تبیان، دستیار زندگی

اول خدا

با منیّ و بی منی

مثل آفتاب نیمه های دی

از پس حریر ابر

هستی و همیشه نیستی

مثل عطر گل میان دفترم

مثل برق چشمک ستاره

                             در شبی چنین سیاه

من ولی همیشه قانعم

شکر می کنم

دلخوشم به این حضور گاه گاه ...

" انسیه موسویان "

اول خدا

ویراستار

تمام جمع هایم را جدا نوشت؛

آدم‌ها

این‌ها

آن‌ها

چشم‌ها

دست‌ها

و گفت :

فقط «قلبها» می‌توانند

به هم چسبیده باشند.

                                   " مهدی قاسمی "

اول خدا

وطنم ای شکوه پابرجا

در دل التهاب دورانها

کشور روزهای دشوار

زخمی سربلند بحرانها

ایستادی به جنگ رو در رو

خنجر از پشت می زند دشمن

گویی از ما و در نهان بر ما

وطنم پشت حیله را بشکن

رگت امروز تشنه عشق است

دل رنجیده خون نمی خواهد

دل تو تا ابد برای تپش

غیرعشق و جنون نمی خواهد

شرم بر من اگر حریم تو

پیش چشمان من شکسته شود

وای بر من اگر نبینم چشم

رو به رویای عشق بسته شود

از تب سرد موجهای خزر

تا خلیجی که فارس بوده و هست

می شود با تو دل به دریا زد

می شود با تو دل به دنیا بست

 با خامنه‌ای کسی نگردد گمراه 

 او در شب فتنه می‌درخشد چون ماه/

در نفسم برای او می‌خوانم

لا حول ولا قوه الا بالله

منبع : وبلاگ " ایلای مقدس مقربان "

لاله الا الله الملك الحق المبین

یااباصالح المهدی "عج " ادرکنی

مولا شنیدم لاله ها را دوست داری 

آیینه های آشنا را دوست داری

" ؟ "

اول خدا

واژه‌ها از دستم لیز می‌خورند

مثل این رهگذران

که از هم می‌گریزند.

صبر کن!

این شعر، بی "تو" کامل نمی‌شود.

*****************

دلخوشم

که مثل پیچکی مست

از دست‌هایم بالا می‌روند. ..

"عبدالرحیم سعیدی راد "

اول خدا

                      منبع :وبلاگ  "  فقط یه نگاه "

اول خدا

این شیرماده پس از شكار آهو متوجه می شود كه شكارش باردار بوده،

او سراسیمه میشود،

نخست تلاش میکند تا بچه را نجات دهد،

و از دریدن شکارش دست برمیدارد.

اما وقتی نمیتواند بچه را نجات دهد بروی زمین در کنار شکارش دراز میکشد،

عکاس بعدا پی میبرد که شیر سکته کرده است !!!!!

و در کنار این عکس تصویری از یک صهیونیست با تی شرتی که

رویش نوشته :

                 یک تیر و دو نشان   با تصویری از   یک زن باردار محجبه   !!!

منبع : "گروه سایبری مهندس میرزا بیگی"

 

اول خدا

فرو می‌ریزدش بر سر، هر آنچه مانده بود آباد
دلش از درد می‌جوشد، زمین، درمانده از بیداد

تلی از مرگ می‌بالد، کسی آهسته می‌نالد
و می‌بلعد صدایش را، به نعره، دیوی از بیداد

مکرر می‌شود ماتم، زمانی در طبس یا بم
چه فرقی می‌کند؟ این غم، چگونه می‌رود از یاد؟

هماره قصه یکسان است هجوم مرگ بر کرمان
همان تکرار گیلان است، که شهر مردگان را زاد

و پژواکی است دردآلود، از ایینی گنه اندود
که دزدیده است ایمان را به نام میهنی آزاد

صدای ضجه‌ی مادر، در عمق رنج می‌میرد
پدر در بهت می‌ماند، اگر چه غرقه در فریاد

نگاه مات کودک در میان اشک می‌لرزد
و در گوشش نمی‌پیچد صدایی جز غریو باد

چه شد آن خانه‌ی خشتی، رطب بر سفره بود و نان
و بوی فقر زیبا بود، چو مادر لقمه‌ای می‌داد!

چه سرمایی است در جانش، کجا اید به درمانش
سیه منوال تزویر و سیاهی لشگر امداد؟

هزاران نخل خفتند و دو چندان گور روییدند
قنات از آب خالی شد و هستی زیر پا افتاد

نمایان تا که شد زشتی، ورای خانه‌ی خشتی
فرو بلعید شهری را، زمین درمانده از بیداد

  " ویدا فرهودی "

شادی روحشان صلوات 

 " اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم و اهلك اعدائهم "

اول خدا

منبع : وبلاگ "فقط یه نگاه "

اول خدا

تو را از یاد برده ام

.

.

.

جای امنی میان دل

                           " پرویز صادقی"