیایش دست عباس بن عبد المطلب را مى‏گرفت و بلند مى‏كرد و مى‏گفت:«عموى پیامبرت را نزد تو شفیع آورده‏ایم تا خشكسالى را از ما بزدایى،و با باران رحمتت ما را سیراب فرمایى.»و آن قدر نیایش كردند تا باران همه جا را سیراب كرد و آسمان روزها[از ابرها]پوشیده شد ⁽¹⁾ .

خلیفه هنگامى به چنین كارى دست زد كه بسیارى از اصحاب حاضر در نماز،هم در اسلام آوردن و هم در هجرت كردن بر عباس پیشى داشتند.زیرا كه عباس آخرین مهاجر پیش از فتح مكه بود.او هنگامى كه پیامبر (ص) در راه مكه بود،هجرت كرد،عباس نه از پیكارگران بدر،و نه از مبارزان نبرد احد است.بنابراین درباره فرزندان وخاندان ویژه پیامبر (ص) و كسى كه پیش از دیگران اسلام آورده بود،و بیش از همه آنها به پیامبر (ص) نزدیكتر بود،و در دانش و آگاهى فزونتر و نبرد و فداكاریشان بیش از دیگران بود،چه تصورى دارید؟

رهبران مذاهب چهارگانه،خاندان پیامبر را (ص) گرامى مى‏داشتند و با دوستى امامان (ع) از فرزندان وى،به پیامبر (ص) تقرب مى‏جستند.امام مالك و امام ابو حنیفه با همه بزرگیشان امام جعفر صادق (ع) را بزرگ مى‏داشتند و از او كسب علم مى‏كردند و جرعه‏نوش دریاى دانش او بودند.

این موضعگیرى مثبت از سوى بزرگان اسلام در مقابل اعضاى خاندان فرخنده پیامبر (ص) برخاسته از تعالیم پیامبر (ص) و بلكه از قرآن مجید است،و مورد تاكید قرار گرفته است.چرا كه پیامبر (ص) به ما دستور داده است تا به هنگام درود فرستادن به او،نام خاندانش را نیز همراه با نام خجسته،وى بیاوریم.اكنون كه انجام چنین كارى بر ما واجب است پس باید آنان را دوست‏بداریم و نیز از ایشان كسب معارف كنیم،و در دلهایمان آنان را در مقامى پس از پیامبر (ص) و در جایگاهى نزدیك به او جاى دهیم.

البته خداوند بزرگ به ما امر فرموده است تا بر پیامبرش درود فرستیم و در كتاب حكیمش فرموده است:

«همانا خداوند و فرشتگانش بر پیامبر (ص) درود مى‏فرستند.اى كسانى كه ایمان آورده‏اید شما هم درود و سلام مخصوص بر او بفرستید.» (سوره احزاب آیه 57) پس از نزول این آیه مسلمانان راجع به چگونگى درود فرستادن بر پیامبر،از آن حضرت پرسیدند.حضرت به آنان تعلیم داد چه چیزى را بگویند تا این واجب قرآنى را ادا كرده باشند بخارى،مسلم،ترمذى،ابن ماجه و نسایى از كعب بن عجره نقل كرده‏اند كه او و جمعى دیگر از پیامبر خدا (ص) درخواست كردند به آنان بیاموزد كه هنگام درود فرستادن به او چه بگویند،پیامبر (ص) در جواب فرمود:«بگوئید:بار خدایا بر محمد و خاندان محمد درود فرست چنان كه بر خاندان ابراهیم درود فرستادى،براستى كه توستوده بزرگوارى،خداوندا!بر محمد و خاندانش مبارك گردان چنان كه بر خاندان ابراهیم مبارك گردانیدى،همانا تو ستوده بزرگوارى‏» ⁽²⁾ .

بخارى از ابو سعید خدرى روایت كرده است كه پیامبر-در حالى كه به درخواست كنندگان تعلیم مى‏داد كه چگونه بر او درود فرستند،فرمود:«بگویید:بار خدایا بر محمد (ص) بنده و فرستاده‏ات درود فرست چنان كه بر خاندان ابراهیم درود فرستادى.و بر محمد و بر خاندان محمد مبارك گردان چنان كه بر خاندان ابراهیم مبارك گردانیدى‏» ⁽³⁾ .

مسلم از ابو مسعود انصارى روایت كرده است كه پیامبر در مجلس سعد بن عباده در حالى كه به او تعلیم مى‏داد كه چگونه بر او درود فرستد،فرمود:«بگویید:بر محمد و خاندان محمد درود فرست،همان گونه كه بر خاندان ابراهیم درود فرستادى،و بر محمد و بر آل محمد مبارك گردان چنان كه بر خاندان ابراهیم در میان جهانیان بركت دادى،براستى تو ستوده بزرگوارى‏» ⁽⁴⁾ .

نسایى از طلحه به دو طریق نقل كرده است كه كسانى از پیامبر خواستند تا چگونگى درود فرستادن بر او را به آنان بیاموزد،پیامبر در حال آموزش فرمود:«بگویید:بار خدایا بر محمد و بر خاندان محمد درود فرست چنان كه بر ابراهیم و خاندان ابراهیم درود فرستادى،براستى كه تو ستوده بزرگوارى،و بر محمد و بر خاندان او بركت ده همان گونه كه بر ابراهیم و خاندان ابراهیم بركت دادى همانا تو ستوده و بزرگوارى‏» ⁽⁵⁾ .

ابن ماجه از عبد الله بن مسعود روایت كرده است كه پیوسته او به مسلمانان مى‏آموخت كه‏موقع درود بر پیامبر بگویند:«...خداوندا!بر محمد و بر خاندان محمد درود فرست چنان كه بر ابراهیم و بر خاندان ابراهیم درود فرستادى كه تو ستوده بزرگوارى.بار خدایا!بر محمد و آل محمد مبارك گردان چنان كه بر ابراهیم و خاندان ابراهیم مبارك گردانیدى براستى كه تو ستوده بزرگوارى‏» ⁽⁶⁾ .

این احادیث گواهى مى‏دهند كه پیامبر مسلمانان را مامور كرده است تا هر گاه بر او درود مى‏فرستند بر خاندان او هم درود فرستند،و این كه درود فرستادن بر آنان متمم درود بر اوست.چه این درود فرستادن بر وى به هنگام اداى نمازهاى یومیه و یا خارج از نماز باشد.و مسلمانان،پیوسته در نمازهاى یومیه‏شان بر خاندان پیامبر درود مى‏فرستاده‏اند چنان كه بر خود پیامبر درود مى‏فرستاده‏اند.

هنگامى كه پیامبر (ص) به پیروان خود دستور مى‏دهد تا بر خاندان او درود فرستند چنان كه بر خود او درود مى‏فرستند.در حقیقت این دستور را از جانب خداى بزرگ صادر مى‏كند، چه او پیامبرى است كه از روى هوا سخن نمى‏گوید،بویژه آنگاه كه به مسلمانان امور دینى‏شان را مى‏آموزد.

زمانى كه خدا و رسولش مسلمانان را مامور مى‏كنند تا بر خاندان محمد درود فرستند همان گونه كه بر شخص محمد (ص) درود مى‏فرستند، (و چه بسا كه مسلمانان به هنگام سخن گفتن یا خطبه خواندن و یا نوشتن،صلوات مى‏فرستند.) به این خاندان شرافت‏بخشیده و منزلت ایشان را از مقام همه مسلمانان بالاتر برده است و در رتبه‏اى بعد از رتبه پیامبر و نزدیكترین افراد به او در ارج و مقام قرار داده است.

گاهى تصور مى‏شود كه بزرگداشت‏خاندان پیامبر-با درود فرستادن بر ایشان-تنها به سبب خویشاوندى آنان با پیامبر است،در صورتى كه مطلب از این قرار باشد،تمایزایشان از دیگران و بزرگداشت آنان تا این اندازه،اعلان یك اصل برترى قبیله‏اى و امتیازى خواهد بود كه با روح اسلام منافات دارد و شمارى از اصول اسلامى را نقض مى‏كند.

از جمله اصولى كه بر مبناى این ادعا برترى قبیله‏اى نقض مى‏شود،اصلى است كه مى‏گوید تمام مردم در پیشگاه خداوند برابرند،براستى از جمله مهمترین هدفهاى رسالت اسلامى نابود كردن حكومت اشرافى و از بین بردن فاصله‏هاى میان مردم و دستیابى به جامعه‏اى یكپارچه و عارى از فاصله‏هاى طبقاتى بوده است.و قرآن چنین اعلام مى‏كند:«اى مردم ما شما را از مرد و زن آفریدیم،و شعبه شعبه و قبیله قبیله قرار دادیم تا یكدیگر را بشناسید براستى كه ارجمندترین شما در پیشگاه خدا پرهیزگارترین شماست.» (سوره حجرات آیه 12) . پیامبر روز غلبه بر مشركین مكه را روز آغاز برابرى اعلام كرد و فرمود:«اى توده قبیله قریش! خداوند،خودبینى زمان جاهلیت و فخر فروشى به پدران را از شما گرفته است،همه مردم از آدم و آدم از خاك است‏».«براستى كه گرامى‏ترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست‏» ⁽⁷⁾ .

و از جمله اصول،این است كه خداوند نه كسى از بندگانش را به خاطر كارى كه خویشاوند او-چه خوب و چه بد-انجام داده است،پاداش مى‏دهد و نه مجازات مى‏كند.و قرآن به شرح زیر اعلام مى‏فرماید:«اى مردم از پروردگارتان بپرهیزید،و هم بترسید از روزى كه هیچ پدرى فرزند خود را حمایت نكند و هیچ فرزندى از پدر خود پشتیبانى نكند،براستى كه وعده خدا حق است پس زندگانى دنیا شما را نفریبد و فریب دهنده‏اى شما را به خدا مغرور نسازد» ⁽⁸⁾ .و در آیه دیگر است:«هیچ كسى بار گناه دیگرى را به دوش نمى‏كشد،هر چند گرانبارى خواستار حمل آن باشد،چیزى از آن حمل نشود اگر چه خویشاوند باشد...» ⁽⁹⁾ .

از جمله اصولى كه با اندیشه برترى جویى قبیله‏اى تناقض دارد،این است كه خداوند كسى را به خاطر عمل فوق طاقت و بالاتر از حد توان و اختیارش،نه مجازات مى‏كند و نه پاداش مى‏دهد.انتساب فرد به خانواده امرى غیر اختیارى است.از این رو،منطقى و صحیح است كه با اعتقاد به عدالت‏خداوند،معتقد باشیم كه او هیچ كس را به خاطر انتساب به خانواده معینى،بر دیگران برترى نمى‏دهد.براستى كه اسلام در مقابل هر نوع برترى فردى،نژادى، قومى و یا قبیله‏اى ایستادگى مى‏كند،چرا كه این گونه برترى‏ها به مثابه پاداش یا كیفر بر عمل فراتر از توان شخص است.

انتساب شخص به یك خانواده،فامیل و یا شخص ساخته خود آن شخص نیست.هیچ یك از ما پیش از ولادت،خانواده،فامیل و یا شخصیت‏خود را انتخاب نكرده‏ایم،بلكه با همان وابستگیها به دنیا آمده‏ایم.بنابراین عقل نمى‏پذیرد كه خداوند كسى را صرفا به سبب انتسابش به خانواده معینى گرامى بدارد و یا خوار بشمارد.چرا كه همه مردم در پیشگاه خداوند یكسانند، و او تمایزى میان آفریدگان نمى‏گذارد مگر به دلیل كار خوب و یا بدى كه به اختیار خود انجام مى‏دهند.بر این اساس است كه پرهیزگار را شرافت مى‏بخشد و نسبت‏به بندگان گنهكار و بدكار خود او را برترى مى‏دهد.اگر این اصول صحیح باشد-كه بى‏تردید صحیح است-پس جمع بین آنها و میان بزرگداشت‏خاندان پیامبر (ص) و برترى دادن آنان بر دیگران و الزام مسلمانان بر درود فرستادن به ایشان آن هم فقط به خاطر انتسابشان به پیامبر (ص) ،مشكل خواهد بود،تناقضى وجود ندارد.

براى توضیح موهوم بودن این تناقض یادآور مى‏شویم،كه این شبهه مبتنى بر دو مقدمه است:

(1) بزرگداشت‏خاندان محمد (ص) با الزام مسلمانان به درود فرستادن بر ایشان به هنگام صلوات بر او،به این مطلب برمى‏گردد كه-آنان خویشاوندان حضرت محمد (ص) هستند و انتساب به او دارند-و دلیل دیگرى براى این بزرگداشت جز همان خویشاوندى وجود ندارد.

(2) دیگر این كه بزرگداشت آنان به این دلیل با اصول سه‏گانه‏اى كه قبلا گفته شد- (برابرى مردم در پیشگاه خدا،به هیچ كسى ثواب و عقاب به خاطر عمل خویشاوندى از خویشاوندان داده نمى‏شود كسى را نسبت‏به آنچه فوق قدرت او و خارج از اختیارش هست،ثواب و عقاب نمى‏دهند.) -منافات دارد.

مقدمه دوم صحیح است و تردیدى در آن وجود ندارد،اما مقدمه اول به دور از صحت است، زیرا ما معتقدیم خویشاوندى هیچ كس به پیامبر (ص) او را از كیفر الهى در امان نمى‏دارد. خداوند بهشت را براى هر كس كه فرمان او را ببرد-از هر نژاد-آفریده است،و جهنم را براى هر آن كس كه او را نافرمانى كند;هر چند كه از فرزندان پیامبر (ص) باشد.قرآن مشتمل بر سوره‏اى است كه در نكوهش ابو لهب نازل شده است در صورتى كه او عموى پیامبر است: «بریده باد دستهاى ابو لهب،ثروت و هر آنچه به دست آورده است،عذاب را از او دفع نكند، بزودى در آتش فروزان در آید،و همسرش هیزم كش است،در حالى كه به گردنش ریسمانى از لیف خرماست‏» ⁽¹⁰⁾ .

چیزى كه لازم است‏به طور واضح فهمیده شود این است كه كلمه‏«آل محمد (ص) »شامل همه منسوبان به پیامبر نمى‏شود،چه،آن كلمه بیشتر هاشمیان و نیز فرومایگان از نسل حضرت محمد را در بر نمى‏گیرد.اگر چنان بود،نوعى تمایز قبیله‏اى شمرده مى‏شد،زیرا كه بسیارى از افراد منتسب به پیامبر،در خط او گام برنداشتند،و آن گونه كه خواست پیامبر بود به اسلام خدمت نكردند.اگر همگى از این امتیاز برخوردار بودند و لازم بود به هنگام درود بر پیامبر آنان نیز بزرگ داشته شوند،خود نوعى دعوت به طبقاتى كردن جامعه و اعتقاد داشتن به امتیازهاى قبیله‏اى است.و این مطلب با اصل قرآنى-كه اعلان مى‏كند:برترى در گرو تقواست-متناقض است و اسلام به‏خودى خود دچار تناقض نیست.حقیقت این است كه مقصود از كلمه‏«آل محمد (ص) »افراد مشخصى از خویشاوندان پیامبر است كه خداوند به دلیل دارا بودن فضیلتى آنان را برگزیده است.این افراد كسانى هستند كه خداوند آنان را نه به سبب قرابتشان با پیامبر،بلكه از آن جهت كه ایشان در بالاترین مراتب فضیلت قرار دارند، برگزیده است.آنان به شیوه صحیح اسلامى زندگى كردند و از كتاب خدا و سیره پیامبرش اطاعت كردند و در رفتار و گفتار از این دو جدا نشدند.

برترى دادن پیامبر (ص) به آنان،دلیل برترى آنان است.

هنگامى كه پیامبر (ص) به ما فرمان مى‏دهد تا هر گاه بر او درود مى‏فرستیم بر خاندانش نیز درود فرستیم در حقیقت‏بدان وسیله از برترى آنان بر دیگران از نظر علم و عمل و فضیلت،به ما خبر مى‏دهد.این مطلبى است كه آنان را شایسته چنین بزرگداشتى جاودانه و بى‏مانند، مى‏سازد.براستى كه خداوند عادلتر از آن است كه بنده‏اى را بیهوده و بدون شایستگى رافت‏بخشد.

آرى،هنگامى كه خداوند بزرگ اعلان مى‏فرماید كه معیار بزرگى همان تقواست و بلافاصله ما را به گرامیداشت اشخاص معینى دستور مى‏دهد،به این نتیجه مى‏رسیم كه آن افراد-از آن جهت كه پرهیزگارترند-از دیگران والاتر و برترند.به این ترتیب هیچ گونه تناقضى میان اصول یاد شده اسلامى و گرامیداشت‏خاندان پیامبر (ص) ،نمى‏یابیم،بلكه به هماهنگى كاملى برخورد مى‏كنیم.

اگر ما از بزرگداشت‏خاندان پیامبر-به دلیل درود فرستادن بر ایشان-چنین نتیجه گیرى مى‏كنیم كه آنان سزاوار چنین بزرگداشتى هستند،در حقیقت تاریخ زندگى ایشان است كه این نتیجه گیرى را تایید مى‏كند.البته هم اكنون من در صدد نیستم كه راجع به تعیین افراد خاندان پیامبر بحث كنم،بلكه آن را به فصل آینده واگذاشته‏ام،اكنون به این بسنده مى‏كنیم كه بگویم،تمام مسلمانان اتفاق نظر دارند بر این كه على بن‏ابى طالب و همسرش فاطمه زهرا و دو فرزندش حسن و حسین از خاندان حضرت محمدند و تاریخ زندگى آنان نیز این برداشت ما را تایید مى‏كند و هم شایستگى ایشان را به این گرامیداشت‏به ثبوت مى‏رساند.خوانندگان تاریخ اسلام به آسانى مى‏توانند دریابند كه على بن ابى طالب،سرور مجاهدان،قهرمان اسلام، داناترین اصحاب پیامبر،علاقه‏مندترین و پایبندترین فرد به قرآن و اصول آن و مطیعترین فرد به تعلیمات پیامبر (ص) بوده است.

پارسایى او از جنبه‏هاى مادى زندگى مانند مقام،قدرت و ثروت-بطور قطع-بى‏نظیر بوده است.زیرا او مردى بود كه در انتخاب اسوه‏هاى برتر،هر جا كه برخوردى میان آنها و ارزشهاى مادى مى‏دید،تردید به خود راه نمى‏داد.

ژرفا و گستردگى دانش او،حیرت آور است،مضامین‏«نهج البلاغه‏»گواه صحت این حدیث است كه از پیامبر خدا (ص) نقل كرده‏اند كه:«من شهر علمم و على (ع) دروازه آن;پس هر كس آهنگ آن شهر كند،باید از دروازه آن وارد شود» ⁽¹¹⁾ .

تاریخ زندگى سه تن دیگر از خاندان محمد (ص) یعنى فاطمه زهرا و دو فرزندش حسن و حسین (ع) ،خود دلیل روشنى است‏بر این كه ایشان،در بالاترین مراتب تقوا قرار داشتند،و آنان اسوه‏هاى زندگى صحیح اسلامى بودند.

بر فضیلت این چهار تن دلیلى مهمتر از گواهیهاى پیامبر درباره ایشان وجود ندارد،كه آنان را در بالاترین مراتب عظمت و فضیلت قرار مى‏دهد.زید بن ارقم از رسول خدا روایت كرده است كه به على،فاطمه،حسن و حسین فرمود:«با هر كسى كه با شما در صلح و سازش باشد در صلحم و با هر كه با شما در ستیز باشد در ستیزم‏» ⁽¹²⁾ .معقول نیست كه پیامبر با هر كه محارب با على،فاطمه،حسن و حسین است در جنگ باشد مگروقتى كه هر یك از آنان ملازم با حق و از آن جدایى ناپذیر باشند.پیامبر بزرگتر از آن است كه با دشمنان این چهار تن دشمنى كند در حالى كه آن دشمنان بر حق باشند.

حبشى بن جناده نقل كرده است كه او خود از رسول خدا شنید كه مى‏فرمود:«على از من است و من از او،و بجز على كسى حقى را از طرف من ادا نمى‏كند» ⁽¹³⁾ .

طبیعى است كه مقصود پیامبر (ص) آن نبوده است كه على را-به خاطر خویشاوندى با خود-بر دیگران امتیاز بخشد.عباس عموى پیامبر (ص) بوده است،دیگر هاشمیان و در میان آنان جعفر بن ابى طالب،همان خویشاوندى را با پیامبر (ص) داشتند كه على (ع) داشت.اگر خویشاوندى سبب امتیاز بود،باید هر كدام از آنها شایسته اداى حق از جانب رسول خدا (ص) مى‏بودند،در صورتى كه او خود فرموده است:«جز على،كسى از جانب من حقى را ادا نمى‏كند. »و آن نیست جز آن كه على (ع) براى اداى حق از سوى پیامبر (ص) و مشابهت‏با او،واجد استعدادهاى طبیعى بوده كه دیگر مسلمانان از آنها بى‏بهره بوده‏اند.در حدیث است كه سعد بن ابى وقاص هنگامى كه معاویه مقام على (ع) را نكوهش مى‏كرد-به او گفت:آیا این حرف را درباره مردى مى‏گویى كه از پیامبر خدا (ص) درباره او شنیدم،كه مى‏گفت:«هر كسى را كه من سرور اویم،پس على سرور اوست.»و شنیدم به او مى‏فرمود:«تو نسبت‏به من به منزله هارونى نسبت‏به موسى،جز این كه پس از من هیچ پیامبرى نخواهد آمد» ⁽¹⁴⁾ .

رسول خدا،منزلتى به على بخشیده كه به هیچ كس دیگر نداده است،در عبارت اول او را صاحب اختیار هر مرد و زن مسلمان قرار داده است چه آن كه قرآن به صراحت مى‏گوید: پیامبر از خود مؤمنان بر ایشان سزاوارتر است و این عبارت پیامبر (ص) همان جایگاه را به على اعطا مى‏كند پس او صاحب اختیار تمام كسانى است كه رسول خدا صاحب اختیار آنهاست.

و در كلام دوم،على را به منزله هارون نسبت‏به موسى قرار داده است،و معناى‏آن چنین است كه وى در رتبه بعد از پیامبر خدا قرار دارد.بدیهى است كه هارون در رتبه پس از موسى بود و كسى میان قوم موسى در فضیلت همپایه هارون نبود.در نتیجه،بر طبق این سخن،على داراى همه مقامهاى هارون بوده است جز مقام نبوت كه پس از حضرت محمد (ص) نبوتى در كار نیست.

بخارى روایت كرده است كه رسول خدا به على فرمود:«آیا نمى‏پسندى كه نسبت‏به من به منزله هارون نسبت‏به موسى باشى‏» ⁽¹⁵⁾ .و نیز بخارى روایت كرده است كه پیامبر خدا فرمود: «فاطمه بانوى زنان بهشت است‏» ⁽¹⁶⁾ .البته ورود به بهشت در گروى تقواست.و در صورتى كه فاطمه بانوى زنان بهشت‏باشد،پس پرهیزكارترین زنان هم خواهد بود.

ابو هریره روایت كرده است كه رسول خدا فرمود:«هر كس حسن و حسین را دوست‏بدارد مرا دوست داشته است و هر كه آنان را به خشم آورد،مرا به خشم آورده است‏» ⁽¹⁷⁾ .و حاكم در مستدرك نقل كرده است كه رسول خدا فرمود:«هان مثل خاندان من-در میان شما-همانند كشتى نوح است،هر كس سوار آن شد نجات یافت و هر كه از آن تخلف كرد،غرق شد» ⁽¹⁸⁾ .

پیامبر خدا پیروى اهل بیت را وسیله نجات قرار داده است و مخالفت ایشان را علت غرق شدن;و معنى آن،چیزى جز این نیست كه گفتار و رفتار ایشان مطابق گفتار و رفتار اوست، پس اطاعت ایشان،اطاعت او،و مخالفت‏با ایشان،مخالفت‏با اوست.