1. «کسي که خود را شناخت خدايش را شناخته است.»
قال اميرالمؤمنين(ع) مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ . (غرر الحكم ، الفصل 77 الحديث 301)
2. «همانا خداوند متعال ، محمد (ص) را به حق به پيامبري فرستاد ، تا بندگانش را از پرستش بندگانش ، به پرستش خودش ، خارج سازد ، و از پيمانهاي بندگانش به سوي پيمانهاي خودش ، و از اطاعت بندگانش به سوي اطاعت خودش ، و از ولايت و حاکميت بندگانش به سوي ولايت و حاکميت خودش بيرون ببرد.»
قال اميرالمؤمنين(ع) فَإِنَّ الله تَعالي بَعَثَ مُحَمَّد اً صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ بِالْحَقِّ لِيخْرِجَ عِبادَهُ مِنْ عِبادَةَ عِبادِهِ إِلي عِبادَتِهِ وَ مِنْ عُهُودِ عِبادِهِ إِلي عُهُودِهِ ،وَ مِنْ طاعَةِ عِبادِهِ إِلي طاعَتِهِ وَمِنْ وِلايةِ عِبادِهِ إِلي وِلايتِهِ . ( فروع الكافي ،ج 8 ص386)
3. «هرکس با قرآن مجالست کند ، از کنار خود برنخيزد مگر با «زيادي» و «نقصان» ، زيادي در هدايت ، و نقصان از جهل و کوردلي ، آگاه باشيد ، هيچ کس بعد از داشتن قرآن ، فقر و بيچارگي ندارد، و هيچ کس قبل از قرآن ، بي نيازي نخواهد داشت.»
قال اميرالمؤمنين(ع) ما جالَسَ هذَالْقُرآنَ اَحَدٌ إِلاّ قامَ عَنْهُ بِزِيادةٍ اَوْ نُقْصانٍ زِيادَةٍ في هُدي ، وَ نُقْصانٍ مِنْ عمي، وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَيسَ عَلي أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فاقَةٍ ، وَلا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِني . (الحياة ج2 ص101)
4. «آن کس که به کار جمعيتي راضي باشد ، همانند کسي است که در آن کار ، دخالت و شرکت دارد ، و هر کسي که در کار باطل دخالت و شرکت دارد ، دو گناه مي کند ؛ گناه عمل ، و گناه رضايت به آن عمل.»
قال اميرالمؤمنين(ع) اَلراضّي بِفِعْلِ قَوْمٍ كالدّاخِلِ فيهِ مَعَهُمْ ، وَ علي كلّ داخل فِي باطِلٍ اِتْمانِ ، اِتْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ اِتْمُ الرِّضا بِه. (نهج البلاغه لصبحة الصالح ، قصار الحكم 154،ص499)
5. «در باره «ايمان» از امام علي (ع) سؤال شد ، آن حضرت در پاسخ فرمود : ايمان بر چهار پايه استوار است : 1- بر صبر 2- بر يقين 3- بر عدالت 4- بر جهاد. «صبر» بر چهار شعبه ، تقسيم مي شود ؛ بر «اشتياق»، «بيم»، «زهد» و «انتظار» : کسي که مشتاق بهشت است ، از هوسهاي سرکش بر کنار مي رود ، و آن کس که از آتش دوزخ ، بيمناک است ، از گناهان ، دوري مي کند ، و آن کس که در دنيا زاهد باشد ، مصيبتها و ناگواريها را ناچيز مي شمرد ، و آن کس که منتظر مرگ است ، براي انجام کار نيک شتاب مي کند... «جهاد» نيز بر چهار قسمت است : امر به معروف ، نهي از منکر ، صدق و راستي در جبهه نبرد ، و کينه و دشمني با فاسقان. پس کسي که امر به معروف کند ، پشت مؤمنان را محکم کرده است ، و کسي که نهي از منکر کند ، بيني کافران را به خاک ماليده است ، و کسي که در جبهه نبرد ، صادقانه بايستد ، وظيفه اش را انجام داده است ، و کسي که با فاسقان دشمني کند ، و به خاطر خدا ، خشم گيرد ، خداوند به خاطر او خشم کند ، و او را در روز قيامت ، خشنود سازد.»
قال اميرالمؤمنين(ع) سُئِلَ عَلَيهِ السَّلامُ عَنِ اْلايمانِ ، فَقالَ : اْلايمانُ عَلي أَرْبَعِ دَعائِمَ : عَلَي الصَّبْرِ وَ الْيقِينِ وَ الْعَدْلِ وَ الْجِهادِ . وَ الصَّبْرُ مِنْها عَلَي أَرْبَعِ شُعَبٍ عَلي الشَّوْقِ وَ الشَّفَقِ وَ الزُّهْدِ وَ التَّرَقُبِ ؛ فَمَنِ اشْتاقَ إلَي الْجَنَّةِ سَلا عَنِ الشَّهَواتِ وَ مَنْ أَشْفَقَ مِنَ النّاِر اجْتَنَبَ الْمُحَرَّماتِ ، وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيا اسْتَهانَ بِالْمُصِيباتِ ، وَ مَنِ ارْثَقَبَ الْمَوْتَ سارَعَ اِلي الْخَيراتِ ...وَ الْجِهادُ مِنْها عَلي أَرْبَعِ شُعَبٍ : عَلَي اْلأَمْرِ ِبالْمَعْرُوفِ ، وَ النَّهْيِ عَنِ الْمُنْكرِ ، وَ الصِّدْقِ فِي الْمَواطِنِ وَ شَنآنِ الفاسِقينَ ، فَمَنْ أَمْرَ بِالْمَعْروفِ شَدَّ ظُهُورَ الْمُؤْمِنينَ ، وَ مَنْ نَهي عَنِ الْمُنْكرِ أَرْغَمَ أَتُوفَ الْكافِرينَ ، وَ مَنْ صَدَقَ فِي الْمَواطِنِ قَضي ما عَلَيهِ ، وَ مَنْ شَنِي الْفاسِقينَ وَ غَضِبَ لِلّهِ غَضِبَ اللهُ لَهُ وَ أَرْضاهُ يوْمَ الْقِيامَةِ . (نهج البلاغه لصبحة الصالح ، قصار الحكم31،ص473)
6. «پس همانا جهاد ، دري از درهاي بهشت است ، خداوند آن را به روي دوستان مخصوص خود گشوده است ، جهاد لباس پرهيزکاري ، و زره محکم خدا ، و سپر مطمئن او است ، کسي که آن را به خاطر بي ميلي از آن ترک کند ، خداوند لباس ذلت بر تن او مي پوشاند.»
قال اميرالمؤمنين(ع) فِاِنَّ الْجِهادَ بابٌ مِنْ اَبْوابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ اللهُ لِخاصَّةِ اَوْليائِهِ وَ هُوَ لِباسُ التَّقْوي وَ دِرْعُ اللهِ الْحَصينَةُ وَ جُنَّتُهُ الْوَثيقَةُ فَمَنْ تَرَكهُ رَغْبَةً عَنْهُ أَلْبَسَهُ اللهُ ثَوْبَ الذُّلِ . (نهج البلاغه لصبحة الصالح ،الخطبة27،ص69)
7. «همواره آغاز پيدايش فتنه ها ، پيروي از هوسهاي آلوده ، و احکام و قوانين مجعول و اختراعي است ، احکامي که مخالف کتاب خدا (قرآن) است ، و جمعي بر خلاف آئين حق ، به حمايت از آن برمي خيزند . اگر باطل از حق جدا مي گرديد ، بر آنان که در جستجوي حقيقت هستند ، پوشيده نمي ماند ، و اگر حق از باطل ، خالص مي شد زبان معاندان ، از آن قطع مي گرديد ، ولي قسمتي از حق ، و قسمتي از باطل را مي گيرند و به هم مي آميزند ، اينجا است که شيطان بر دوستان خود چيره مي شود ، و تنها آنان که مورد رحمت خدا بوده اند نجات مي يابند .»
قال اميرالمؤمنين(ع) اِنَّما بَدْءُ وُقوُعِ الْفِتَنِ اَهْواءٌ تُتَّبَعُ ، وَ اَحْكامٌ تُبْتَدَعُ ،يخالَفُ فِيها كتابُ اللهِ ، وَ يتَوَلَي عَلَيها رِجالٌ رِجالاً عَلي غَيرِ دينِ اللهِ ،فَلَوْ أَنَّ الْباطِلِ خَلَصَ مِنْ مِزاجِ الْحَقِّ لَمْ يخْفَ عَلي الْمُرْتادِينَ ، وَ لَوْ اَنَّ الْحَقَّ خَلَصَ مّنْ لَبْسِ الْباطِلِ انْقَطَعَتْ عَنْهُ اَلْسُنُ الْمُعانِدينَ ، وَ لكنَ يؤْخَذُ مِنْ هَذا ضِغْثُ وَ مَنْ هَذا ضِغْثُ فَيمْزَجانِ فَهُنالِك يسْتَؤْلِي الشَّيطانُ عَلي اَوْلِيائِهِ وَ ينْجُو الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَ اللهِ الْحُسْني . (نهج البلاغه لصبحي الصالح ،الخطبة 50 ، ص88)
8. «همانا دين خدا به وسيله اشخاص ، شناخته نمي شود ، بلکه به وسيله نشانه حق شناخته مي شود ، بنابراين حق را بشناس ، (در نتيجه) صاحب حق را بشناسي.»
قال اميرالمؤمنين(ع) اِنَّ دينَ اللهِ لا يعْرَفُ بِالرِّجالِ بَلْ بِآيةِ الْحَقِّ فَاعْرِفِ الْحَقَّ تَعْرِفْ اَهْلَهُ. (البحار /ج68/ ص120)
9. «قطعاً برده ديگري نباش ، که خداوند تو را آزاد قرار داده است.»
قال اميرالمؤمنين(ع) لا تَكونَنَ عَبْدَ غَيرِك فَقَدْ جَعَلَك اللهُ سُبْحانَهُ حُرّاً. (غرر الحكم ، الفصل 85،الحديث 219)
10. «همانا (دو فرضيه ) امر به معروف و نهي از منکر ، نه مرگ انسان را نزديک مي کند ، و نه از روزي انسان مي کاهند ، بلکه موجب افزايش و عظمت پاداش خواهند شد ، و ارزشمند تر از امر به معروف و نهي از منکر ، سخن عدالت در نزد حاکم ستمگر است.»
قال اميرالمؤمنين(ع) اِنَّ اْلأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْي عَنِ الْمُنْكرِ لا يقَرِّبانِ مِنْ اَجَلٍ ، وَ لا ينَقِّصانِ مِنْ رِزْقٍ وَ لكنْ يضاعِفَانِ الثَّوابَ وَ يعَظِمانِ اْلأَ جْرَ ، وَ اَفْضَلُ مِنْهُما كلِمَةُ عَدْلٍ عِنْدَ اِمامٍ جائِرٍ. (غرر الحكم ، الفصل 8، الحديث272)
