تبیان، دستیار زندگی

به گزارش خبرگزاری مهر، در شرایطی که هنوز چند ماهی از عرضه نسخه 4 آندروئید با عنوان "بستنی نانی" نمی گذرد به نظر می رسد که گوگل در تلاش است تا از ابتدای ماه ژوئن نسخه 5 این سیستم عامل را با عنوان "آب نبات ژله ای" (Jelly Bean) وارد بازار کند.

عرضه ویندوز 8 به بازار در سال 2012 موجب شده است که گوگل یک سری استراتژیهای جدید را برای رقابت با این محصول جدید مایکروسافت در پیش گیرد.

سایت Digitimes، متخصص در انتشار اخبار حوزه فناوری اطلاعات در این خصوص نوشت که "آندروئید 5.0 آب نبات ژله ای" در سه ماهه دوم سال جاری وارد بازار می شود.

این نسخه جدید آندروئید روی تبلتها و یک جنبه ویژه متمرکز شده است. این جنبه ویژه dual-boot نامیده می شود که سوئیچ کردن خودکار از یک سیستم عامل به یک سیستم عامل دیگر را امکانپذیر می کند و این اجازه را به آندروئید جدید می دهد که روی یک تبلت در کنار ویندوز 8 به طور مسالمت آمیز زندگی کند.
 

به گزارش خبرگزاری مهر، کاربر با حرکت دادن دستهای خود حرکات تارهای صوتی را تقلید می کند به دستکشها که به اختصار DiVA نامیده می شوند امکان می دهد محدوده ای پیچیده از اصوات را به وجود بیاورد، البته فراگرفتن این حرکات به 100 ساعت آموزش نیاز خواهد داشت.

دستکش دست راست دارای حسگرهای حرکتی است که می تواند باز و بسته شدن دستهای کاربر را تشخیص دهد، باز بودن دستها نشاندهنده باز شدن تارهای صوتی و ایجاد حروف صدادار است، در حالی که بسته بودن دستها نشاندهنده منقبض شدن تارهای صوتی و ایجاد حروف بیصدا است.

کلیدهای موجود بر روی دستکش دست چپ حروفی بی صدا و سکون دار از قبیل P و B را فعال می کند زیرا شبیه سازی این حروف که معمولا به واسطه آزادسازی ناگهانی فشاری شبیه سازی شده به وجود می آیند، توسط دستکش دست راست کار دشواری است.

مجموعه ای از حسگرهای سه بعدی بر روی دستکش دست راست موقعیت دست کاربر را در فضا یافته و پدالی بر روی زمین شدت بلندی صدا را کنترل می کند. این دستکشها ابتدا با هدف کمک به افرادی که دچار اختلالات گفتاری بودند ابداع شده بود اما اکنون توانایی آواز خواندن نیز به آن افزوده شده است.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، با استفاده از این دستکش یک خواننده تنها می تواند با حرکات دستهایش همخوانی مجازی برای خود به وجود بیاورد. از این فناوری همچنین می توان در آموزش زبانهای خارجی به ویژه زبانهای آسیایی که نیاز به کنترل دقیق تن صدا دارد استفاده کرد.

به گزارش خبرگزاری مهر، امروزه تقریباً 7 هزار زبان زنده گفتاری استفاده می شوند که برپایه تازه ترین بررسیها تقریباً نیمی از آنها می توانند تا پایان قرن منقرض شوند. این درحالی است که زبان، میراثی از یک دانش بسیار غنی است که می تواند درهایی به سوی دنیاهای دور با سنتها و فرهنگهای متنوع بگشاید.

به همین منظور اکنون فناوری دیجیتال به کمک ثبت واژگان و اصطلاحاتی که درحال ناپدید شدن هستند، آمده است.

دو زبانشناس به نامهای "دیوید هریسون" و "گرگوری اندرسون" که در پروژه "صداهای دیرپای" (Enduring Voices) زیر نظر بنیاد نشنال جغرافی کار می کنند در اجلاس سالانه "انجمن پیشرفت علوم آمریکا" که در ونکوور کانادا برگزار می شود 8 فرهنگ لغات گفتاری را معرفی کردند که با استفاده از ابزارهای دیجیتال توسعه یافته اند.

این زبانشناسان در بازدید از مناطقی که زبانها و گویشهای بومی آنها بیش از سایر نواحی در معرض خطر هستند اسنادی را برای تهیه این فرهنگ لغات گفتاری جمع آوری کردند.

براساس گزارش خبرگزاری فرانسه، در سال 2010 این محققان توانستند اولین اسناد مربوط به زبان "کورو" را ثبت کنند. امروز تنها چند صد نفر در شمال شرقی هند به این زبان گفتاری صحبت می کنند.

این 8 فرهنگ لغات گفتاری آنلاین در مجموع محتوی 32 هزار اصطلاح و بیش از 24 هزار صدای ضبط شده از واژگان و جملات تلفظ شده به زبان مادری به همراه عکسها و کالاهای فرهنگی هستند.

جدول زبانهایی که کمک فناوری دیجیتال را پذیرفتند 

به گزارش خبرگزاری مهر، پس از نشستی که میان متخصصان ارشد آنفولانزا و مقامات ارشد امنیتی آمریکا برگزار شد، مقامی رسمی از سازمان بهداشت جهانی اعلام کرد که قراردادی مبنی بر محرمانه نگه داشتن جزئیات این دو مطالعه بسته شده است تا زمانی که ارزیابی دقیقتری درباره خطرات احتمالی انتشار این دو مطالعه انجام گیرد.

سازمان بهداشت جهانی این نشست را به منظور برطرف کردن بن بستی که میان دانشمندان و مقامات هیات مشاور علوم ملی در بخش ایمنی زیستی یا NSABB بر سر انتشار نتایج سانسور شده تحقیقات دانشمندان به وجود آمده بود، برگزار کرد.

متخصصان ایمنی زیستی از این نگرانند که جهشهای ایجاد شده در این ویروسها که توسط دانشمندان هلندی و آمریکایی ایجاد شده است، به خارج نشت کرده و یا به دست خرابکاران بیافتد و به این شکل جرقه بیماری مرگبار و همه گیری بدتر از آنفولانزای اسپانیایی که در سالهای 1918 و 1919 منجر به مرگ 40 میلیون انسان شد، در جهان زده شود.

WHO با استناد به این نگرانی ها تاکید دارد که باید مباحثات کاملتری درباره خطرات و فواید مطالعات در این زمینه خاص و همچنین خطرات ویروس ایجاد شده انجام بگیرد.

ویروس H5N1 اولین بار در سال 1997 در هنگ کنگ ردیابی شد و در میان بسیاری از طیور شیوع پیدا کرد، اما در آن زمان نوع ویروس به گونه ای بود که انسانها به سختی به آن مبتلا می شدند. با این همه تا سال 2003 در حدود 600 نفر به آن مبتلا شدند و نیمی از این افراد نیز جان خود را از دست دادند.

سال گذشته دو تیم به صورت مستقل در مرکز پزشکی اراسموس و دانشگاه ویسکونزین اعلام کردند چند جهش ژنتیکی کوچک می تواند این ویروس را به گونه ای تغییر دهد که مانند ویروس عادی آنفولانزا در میان پستانداران منتقل شود اما شدت مرگباری آن به اندازه ویروس H5N1 اولیه خواهد بود.

این نوع از مطالعات برای دانشمندانی که در زمینه ساخت واکسن و یا ارائه شیوه های تشخیص و درمان و یا تولید داروهای ضد ویروس فعالیت دارند بسیار حیاتی است. در ماه دسامبر NSABB از دو نشریه نیچر و ساینس درخواست کرد تا جزئیات این مطالعات را به خاطر نگرانی از احتمال سوءاستفاده از آنها منتشر نکند و آنها را سانسور کند که این درخواست مورد اعتراض دانشمندان قرار گرفت.

بر اساس گزارش رویترز، اکنون انتشار این مطالعات به طور کلی متوقف شده و احتمال دارد تا چند سال آینده خبری از انتشار آنها نباشد تا متخصصان بتوانند جزئیات بیشتری از خطرات احتمالی این دو مطالعه را مورد بررسی قرار دهند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان توانسته اند با استفاده از "تکنیک بازتاب" انعکاس امواج انفجاری نور را در ابرهای کیهانی در فضا به ثبت برسانند، به این شکل انسانهای امروزی می توانند لحظه ای که انسانهای 170 سال گذشته در آسمان دیده اند را دوباره ببینند.

این تکنیک کیهانی به کشف اسرار یکی از رویدادهای مهم ستاره ای به نام "انفجار عظیم" در قرن نوزدهم کمک فراوانی کرده است، دورانی که ستاره ای به نام "اتا کارینا" به صورت ناگهانی به دومین ستاره درخشان آسمان تبدیل شد. در واقع اخترشناسان در حال مشاهده صحنه های انفجار سیستم ستاره ای دوتایی و غول پیکر "اتا کارینا" با تاخیری 170 ساله هستند.

تصاویر ثبت شده از نورهای بازتابیده از انفجار عظیم سیستم دوستاره ای اتاکارینا

انفجار عظیم در سال 1838 رخ داد، زمانی که ستاره ای عظیم به صورت ناگهانی درخشانتر از معمول شد و برای 10 سال به عنوان درخشانترین ستاره آسمان شناخته شد.

این انفجار بسیار وسیع بود اما یک انفجار ابرنواختری نبود. با وجود اینکه اتا کارینا پس از آن کم نورتر شده و حجم بسیاری را از دست داد، اما هرگز از بین نرفت و هنوز احتمال داده می شود که جرم این ستاره 100 برابر خورشید باشد.

محدوده سحابی اتاکارینا، این ستاره برای سالها به عنوان درخشانترین ستاره آسمان شناخته می شد

اکنون اخترشناسان با کمک گرفتن از تکنیکی ویژه توانسته اند بازتاب نور این انفجار را رصد کنند. بررسی جدید بر روی این نورهای بازتابیده شده که توسط "آرمین رست" فیزیک اخترشناس موسسه علوم تلسکوپهای فضایی در بالتیمور انجام گرفته نشان می دهد اتا کارینا نسبت به آنچه در گذشته تصور می رفت در دوران درخشش اش بسیار سردتر بوده است، سرمایی برابر هشت هزار و 540 درجه فارنهایت!

این یافته نشان می دهد انفجار بزرگ شباهتی به انفجار های ابرنواختری یا دیگر رویدادهایی که مرگ ستاره ها یا انفجارهای ابرنواختری را تقلید می کنند، ندارد. همچنین نتایج این بررسی جدید نشان می دهد که اخترشناسان هنوز هم عامل اصلی وقوع انفجار عظیم را نمی دانند.

نمایی باز از سحابی اتاکارینا، منطقه ای بزرگ در جنوب آسمان که مرکز تولد ستاره های جدید است، این تصویر توسط دوربین Hawk-I بر روی تلسکوپ VLT به ثبت رسیده است

بر اساس گزارش واشنگتن پست، کشف راز انفجار این ستاره می تواند به اخترشناسان کمک کند تا درک بهتری از آخرین مراحل زندگی ستاره های غول پیکر به دست آورده و بتوانند میان انفجارها و ابرنواخترها تفاوت قائل شوند.

به گزارش خبرگزاری مهر، خارق العاده بودن توانایی چسبندگی در پاهای مارمولک ها برای همه آشکار شده است و همه دیده اند که مارمولکها می توانند به راحتی از شیشه ها در زاویه عمودی بالا بروند. اکنون گروهی از دانشمندان این توانایی مارمولکها را شبیه سازی کرده و موفق به ابداع ماده ای چسبناک شده اند که قطعه ای 103 سانتیمتر مربعی از آن می تواند باری 318 کیلوگرمی را نگه دارد.

این قطعه ماده که به اندازه یک برگه یادداشت کوچک است می تواند به راحتی یک تلویزیون با نمایشگر مسطح را بر روی دیوار نگه دارد، در حالی که می توان آن را به راحتی از دیوار جدا کرد و هیچ رد آلودگی از آن بر روی سطوح باقی نخواهد ماند.

کاربرد زائده های تار مانند

انگشتان مارمولکها دارای میلیونها زائده تار مانند میکروسکوپی است از نیروی "وندروالسی" که جاذبه و دافعه را در سطح مولکولی به وجود می آورد استفاده می کند. تلاشهای گذشته برای تقلید از قدرت بالای مارمولکها بر روی این زائده ها برای ساخت مواد چسبنده ای مانند نوارچسب یا روباتهایی با قابلیت بالا رفتن از دیوار متمرکز شده بود.

با این همه محققان دانشگاه ماساچوست دریافته اند برای حل این مشکل نباید تنها بر روی این زائده های تار مانند متمرکز شد زیرا به اعتقاد آنها این تارهای میکروسکوپی تنها یکی از ابزارهای مورد نیاز مارمولک برای بالا رفتن از سطوح عمودی است.

هارمونی اندامها

گروه محققان که غالبا از دانشمندان پلیمری تشکیل شده بودند با همکاری زیست شناسی به نام "دانکن ایرچیک" که به مدت 20 سال توانایی بالا رفتن از سطوح مارمولکها را مشاهده کرده و مورد مطالعه قرار داده بود، رویکردی جامعتر نسبت به این پدیده داشته و دریافتند پوست بدن، استخوانها و تاندونهای بدن مارمولک برای ایجاد چنین چسبندگی تاثیرگذاری به صورت هماهنگ با یکدیگر در فعالیتند.

پوست مارمولک لایه ای مستحکم و در هم تنیده است که لایه ای نرم و چسبنده را در خود دارد که این لایه به شکل تاندونهای ترکیبی در پای مارمولکها قرار گرفته اند. به گفته "ایرچیک" طراحی که آنها از پوست مارمولک داشته اند قدرت یکپارچه حقیقی تکامل بدن این جانداران را برای الهام گرفتن از آن در طراحی های ترکیبی و کاربردی به نمایش می گذارد.

این گروه از محققان قصد دارند با توجه به تنوعی که در تکامل پای گونه های مختلف مارمولکها دیده می شود، در پوست مارمولکی ابداعی خود بهبودهای بیشتری ایجاد کنند.

تاثیرگذاری خارق العاده

با این همه این ابداع در همین مرحله نیز نتایج خیره کننده ای را در پی داشته است و دانشمندان توانسته اند توانایی قطعه ای 103 سانتیمتر مربعی را برای نگه داشتن یک تلویزیون مسطح 42 اینچی بر روی دیوار به نمایش بگذارند، این قطعه کوچک از ظرفیت نگه داشتن جسمی به وزن 318 کیلوگرم نیز برخوردار است.

بر اساس گزارش گیزمگ، نکته جالب توجه تر این است که توانایی تحمل وزن این ماده بر روی سطح شیشه ای نیز باقی می ماند در حالی که می توان بدون زحمت چندانی آن را از روی سطوح مختلف جدا کرد و برای چندین بار مورد استفاده قرار داد در حالی که از قدرت تاثیرگذاری آن کاسته نخواهد شد، با این همه این ابداع در شرایط کنونی نمی تواند برای مدت زمانی نامحدود توانایی خود را حفظ کند.

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان مرکز زیست شناسی نجومی اسپانیا و دانشگاه کاتولیک شمال شیلی در زیرلایه های با درصد شوری بالا و در محیطی بسیار شبیه به مریخ در بیابان آتاکاما در عمق دو متری از سطح، واحه ای از حیات میکروارگانیسمها را شناسایی کردند.

بیابان "آتاکاما" خشک ترین منطقه زمین است، به طوریکه در این صحرا سالانه به طور متوسط تنها 0.1 میلیمتر باران می بارد.

این محققان در این خصوص توضیح دادند: "ما این زیستگاه را واحه میکروبی نامیدیم چون در این محیط غنی از نمک و سایر ترکیبات بسیار نمگیری که به شدت آب جذب می کنند میکروارگانیسمهای درحال توسعه ای را یافتیم."

این دانشمندان همچنین کشف کردند که این میکروبها در یک محیط بسیار خشک توانسته اند از سطح بلورهای نمک رطوبت جذب کنند.

در این محیط، میکروارگانیسمهای زیرزمینی با تمام آنچه که برای زندگی به آن نیاز دارند (آب و غذا) رشد می کنند.

براساس گزارش یونیورس تودی، این گونه باکتریها با گونه هایی که در سایر محیطهای با درصد بالای شوری زندگی می کنند تفاوت چندانی ندارند اما چیزی که این کشف را منحصربفرد می کند این است که این میکروبها در عمق بین 2 تا 3 متری و در شرایط بدون اکسیژن و نور خورشید پیدا شده اند.

این دانشمندان به منظور دستیابی به این نتایج از دستگاهی به نام SOLID (آشکارساز نشانه های حیات) استفاده کردند. این دستگاه با هدف استفاده در ماموریتهای آینده مریخ ساخته شده است.

هسته SOLID تراشه ای زیستی است که حداکثر 450 پادتن را برای شناسایی مواد بیولوژیکی چون قندها، DNA و پروتئین ها در خود جای داده است.

این نمونه ها می توانند جمع آوری شده، سپس به طور خودکار پردازش شوند و به صورت تصویری نمایش داده شوند که حضور ترکیبات و میکروارگانیسمها را نشان می دهد.

با استفاده از این تکنیک، این دانشمندان حضور باکتریها و آرکئوباکتریهای زیرزمینی را در این بیابان شناسایی کردند.

این محقان در این خصوص توضیح دادند که رسوبات نمکی در سیاره سرخ نیز شناسایی شده اند و به همین علت این احتمال وجود دارد که این باکتریها بتوانند در محیطهای بسیار شور زیرز سطح مریخ نیز زندگی کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان با استفاده از مدل سه بعدی از نسوج طبیعی تومور مغزی بر روی شکل گیری رشد و فعالیت سلولهای "اندوتلیال" که در ساخت عروق خونی مشارکت داشته و به تومورهای مغزی می چسبند، مطالعه خواهند کرد درست مانند اینکه بر روی یک موجود زنده در حال مطالعه هستند.

مدل تومور مغزی به همراه عروق خونی که آن را در بر گرفته توسط "جان هو" شیمیدان دانشگاه براون ارائه شده است. این مدل بر اساس طرحی از مهندس زیستی به نام "جفری مورگان" از همین دانشگاه به وجود آمده است. مورگان مدل نسوج این تومور را به وجود آورد و "هو" این مدل بافتی را به قالبی از هیدروژل پلیمری که از عروق خونی گاو و سلولهای تومورهای موش به دست آمده بود، افزود.

محققان طی آزمایشهایی دریافتند که نانوذرات اکسید آهن می توانند به عروق خونی که تومورها را با رساندن اکسیژن و مواد غذایی زنده نگه می دارند نفوذ کند. نانوذرات اکسید آهن از اثرگذاری بالایی برخوردارند زیرا می توانند به راحتی وارد لایه اندتلیال شوند و پس از آن می توان این ذرات را به کمک MRI مسیریابی یا هدایت کرد.

بر اساس گزارش وب سایت دانشگاه براون، این مدل سه بعدی از تومور مغزی می تواند به واسطه نمایش آنچه به صورت طبیعی در بدن رخ می دهد، در وقت و هزینه تحقیقات صرفه جویی کرده و از تعداد آزمایشهای انجام گرفته بر روی ارگانیزمهای زنده بکاهد.  

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان بر این باورند که نتایج مطالعاتشان می تواند بر درک روند تکامل یادگیری صوتی که در میان انسانها به گفتار شهرت دارد، تاثیر قابل توجهی داشته باشد. توانایی فراگرفتن تعدادی از اصوات و بهبود دادن آنها متناسب با محیط در میان انسانها تعدادی از جانداران از جمله پرنده ها، والها، دلفینها، خفاشها و فیلها حفظ شده است.

صدای بزها نیز نشان می دهد این جانداران توانایی شکلی ابتدایی از یادگیری صوتی را دارند. بزها موجوداتی اجتماعی هستند که در گروه زندگی کرده و برای برقراری تماس با یکدیگر صداهای خاصی از خود ایجاد می کنند.

محققان صدای بزغاله هایی از گروه های اجتماعی متفاوت را در یک هفتگی و پنج هفتگی مورد بررسی قرار داده و با یکدیگر مقایسه کردند. نتایج این بررسی نشان داد صدای بزغاله های یک هفته ای تشابه های محدودی با دیگر اعضای گروه داشت اما در سن پنج هفتگی بزغاله ها صداهایی نسبتا مشابه با یکدیگر را از خود ایجاد می کردند.

این نتایج نشان می دهند نه فقط ساختار ژنتیکی این جانداران، بلکه محیط اجتماعی آنها نیز در شکل گیری گفتار یا همان صدایی که از خود ایجاد می کردند تاثیرگذار بوده و لهجه ای خاص به آنها بخشیده است.

بر اساس گزارش لایو ساینس، نتایج این مطالعه تاییدی دیگر برای شواهد جنجالی و در حال رشدی خواهد بود که نشان می دهند زمینه اجتماعی در شکل گیری سیستم ارتباطاتی صوتی میان جانداران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چنین انعطاف شگفت انگیزی می تواند در میان بسیاری از پستانداران وجود داشته باشد اما هنوز ناشناخته باقی مانده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، در اوایل دهه 1990 دانشمندان در ماموریت ماژلان ناسا بر اساس سرعت حرکت ساختارهای سطحی سیاره که از زیر فضاپیما عبور می کردند محاسبه کردند که یک دور کامل چرخش ونوس به دور خود 243.015 روز زمینی زمان صرف می کند.

اما اکنون دانشمندان سطح ونوس را با مدارگرد ESAVE آژانس فضایی اروپا مورد بررسی مجدد قرار داده و دریافته اند این سیاره 6.5 دقیقه آرامتر از آنچه در حدود 16 سال پیش تخمین زده شده بود حرکت می کند. "نیلز مولر" دانشمند سیاره ای مرکز هوافضای آلمان می گوید زمانی که متوجه تفاوت نقشه های جدید و قدیمی از ونوس شد ابتدا تصور کرد که در محاسباتش اشتباهی رخ داده است اما پس از اینکه هر نوع خطای ممکن در محاسبات بررسی شد وی دریافت که این سیاره نسبت به محاسبات قدیمی کندتر حرکت می کند.

یکی از احتمالات ممکن برای توضیح کند شدن سرعت چرخش ونوس اتمسفر ضخیم این سیاره و بادهای پرسرعت است. فشار سطحی بر روی ونوس به واسطه اتمسفر غنی از دی اکسید کربن این سیاره 90 بار بیشتر از فشاری است که زمین در سطح دریا تحمل می کند. همچنین ابرهای اسید سولفوریک متراکم همواره سیاره ونوس را در بر گرفته اند و با سرعتی بالا در اطراف سیاره حرکت می کنند.

بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، به گفته اخترشناسان درک مکانیزم دقیقی که طی مدتی کوتاه توانسته سرعت حرکت ونوس را کاهش دهد بسیار دشوار است. بعضی از گزارشها تبادل جنبش دورانی میان زمین و ونوس را یکی از دلایل احتمالی این تغییر سرعت می دانند. برای مثال یک قمر می تواند سرعت دوران یک سیاره را کاهش دهد زیرا هر دو جرم دارای یک جنبش دورانی هستند. با این همه فاصله زیاد میان زمین و ونوس وجود چنین احتمالی را رد کرده و بر نیاز بر مطالعه دوباره بر روی سرعت دقیق چرخش ونوس تاکید می کند.